Ebook Wygnaniec mobi,epub

rzeniach. Jego książki, teksty, wywiady roją się od myśli przydatnych w zrozumieniu zarówno tego, co za oknem, jak i tego, co na ekranie telewizora. Są inspiracją do własnych poszukiwań oraz zażartych polemik. Kultura popularna przekuwa je w aforyzmy, co czasem jest pożyteczne, bo trafiają pod strzechy; a czasem spłycające i banalizujące - lecz to nie bardzo wysoka cena popularności. ,,Wbrew popularnym przekonaniom, nie słychać w historii o zbrodniach popełnianych w imię relatywizmu i tolerancji"[1*][1]. ,,Dla tych, których cywilizacja zawiodła, barbarzyńcy są zbawicielami"[2]. ,,Tworzenie (podobnie jak odkrywanie) oznacza zawsze łamanie reguł. Działanie w zgodzie z regułami jest czystą rutyną, powtarzaniem tego samego - lecz nie aktem tworzenia"[3]. ,,Dawny Wielki Brat zajmował się przyłączaniem - integrowaniem, ustawianiem ludzi w szeregu i trzymaniem ich w szyku. Zajęciem nowego Wielkiego Brata jest usuwanie - wyławianie ludzi >>niepasujących<< do nowego miejsca"[4]. ,,Miłość jest siecią, która próbuje pochwycić wieczność, pożądanie jest próbą uniknięcia obowiązku tkania tej sieci. Zgodnie ze swoją naturą miłość będzie zmierzać do podtrzymania pożądania. Pożądanie z kolei będzie się wzbraniać przed więzami miłości"[5]. Podobnych zestawów inspirujących myśli - z jego dzieł i wypowiedzi - można ułożyć dziesiątki. Nieformalny fanklub Baumana na świecie jest przeogromny, inaczej niż w Polsce. Jego książki, pisane po polsku i angielsku, przetłumaczono między innymi na (wymieniam alfabetycznie): baskijski, białoruski, bułgarski, czeski, chiński, duński, estoński, farsi, fiński, francuski, grecki, hebrajski, hiszpański, islandzki, japoński, kataloński, koreański, litewski, macedoński, niderlandzki, niemiecki, norweski, portugalski, rosyjski, rumuński, serbochorwacki, słowacki, słoweński, węgierski, włoski. W ostatnim ćwierćwieczu życia sypały się prestiżowe nagrody, wyróżnienia, doktoraty honoris causa. Wśród nich Nagroda Księcia Asturii w dziedzinie humanistyki, zwana hiszpańskim Noblem, Europejska Nagroda Amalfi w dziedzinie nauk społecznych, Nagroda im. Theodora W. Adorno, a także nagroda Dagmary i V?clava Havlów. Do fanklubu dołączył nawet człowiek z odległego brzegu: papież Franciszek, który w twórczości Baumana odnalazł język mówienia o krzywdach i niesprawiedliwości w dzisiejszym świecie. Każda biografia to przede wszystkim opowieść o bohaterze, zawierająca jednakowoż okruchy autoportretu tego, kto pisze - jego doświadczeń, światopoglądu, stosunku do bohatera, intuicji, wyczucia, metody pracy. ,,Nie można pisać w stanie >>niezainteresowania<< - powiada słynna amerykańska biografistka Janet Malcolm, którą biorę za jedną z przewodniczek w trakcie pisania tej książki. - Można pozować na neutralność, obojętność, dystansować się na siłę od przedmiotu swojego zainteresowania, ale wszystko to będą wybiegi retoryczne. Gdyby były naprawdę autentyczne, gdyby pisarz rzeczywiście nie był emocjonalnie zaangażowany w rozwój wypadków, nie warto by mu było się w nie mieszać"[6]. Zamierzam się mieszać, już to robię. Jestem ,,zaangażowany w rozwój wypadków" i uważam, że wstępne zaangażowanie ,,za" bohaterem lub ,,przeciwko" niemu nie musi zabijać dociekliwości. Jak pisze Malcolm, biograf jest zazwyczaj dwiema osobami naraz: jedna może skłaniać się ku obronie bohatera (lub jego oskarżaniu czy demaskacji), druga zaś to alter ego biografa, które niezależnie od osobistego stosunku do obiektu badań popycha go ku rzetelnemu, zgodnemu z kanonami gatunku wykonaniu zadania. Ta druga rola zakłada otwarcie głowy na wszelką wiedzę, również tę sprzeczną z wyobrażeniem biografa o bohaterze opowieści. Niepisany pakt z czytelnikiem wymaga - jak sądzę - wyłożenia kart na stół. Znałem Zygmunta Baumana osobiście, cieszyłem się jego życzliwością i wyrażanym publicznie uznaniem (prywatne pochwały niewiele kosztują, nie niosą ryzyka). W ciągu kilkunastu lat znajomości, która zaczęła się korespondencyjnie, widzieliśmy się i rozmawialiśmy na żywo zaledwie kilka razy. W różnych momentach wymienialiśmy e-maile na różne tematy. Zdarzało mi się pisać o jego książkach. W 2011 roku przeprowadziłem z nim obszerny wywiad dla ,,Polityki" o polityce okupacyjnej Izraela i nieszczęściu Palestyny, za który mocno oberwał w Polsce i w Izraelu od obrońców status quo. Konsultowałem z nim rozmaite kwestie podczas pisania swoich książek: Śmierci w Amazonii, gdzie przywołuję jedną z jego ważnych refleksji o współczesnym świecie, i Wykluczonych. Myślę, że podobnie odczuwaliśmy wiele spraw dziejących się w świecie. Przede wszystkim jestem mu wdzięczny za żarliwe zaangażowanie w obronę książki, która wywołała w Polsce burzę - Kapuściński non-fiction. Bauman napisał nie tylko en