Ebook Wiem, czego pragnę mobi,epub

ych barwach. Nawet renowacja ośrodka turystycznego - wymarzony projekt matki - przestała sprawiać mu radość. Przy remoncie budynków poznał Silvię Lane. Świetnie im się współpracowało, aż nagle pewnego wieczoru poważna pani architekt stała się dla niego kimś więcej niż zwykłą znajomą. Była zmysłową kochanką, tak seksowną, że wciąż rozpamiętywał szczegóły ich spotkania. Prowokacyjny uśmieszek, z jakim pozbyła się obcisłej sukienki, fala rudych włosów spływających na jego pierś, czułe słówka szeptane podczas pieszczot, sposób, w jaki wymówiła jego imię, kiedy szczytowała. Od czterech tygodni myślał o niej nieustannie. Tymczasem następnego ranka po owej romantycznej nocy Silvia wymogła na nim obietnicę, że randka nie będzie miała dalszego ciągu. Właśnie się przeprowadziła, zależało jej na opinii tutejszych mieszkańców i chciała zachować w tajemnicy fakt, że się kochała ze swoim biznesowym klientem. Zgodził się, bo w jego życiu nie było miejsca na kolejne komplikacje. Silvia okazała mu wiele współczucia, kiedy na jaw wyszła terminalna choroba Lori. Zatęsknił za tym cichym wsparciem. Ponownie przeczytał list i wpatrywał się w niego, aż litery zaczęły się zamazywać. Byłby gotów go podrzeć, gdyby w ten sposób dało się wymazać koszmarną prawdę. Matka nigdy by go nie oszukała. Nie była zdolna do kłamstwa i zawsze chciała dla niego jak najlepiej. Czemu więc przez tyle lat utrzymywała wszystko w tajemnicy? Nie dała mu szansy na zadanie pytań, domaganie się wyjaśnień. I co znaczy wzmianka o dwóch innych listach pożegnalnych? Po plecach przebiegł mu dreszcz, przemarzł do szpiku kości. Pożegnał się z matką w duchu. Powinien wypełnić jej ostatnią wolę. Kiedy się odwrócił, stanął twarzą w twarz z Silvią, kobietą, o której ostatnio myślał bezustannie. Silvia trzymała się na uboczu, specjalnie schowała się za drzewem, aby dać Nickowi czas na chwilę prywatnego pożegnania. Widziała, jak uważnie czyta list wyjęty z kieszeni. Ścisnęła mocno parasolkę. Nie powinna go podglądać. Czas zebrać się na odwagę, podejść, zagadać. Od pięciu dni usiłowała się z nim skontaktować, ale na wiadomość o śmierci Lori zdała sobie sprawę, że trudno o gorszy moment. Miał prawo nie odbierać telefonów i nie odpisywać na mejle. Nie chodziło o to, że złamała warunek, który sama postawiła: żadnych prywatnych kontaktów. Nick jest w żałobie. Już tamtego dnia był wytrącony z równowagi, bo przeraziła go wiadomość o śmiertelnej chorobie matki. Pierwsza reakcja na jego widok była naturalna: chętnie by go objęła, złożyła kondolencje. Jednak sprawy przybrały inny obrót i nie mogła sobie na to pozwolić. Przez kilka miesięcy pracowali ramię w ramię przy projekcie renowacji kurortu, aż pewnego wieczoru w biurze załamał się i ze łzami w oczach opowiedział jej o osobistych problemach. Silvia zaczęła go pocieszać, jeden gest doprowadził do drugiego i zaiskrzyło między nimi. Od początku, kiedy zamiast jakiegoś mężczyzny wskazał ją jako głównego architekta nadzorującego realizację projektu, była świadoma, że ma do czynienia z bardzo atrakcyjnym facetem, który nie ukrywa, że ona również bardzo mu się podoba. Nie zwykła romansować w pracy, więc zachowała dla siebie erotyczne aż raz zdarzył się wyjątek. Trudno o większą komplikację. Jak to się stało, że straciła dla Nicka głowę? Przecież znała wielu interesujących mężczyzn. Może rozczuliła ją jego chwilowa słabość i zapragnęła, żeby zapomniał o wszystkim w jej ramionach. No i podziałał jego nieodparty seksapil. Ścisnęła parasolkę, wsunęła drugą rękę do kieszeni. Ponure niebo i smętna mżawka stanowiły stosowne tło do tego, co czuła. Zrobiła jeden krok, potem kolejny. Nick odwrócił się, jego niebieskie oczy błyszczały i nagle przypomniała sobie, jak z wygodnych skórzanych foteli przenieśli się na jego wielkie biurko. Od tamtego wieczoru go nie widziała, ale myślała o nim nieustannie. - Co tu robisz? - spytał zdławionym głosem. Zazwyczaj widywała go w dżinsach, teraz miał na sobie czarny garnitur i żałobny krawat. Był gładko ogolony i wyglądał nienagannie. A te Błyskawiczne wspomnienie: zrzuciła je Nickowi z nosa, kiedy ściągała mu koszulę przez głowę. Nie rozklejaj się Silvio, pomyślała. Facet jest w żałobie, a ty nie przyszłaś tu po drugą szansę. Żadne z nich nie ma w tej chwili głowy do romansów. Nie przyszłaby, gdyby nie sprowadziła jej pilna sprawa. Współczuła mu szczerze, ale nie zamierzała go okłamywać, nawet jeśli prawda będzie szokująca. - Nie chciałam ci przeszkadzać podczas pogrzebu. Trzymałam się z daleka, zwłaszcza z uwagi na ludzi. To nie jest idealne miejsce, ale musimy porozmawiać. Co za wyświechtany banał. - Dzwoniłam i mejlowałam - ci