Ebook Wymarzony dom Ani mobi,epub

potrzeb do mebli. Nie powie­dzia­łeś nic na temat bar­dzo waż­nej rze­czy: drzewa, Gil­ber­cie! Czy widzia­łeś drzewa? - Całe mnó­stwo, mała driado! Cały zagaj­nik jodeł za domem, dwa rzędy topoli przy pod­jeź­dzie i pier­ścień bia­łych brzóz dookoła zachwy­ca­ją­cego ogrodu. Nasze drzwi fron­towe wycho­dzą bez­po­śred­nio do ogrodu, ale jest jesz­cze jedno przej­ście - malutka furtka zawie­szona pomię­dzy dwiema jodłami. Zawiasy są na jed­nym pniu, a zamek na dru­gim. Gałę­zie two­rzą łuk nad gło­wami. - O, jakże się cie­szę! Nie mogła­bym żyć w domu, gdyby nie było dookoła drzew. Moje żywotne potrzeby zosta­łyby ska­zane na nie­za­spo­ko­joną tęsk­notę. Po tym wszyst­kim nie ma sensu już pytać, czy gdzieś w pobliżu znaj­duje się stru­myk, ozna­cza­łoby to, że mam nad­mierne wyma­ga­nia. - Ależ tak, jest stru­myk. Prze­cina kawa­łek ogrodu. - W takim razie - wes­tchnęła Ania z wielką satys­fak­cją - zna­la­złeś wła­śnie mój wyma­rzony dom. Roz­dział III Kra­ina marzeń - Czy pod­ję­łaś decy­zję, kogo zamie­rzasz zapro­sić na wesele? - zapy­tała pani Mał­go­rzata Linde, wykań­cza­jąc pie­czo­ło­wi­cie ser­wetki sto­łowe. - Pora na wysła­nie zapro­szeń, nawet jeśli mają być nie­for­malne. - Nie mam zamiaru zapra­szać zbyt wielu gości - stwier­dziła Ania. - Chcemy, żeby świad­kami naszego ślubu byli tylko ci, któ­rych naj­bar­dziej lubimy. Rodzina Gil­berta, pań­stwo Alla­no­wie i Har­ri­so­no­wie. - Był czas, kiedy z trud­no­ścią można by potrak­to­wać tego sąsiada jako jed­nego z two­ich naj­lep­szych przy­ja­ciół - zaopo­no­wała sucho Maryla. - To prawda, pod­czas naszego pierw­szego spo­tka­nia nie nabra­łam do niego spe­cjal­nej sym­pa­tii - Ania potwier­dziła ze śmie­chem. - Ale pan Har­ri­son w miarę kon­ty­nu­owa­nia zna­jo­mo­ści wiele zyskał, a pani Har­ri­son jest naprawdę bar­dzo kochana. No i oczy­wi­ście pani Lawenda i Jaś. - Czy zde­cy­do­wali przy­je­chać na wyspę tego lata? Mia­łam wra­że­nie, że wybie­rają się do Europy? - Zmie­nili decy­zję, kiedy napi­sa­łam, że wycho­dzę za mąż. Otrzy­ma­łam dzi­siaj list od Jasia. Mówi, że musi przy­je­chać na moje wesele; nie­ważne, co sta­nie się w Euro­pie. - To dziecko zawsze darzyło cię bał­wo­chwal­czą miło­ścią - zauwa­żyła pani Mał­go­rzata. - To dziecko jest już dzie­więt­na­sto­let­nim męż­czy­zną. - Ależ czas pędzi - odpo­wie­działa bły­sko­tli­wie i ory­gi­nal­nie pani Linde. - Nie­wy­klu­czone, że przy­je­dzie z nimi Karo­lina Czwarta. Korzy­sta­jąc z listu Jasia prze­słała wia­do­mość, że przy­je­dzie, jeśli uzy­ska pozwo­le­nie od męża. Zasta­na­wiam się, czy na­dal nosi te wiel­kie błę­kitne kokardy i czy jej mąż mówi do niej ,,Karo­lino", czy też ,,Leonoro"? Bar­dzo bym się ucie­szyła, gdyby przy­je­chała na moje wesele. Dawno temu były­śmy razem z Karo­liną na innym weselu. Praw­do­po­dob­nie będą w Chatce w przy­szłym tygo­dniu. Poza tym jesz­cze jest Iza i Józek. - Spo­ufa­lasz się okrop­nie, mówiąc w ten spo­sób o pasto­rze, Aniu - powie­działa surowo Mał­go­rzata. - Ale jego żona tak się do niego zwraca. - Ona też powinna mieć wię­cej sza­cunku dla jego świą­to­bli­wej funk­cji. - Sama sły­sza­łam, jak wie­lo­krot­nie kry­ty­kuje pani ostro pasto­rów - dro­czyła się Ania. - To prawda, ale robię to z nale­ży­tym sza­cun­kiem - pro­te­sto­wała pani Linde. - Ni­gdy nie sły­sza­łaś, żebym zdrab­niała imię pastora. Ania z tru­dem powstrzy­my­wała uśmiech. - No dobrze, a więc wra­ca­jąc do tematu, jest jesz­cze Diana i Fred, i mały Fred, i mała Ania Kor­de­lia, i Janka Andrews. Chcia­ła­bym też zapro­sić pannę Stacy, ciotkę Jaku­binę, i Stellę. Ale Stella jest w Van­co­uver, Pris w Japo­nii, panna Stacy wyszła za mąż w Kali­for­nii, a ciotka Jaku­bina wyje­chała do Indii, aby zba­dać miej­sce misji swo­jej córki, mimo prze­ra­że­nia, jakim napa­wają ją żmije. To naprawdę straszne, jak ludzie są poroz­rzu­cani po całym świe­cie. - Pan Bóg na pewno ni­gdy tego nie prze­wi­dy­wał, ot co - powie­działa auto­ry­ta­tyw­nie pani Mał­go­rzata. - Za cza­sów mojej mło­do­ści ludzie zmie­niali stan cywilny i osie­dlali się tam, gdzie się uro­dzili albo w naj­bliż­szej oko­licy. Na szczę­ście ty, Aniu, trzy­masz się wyspy. Bałam się, że Gil­bert będzie nale­gał, by zabrać cię ze sobą na koniec świata po ukoń­cze­niu aka­de­mii. - Gdyby wszy­scy pozo­sta­wali w miej­scach swo­jego uro­dze­nia, sta­łyby się one w szyb­kim cza­sie strasz­nie prze­lud­nione. - Och, nie mam zamia