Ebook Wieniec i burza mobi,epub

aje się ponownym wcieleniem starożytnego Greka. Jego fascynacja starożytną kulturą, religią, a zwłaszcza filozofią (głównie myślą Platona i neoplatoników) pozwala niekiedy sądzić, że w duchu swym nigdy jej nie opuścił. Dziwne? Zapewne, bo nader rzadkie. Jednakże Alan nie jest tu wyjątkiem ani curiosem, ba, ma znakomitych prekursorów. Wystarczy wymienić wybitnego poetę romantycznego Friedricha Hoelderlina (1770-1843), wielbiciela i piewcę starożytnej Grecji, autora Hyperiona, czyli Pustelnika w Grecji, Skarbnicy idei dobra i piękna, Stefana Georgego (1868-1933), który na wzór antyczny ubóstwił ukochanego chłopca Maksymina (Maximinm, Ein Gedenkbuch), Waltera Friedricha Ottona (1874-1958), autentycznego wyznawcę bogów starożytnej Hellady, dla którego dusza ludzka była jedynie poletkiem działalności tych bogów, czy Jamesa Hillmana(1926-2011), ,,schizmatyka" psychologii jungowskiej, twórcy psychologii archetypalnej, głoszącego poliformiczność duszy ludzkiej w analogii do politeizmu starogreckiego. Jak więc czytać poematy i wiersze młodego poety? Otóż nie można ich czytać w potocznym, zwykłym rozumieniu tego słowa. Wszędzie tam bowiem, gdzie nie jest to ,,poezja czysta" (np. wiersz ,Forma doskonała), w treści swej lokuje się ona na pograniczu ezoteryki (gnozy i mistyki - nie bez elementu magii), religii i mitologii, czy wreszcie filozofii, jest to poezja symbolowa. (Symbolowa - nie symboliczna - tzn. według twórcy tego neologizmu, Krzysztofa Maurina, w symbolach swych zawierająca rzeczywistość duchową, a nie - lub tylko akcydentalnie - łączącą niby most świat ziemski z niebiańskim.) A pamiętajmy, gdy chodzi o ten drugi aspekt, że symbol to zarazem ,,porównanie" obu tych światów, a jeśli zaś chodzi o pierwszy z nich, to także ,,zebranie", koncentracja esencji i substancji duchowej w jej aspekcie immanentnym, czyli w duszy ludzkiej - jak u Junga esse in anima, realnej samej w sobie. Dlatego poezję Alana trzeba czytać jak teksty medytacyjne, tzn. w szczególnym stanie świadomości, tym, w którym były odkrywane i tworzone. (W tym sensie jej twórca jest pontifexem, ,,budowniczym mostów" między Niebem a Ziemią, łączącym przeciwieństwa wszelkiego rozaju - światłości i mroku (Hymn do ciemności), torującym drogę od coincidentia do unio oppostiroum. Zarazem jednak jest też kreatorem własnego, ,,alternatywnego" świata (Pięść Posejdona) i jednocześnie jego odkrywcą. Czy także dla innych? To zależy od ich zdolności Einfuhlung, ,,wczucia" się w ten świat. Oczywiście, jego poezja może być trudna do zrozumienia, jak np. w ,Wędrowcu - ale, jak w toku każdej medytacji, trzeba ją czytać i kontemplować jak mantrę - po wielokroć. Wreszcie słów kilka o zawartych w niej wątkach tematycznych. Jak powiedziałem, są w niej motywy gnostyczne i gnostyckie (Wąż), nieskończoności (samo)poznania (Narcyz), kultu Bogini Wielkiej Matki (Sofii), jak w wierszu Bogini, walki z Bogiem (Ja), postaci Chrystusa (Waga), jak też problem zła i jego przemiany (Ballada o smoku), czy wreszcie ,Ungeboegenheit, czyli życie człowieka przed wcieleniem (Narodziny) Chapeau bas, Monsieurs: święćmy narodziny prawdziwego Poety! Jerzy Prokopiuk Warszawa, 2017 Wieniec i burza Ballada o błaźnie Bogini, która wybranków swych oświecasz, wstąp w pierś moją gniewną, miłującą i wyśpiewaj błazna historię, który jako jedyny spośród dworu był wierny królowi, błazna biednego losy śpiewaj, by świat usłyszał choć raz słowa prawdy. By choć raz jeszcze prawda się przejawiła w świecie, choć jest jedynie historią szaleństwa, choć prawdy jest jedynie odblaskiem, zniekształconym odbiciem. Śpiewem zdradzam przecież, że kunszt sztuki twojej nie jest mi obcy, bowiem od samego początku pragnąłem formy i kształtu, jeszcze przed życia początkiem chciałem w nieśmiertelności płodzić, w piękna kręgu tworzyć, owoce nieskończone rodzić, formy na świat wydawać. W ciała więc przyoblekłem się szatę, by spełnić swoje powołanie, twoim zostać, szczęśliwym synem, choć szczęście cieniem okupiłem. Jeśli więc ktokolwiek jest godzien, by ów mędrca wyśpiewać los, to jest nim śpiewak zatracony w twych objęciach, który w szaleństwo wstąpił gwiazd, by świat śpiewem swym uświetniać, by kłamstwem swym prawdziwym, świata prawo bez kresu podważać. Nie pragnę swego imienia chwalić lecz jego źródło niezgłębione, twego objawienia nieskończoną moc wiązać w słowach i zaklinać w kształt. Nie o swoim losie śpiewać pragnę, lecz losów wszystkich sploty sławić, nie o świecie jednym mówić, lecz o światów błądzących szlakach, świata piękną zgodność, co w każdej rzeczy się objawia, głosić. Wyśpiewaj więc błazna historię, który jako jedyny spośród dworu był wierny królowi, jak cierpiał bólem sprawiedliwych wśr