Ebook Wielki odwrót mobi,epub

­ra­ła De­la­bor­dea wraz z jej ar­ty­le­rią, pew­nej licz­by sa­pe­rów, bry­ga­dy pię­ciu­set ka­wa­le­rzy­stów, któ­rzy nadal mie­li ko­nie oraz po­śpiesz­nie ze­bra­nej bry­ga­dy Car­ri­?rea, li­czą­cej ja­kieś czte­ry ty­sią­ce żoł­nie­rzy, któ­rzy już koni nie mie­li. Gdy do­łą­cza­li oni do ko­lum­ny, dr He­in­rich von Roos z 3. Puł­ku Sza­se­rów Wir­tem­ber­skich za­uwa­żył, że owe pro­wi­zo­rycz­ne jed­nost­ki są ,,uzbro­jo­ne jak pie­cho­ta, w ka­ra­bi­ny za­bra­ne z ar­se­na­łu mo­skiew­skie­go. Uzbro­je­nie to wca­le im się nie po­do­ba­ło, i to do tego stop­nia, że gdy zo­ba­czy­li pa­nu­ją­cy wśród nas nie­po­rzą­dek, za­czę­li wy­rzu­cać swo­je ka­ra­bi­ny i amu­ni­cję. Każ­dy od­cho­dził so­bie gdzieś na bok z ju­ka­mi za­rzu­co­ny­mi na ple­cy, z wy­cio­rem w ręce ni­czym z la­ską, a ża­den ofi­cer nie po­tra­fił się temu prze­ciw­sta­wić". Na­po­le­on wła­śnie zsia­dał z ko­nia, gdy przy­pro­wa­dzo­no do nie­go Win­zin­ge­ro­de­go i Na­rysz­ki­na. W jed­nej chwi­li Ce­sarz znów sta­je się tym spo­koj­nym i opa­no­wa­nym czło­wie­kiem, ta­kim, ja­kim za­wsze pa­mię­tał go De­dem. Ma do­brą pa­mięć. ,,I któż pan je­steś?", wrzesz­czy na Win­zin­ge­ro­de­go, da­jąc upust wszyst­kiej swo­jej zło­ści z po­wo­du ob­ro­tu, jaki przy­bra­ła kam­pa­nia: ,,Czło­wie­kiem bez oj­czy­zny! Za­wsze by­łeś pan moim oso­bi­stym wro­giem. Wal­czy­łeś prze­ciw­ko mnie u boku Au­stria­ków, po­tem ofe­ro­wa­łeś swo­je służ­by Ro­sja­nom. By­łeś pan jed­nym z głów­nych spraw­ców tej woj­ Ale prze­cież uro­dzi­łeś się pan w kró­le­stwie Wir­tem­ber­gii, w kra­jach na­le­żą­cych do Kon­fe­de­ra­cji Reń­skiej! Je­steś moim pod­da­nym! Nie je­steś pan zwy­czaj­nym wro­giem, je­steś pan bun­tow­ni­kiem i mam pra­wo po­sta­wić pana przed są­dem. Wi­dzi pan ten opusz­czo­ny kraj, Mon­sieur, te pło­ną­ce wsie? Kto po­wi­nien od­po­wie­dzieć za te wszyst­kie nie­szczę­ścia, któż jest im wi­nien? ot, tych pięć­dzie­się­ciu awan­tur­ni­ków, ta­kich jak pan, na­mó­wio­nych do zdra­dy przez An­glię, któ­ra po­tem rzu­ci­ła ich na kon­ty­nent. Zo­sta­łeś pan uję­ty z bro­nią w ręku. Mam pra­wo ka­zać pana roz­strze­lać!". Win­zin­ge­ro­de pró­bu­je wy­ja­śniać, że po­nie­waż Fran­cu­zi i tak są o krok od opusz­cze­nia Mo­skwy, kon­ty­nu­acja dzia­łań wo­jen­nych nie ma sen­su. Pró­ba roz­mów, jaką pod­jął, mia­ła na celu unik­nię­cie bez­sen­sow­ne­go roz­le­wu krwi i prze­ciw­dzia­ła­nie dal­szym znisz­cze­niom mia­sta. Za­prze­cza, ja­ko­by był pod­da­nym Na­po­le­ona, po­nie­waż nie był w oj­czyź­nie od dzie­ciń­stwa. Je­śli słu­ży ca­ro­wi Alek­san­dro­wi, to tyl­ko z po­wo­du oso­bi­ste­go przy­wią­za­nia. ,,im bar­dziej pan de Win­zin­ge­ro­de pró­bo­wał się uspra­wie­dli­wiać, w tym więk­szą złość wpa­dał Ce­sarz, któ­ry pod­niósł głos do tego stop­nia, że sły­sza­ły go na­wet od­le­głe pi­kie­ty". Przy tej burz­li­wej roz­mo­wie obec­ny jest Cau­la­in­co­urt, któ­ry spę­dził czte­ry lata jako am­ba­sa­dor w St. Pe­ters­bur­gu i od po­cząt­ku zde­cy­do­wa­nie sprze­ci­wiał się tej woj­nie. Jest tak­że Ber­thier, któ­ry, bę­dąc w śred­nim wie­ku, za­czy­na już mieć dość wszel­kich wo­jen. Nie­co da­lej, z sza­cun­kiem sto­ją inni ofi­ce­ro­wie szta­ ,,Z po­cząt­ku ofi­ce­ro­wie szta­bu ce­sar­skie­go nie­co się cof­nę­li. Wszy­scy sta­li jak na szpil­kach. Spo­glą­da­jąc na sie­bie na­wza­jem, mo­gli­śmy do­strzec w oczach to­wa­rzy­szy nie­smak wy­wo­ła­ny tak przy­krą sce­ną". Ber­thier, sto­ją­cy naj­bli­żej swo­je­go wład­cy, od­czu­wa naj­więk­szy ze wszyst­kich zgro­ma­dzo­nych nie­po­kój, co inni mogą ,,od­czy­tać z jego wy­ra­zu twa­rzy. Uwa­gi, ja­kie po­czy­nił, gdy pod ja­kimś pre­tek­stem do nas się przy­łą­czył, tyl­ko to po­twier­dza­ły. Ce­sarz we­zwał żan­dar­mów, aby za­bra­li pana de Win­zin­ge­ro­de. Gdy nikt nie prze­ka­zał tego roz­ka­zu da­lej, Ce­sarz po­wtó­rzył go tak gło­śno, że z asy­stu­ją­cej pi­kie­ty na­tych­miast wy­stą­pi­ło aż dwóch żoł­nie­rzy. Wte­dy Na­po­le­on po­wtó­rzył więź­nio­wi nie­któ­re z oskar­żeń, do­da­jąc, że za­słu­gu­je na to, aby trak­to­wać go jako zdraj­cę". Win­zin­ge­ro­de, jak­by uką­szo­ny tym sło­wem, ,,choć stał do­tąd z ocza­mi wbi­ty­mi w zie­mię, na­gle ze­brał się w so­bi