Ebook Wymowność rzeczy mobi,epub

do­świad­czeń nie tyl­ko nie za­mie­rza po­rzu­cić ma­te­rii, ale co­raz bar­dziej za­pa­da się w jej grzą­ską ot­chłań. Ra­tun­kiem oka­zać może się gno­za, czy­li pew­na i sku­tecz­na wie­dza (gr. gno­sis - wie­dza) o na­tu­rze świa­ta, o dia­bel­skiej na­tu­rze ma­te­rii. Ujaw­nia ona nie tyl­ko całą i ab­so­lut­ną praw­dę o na­tu­rze ludz­kie­go by­to­wa­nia, wska­zu­je też dro­gę wy­zwo­le­nia się z tej nie­wo­li i osią­gnię­cie zba­wie­nia. Jest naj­pew­niej­szą, choć nig­dy nie­zre­ali­zo­wa­ną, me­to­dą sa­mo­zba­wie­nia. Po­mi­mo świe­tla­nych za­chęt i wstrzą­sa­ją­cych eg­zem­plów rzad­ko bo­wiem wzbu­dza­ła en­tu­zjazm w sze­ro­kich krę­gach wier­nych. Za­le­ca­ła asce­zę, wy­zby­cie się rze­czy i dóbr, cał­ko­wi­te od­dzie­le­nie się od świa­ta ma­te­rii - kró­le­stwa sza­ta­na, w któ­rym czło­wiek żyje naj­czę­ściej w okrut­nym wię­zie­niu. Wy­ma­ga­ła też po­wstrzy­ma­nia się od wszel­kich związ­ków sek­su­al­nych, gdyż z po­wo­du cie­le­snych zbli­żeń kró­le­stwo sza­ta­na od­ra­dza się i trwa. Ten ostat­ni wy­móg oka­zy­wał się naj­czę­ściej po­nad moż­li­wo­ści śmier­tel­nych. Dla­te­go ry­zy­ku­jąc wiecz­ne po­tę­pie­nie, lu­dzie nadal brną w mrocz­ną, choć nie­kie­dy też ra­do­sną i uwo­dzi­ciel­ską, kra­inę cie­le­sno­ści, ma­te­rii i rze­czy. Gno­za po­zo­sta­ła je­dy­nie ide­al­ną, dra­stycz­ną pró­bą do­świad­cze­nia sa­me­go sie­bie przez czło­wie­ka, sta­nię­cia twa­rzą w twarz z prze­ra­ża­ją­cą praw­dą bytu. Oka­za­ła się jed­nak tyl­ko sen­nym kosz­ma­rem, z któ­re­go po otrzą­śnię­ciu z ra­do­ścią po­wra­ca­my do do­brze zna­nej co­dzien­no­ści. Bo czło­wiek nig­dy nie po­rzu­ci swe­go miej­sca, na­wet je­śli zna jego ułom­no­ści, bo­wiem in­ne­go świa­ta niż ma­te­rial­ny nie zna i uwa­ża go za naj­lep­szy z moż­li­wych. Sta­ro­żyt­ni Gre­cy mie­li do ota­cza­ją­ce­go świa­ta sto­su­nek bar­dziej trzeź­wy i prak­tycz­ny. Byli zręcz­ny­mi rze­mieśl­ni­ka­mi, nie oba­wia­li się ma­te­rii i chęt­nie zgłę­bia­li jej taj­ni­ki. Pod­czas zwy­kłej prze­chadz­ki przez ro­dzin­ną wio­skę mo­gli zo­ba­czyć, jak pod zręcz­ny­mi pal­ca­mi ka­mie­nia­rza od­pa­da­ją z krze­mien­ne­go rdze­nia ko­lej­ne wió­ry i wy­ła­nia się ide­al­ny kształt krze­mien­ne­go gro­tu, nie­za­wod­ne­go pod­czas ło­wów, pew­ne­go w krwa­wym boju z pod­stęp­nym na­jeźdź­cą. Je­dy­ny i nie­po­wta­rzal­ny, tak do­sko­na­ły, że naj­lep­si mi­strzo­wie ak­tu­al­nych i przy­szłych cza­sów nig­dy nie by­li­by w sta­nie wy­ko­nać cze­goś lep­sze­go, bo do­sko­na­ło­ści nie moż­na po­pra­wiać. Wi­dzie­li, jak z bez­kształt­nej gli­ny na ob­ro­to­wym kole za każ­dym po­ru­sze­niem dło­ni garn­ca­rza po­wsta­je co­raz do­sko­nal­sza for­ma dzba­na, jak twar­dy, zim­ny mi­ne­rał prze­mie­nia się w roz­ża­rzo­ną płyn­ną masę, a póź­niej wla­ny do od­lew­ni­czej for­my za­sty­ga w kształt nie­za­wod­ne­go to­po­ra albo mi­ster­nie sple­cio­nej bran­so­le­ty. Cu­dow­ny pro­ces trans­mu­ta­cji ma­te­rii od­by­wał się na ich oczach, ale za­wsze był ta­jem­ni­cą. Nie do koń­ca więc mo­gli się czuć - jak my te­raz - pa­na­mi ma­te­rii, dla­te­go na­zy­wa­li ją pro­to hyle, sub­stan­cja pier­wot­na, i ob­da­rza­li wła­ści­wo­ścia­mi or­ga­nicz­ny­mi. Twier­dzi­li, że jej na­tu­ral­ną ce­chą jest dą­że­nie do do­sko­na­ło­ści, do przy­bie­ra­nia form co­raz do­sko­nal­szych, bar­dziej szla­chet­nych, do­sko­na­le wy­od­ręb­nio­nych z bez­kształ­tu. Czy­nu tego zaś do­ko­nać mógł tyl­ko czło­wiek, tyl­ko on po­tra­fi prze­kształ­cić hyle - bez­kształt­ny su­ro­wiec - w doxa - świat form wi­dzial­nych - do­słow­nie w ,,to, co się uka­zu­je", w rze­czy do­sko­na­łe, uży­tecz­ne, je­dy­ne. Dla­te­go każ­dy z wy­ro­bów grec­kich rze­mieśl­ni­ków był rę­ko­dzie­łem, no­sił w so­bie ory­gi­nal­ny i nie­po­wta­rzal­ny znak wy­twór­cy i po­szcze­gól­ny okaz, na pierw­szy rzut iden­tycz­ny z in­ny­mi tego sa­me­go ga­tun­ku, był jed­nak inny, nie­po­wta­rzal­ny, in­dy­wi­du­al­ny. No­sił więc w so­bie rów­no­cze­śnie dwa twór­cze pier­wiast­ki - bo­ski i ludz­ki. Z tego wzglę­du dzie­ło grec­kie­go rze­mieśl­ni­ka było spo­krew­nio­ne z pra­ca­mi bo­gów. Róż­ni­cą był fakt, że bo­go­wie two­rzy­li rze­czy pierw­sze z ni­cze­go oraz idee wszyst