Wojenka - Audiobook mp3

ociniec graniczy z lasem. Wczesnym popołudniem kosze są pełne. Woźnica Kuczera ze wsi Quaschin, który jeździ dla sierocińca, wieczorem dla towarzystwa zabiera w drogę wychowanka Pawlowskiego. Jadą do Zoppot. Woźnica zatrzymuje się przed bogatymi domami w górnej części miasta. - Tu mieszkają panowie z NSDAP - wyjaśnia chłopcu. Arthur pomaga Kuczerze zdjąć towary z wozu i zanosi je do willi. Rozpoznaje kosze jagód i grzybów zebranych w lesie tego dnia rano. Dźwiga dzbany ze śmietaną, sery zawinięte w płótno, masło w papierze. -------- - My chcemy jagód! My chcemy grzybów! Wychowankowie sierocińca wychodzą na Pelonkerweg. Arthur Pawlowski powiedział im, gdzie znika ich jedzenie. - My chcemy jagód! My chcemy grzybów! Z gospody przy Pelonkerweg wychodzą ludzie i pytają chłopców, dlaczego tak krzyczą. -------- - Smakuje ci? - obcy człowiek zagląda do talerza wychowanka Pawlowskiego. Arthur kiwa głową. Jest odświętnie ubrany i obuty, choć to zwykły dzień. Wszyscy są dziś eleganccy, a obiad składa się z trzech dań. Jakby było Boże Narodzenie. W stołówce panuje cisza, przerywana pytaniami panów z komisji. Trwa kontrola w sierocińcu - ktoś doniósł kuratorowi, że dzieci tutaj głodują. - To dlaczego narzekacie, skoro takie smaczne? - pyta kontroler. Nikt mu nie odpowiada. Na skarżypytę w gabinecie dyrektora czeka giętka trzcina. II W olivskim Kinder- und Waisenhaus panuje dryl. Wedle życzenia Führera. Wychowanek Pawlowski wstaje o szóstej rano. Śniadanie dzieci przygotowują sobie same. Pewnego dnia dziesięcioletni Arthur wdrapuje się na blat, żeby sięgnąć do wiszącej szafki po ołowiane kubki do kawy zbożowej. Szafka spada na chłopca, Arthur z rozbitą głową jedzie do szpitala. -------- Po śniadaniu lekcje. Szkoła jest w sąsiednim dworze. Wystarczy przebiec między budynkami. Dyrektorem szkoły jest herr Otto Gingeleit, młodszymi dziećmi zajmuje się frau Rosalie Jaskulski. Gustav Froese, dyrektor sierocińca, jest także nauczycielem. Artur Pawłowski nie zachował w pamięci swojej szkoły. - Tak mi się zdaje, że uczono nas, czego trzeba. Jak się człowiek nie wychylał i był grzeczny, to miał spokój. -------- W 1941 roku w USA ukazuje się książka Education for Death. The Making of the Nazi. Autorem jest Gregor Ziemer, amerykański pedagog, pisarz i dziennikarz, który w latach 1928-1939 prowadził amerykańską szkołę w Berlinie. Udając fascynację pedagogiką nazistowską, uzyskał zgodę na zwiedzenie zakładów wychowawczych, szkół i instytucji kształtujących nowych Niemców. ,,Rozmawiałem z wieloma nauczycielami. [...] Byli nasiąknięci jedną i tylko jedną ideą: sprawić, żeby chłopiec myślał, czuł i działał jak prawdziwy nazista" - pisze Ziemer po powrocie do Stanów[8]. Opisuje wizytę w klasie chłopców należących do Jungvolku: ,,Podniosły się wszystkie ręce. Chrapliwe >>Heil Hitler!<< zatrzęsło oknami. Nauczyciel stał na baczność, stuknął obcasami i warknął majestatycznie >>Heil Hitler, Sieg Heil<<"[9]. W Hamburgu uczestniczy w lekcji Rassenkunde (nauka o rasie), prowadzonej wśród starszych uczniów. Notuje skierowane do chłopców ostrzeżenie nauczyciela przed relacjami seksualnymi z dziewczętami, które nie mają czystego pochodzenia aryjskiego. Stosunek płciowy z Aryjką jest sankcjonowany przez Partię. Wszystko inne jest uznawane za marnowanie germańskiej potencji. ,,Francja osłabia swoją rasę przez mieszanie się z czarnymi żołnierzami w swoich koloniach; Rosja zanieczyszcza się żółtą rasą; Czechosłowacja popełnia cudzołóstwo z Cyganami; Anglia z Żydami"[10]. Książka Ziemera staje się bestsellerem. W 1943 roku na ekrany amerykańskich kin wchodzą dwa filmy - fabularny dramat Hitlers Children w reżyserii Edwarda Dmytryka i animowany Education for Death wytwórni Walta Disneya - oba nakręcone na podstawie książki. Tygodnik ,,Life" zamieszcza recenzję Hitlers Children: ,,Niektóre ze scen spowodują, że widzom będzie się chciało wymiotować na ekran. Jest to współczesny horror o tym, jak niemieckie dzieci są naukowo formowane w nienawidzących wolności, podążających ślepo za przywódcą nazistów"[11]. -------- Po lekcjach musztra. Wychowanek Pawlowski staje na baczność, maszeruje równym krokiem, pada na ziemię, błyskawicznie formuje z kolegami dwuszereg. Wolny czas w sierocińcu nie istnieje. Młodsze dzieci wyrywają zielsko na polu i zbierają ziemniaki, starsze karmią świnie, doją krowy, czyszczą konie. W wyznaczone dni dyżurni pomagają dwóm kobietom w maglu. W sąsiedztwie sierocińca jest dom starców. Wychowankowie odwiedzają pensjonariuszy. Arthur lubi tam bywać, pomaga sprzątać pokój dwóch kobiet. Później zwykle skrada się na strych i myszkuje wśród starych kufrów. Gimnastyki, ulubionej formy ruchu nazistów, Artur Pawłowski nie będzie umiał sobie przypomnieć. Wspomi