Ebook Wyobraź sobie wszechświat mobi,epub

matycznym dowodem, który był poprawny i nie do podważenia. 3. Wszelkie szczegóły zostały z mrówczą dokładnością udokumentowane, opisane i przedstawione w jasny, zrozumiały sposób. 4. Kopernik swoje spostrzeżenia zebrał w jednym dziele, które tworzył przez 20 lat. Dzięki temu dzieło to miało niezwykłą intelektualną siłę rażenia zdolną przebić pancerz tradycji, przyzwyczajenia, wiary i tysięcy woluminów prac astronomicznych opartych na modelu Ptolomejskim. 5. Kopernikowi pomógł wynalazek Gutenberga - druk. Dzięki temu w dniu śmierci autora jego myśli niosły w świat licznie wydrukowane egzemplarze, a gotowe matryce czekały na wytworzenie kolejnych kopii. Jedno jest pewne, rozumienie Układu Słonecznego przed Kopernikiem i po Koperniku to dwie różne historie. To jest też jedna z tych pięknych opowieści, w których życie poświęcone nauce, wiedzy i mądrości pozostawiło po sobie niezatarty ślad i nadało nowy, lepszy kierunek myślom milionów, a potem miliardów mieszkańców naszej planety. [1] M. Kopernik, De revolutionibus orbium coelestium, tłum. J. Baranowski, wydanie z roku 1854. Mapa Świata XL - Układ Słoneczny Aby dobrze wyobrazić sobie Układ Słoneczny, najlepiej użyć skali 1:1 000 000 000, czyli wszystkie odległości pomniejszamy miliard razy. Tak przeskalowany wszechświat nazwiemy Światem XL. Tysiąc kilometrów w Świecie XL zmieni się w 1 mm. Ziemia stanie się kulką o średnicy 12 mm, czyli zostanie pomniejszona do rozmiaru sporego orzecha laskowego, a Polska to będzie mały kwadracik na tej kulce: o boku 0,6 mm i przekątnej 0,9 mm. Stany Zjednoczone (bez Alaski) zajmą obszar o szerokości 4,5 mm, w Unii Europejskiej odległość od południa Portugalii do północnych krańców Finlandii wyniesie 4,2 mm. Słońce - największy obiekt Układu - w Świecie XL będzie gorejącą kulą o średnicy 140 cm. Pozostałe obiekty Układu Słonecznego, czyli planety, księżyce, planety karłowate i planetoidy zmieszczą się w pudełku po butach. Aby zbudować model Układu Słonecznego XL, potrzeba sporo wolnej przestrzeni: poszczególne kulki planet rozrzucimy na obszarze 400 km2. Pozostały obszar to pustka kosmiczna. Właśnie dlatego Układu Słonecznego NIE DA SIĘ NARYSOWAĆ bez zafałszowania podstawowych proporcji: rysując obraz Układu Słonecznego na kartce, poszczególne obiekty (w tym Słońce) powinny zostać pomniejszone do wielkości niewidocznej dla ludzkiego oka. Rysunek, na którym znajdują się kropki wielkości bakterii, oczywiście nie ma sensu, więc planety ,,nadmuchuje się" dla celów ilustracyjnych. Dzięki temu poznajemy ich porządek, jednak gubimy element proporcji, stosunku wielkości obiektów do odległości pomiędzy nimi. Zwykle też ilustracje przedstawiają planety jako sznurek korali ustawionych równo jeden za drugim, podczas gdy w rzeczywistości każdy obiekt podąża po orbicie swoim tempem. Każdy wyedukowany człowiek zna tę prawdę, jednak fałszywa ilustracja naszego Układu sprawia, że, chcąc nie chcąc, podświadomie utrwalamy w głowach błędny wizerunek. Powracając do głównego wątku: w centrum Układu Słonecznego XL znajduje się Słońce XL - gorejąca kula gazowa o średnicy 140 cm. Kolejne obiekty to: Merkury w skali XL ma 5 mm średnicy, czyli za model może posłużyć większe ziarno pieprzu. Ziarno to toczy się po orbicie w odległości 60 m od Słońca. Wenus ma rozmiar niewiele mniejszy od Ziemi; to kulka o średnicy 12 mm, którą umieścimy 110 m od Słońca. Ziemia ma średnicę 12 mm i leży 150 m od Słońca. Księżyc XL o średnicy 3,5 mm należy umieścić w odległości 38 cm od Ziemi. Mars XL ma 7 mm średnicy i podąża po orbicie oddalonej 230 m od centralnej gwiazdy. Fobos i Dejmos to dwa księżyce Marsa. Są tak małe, że w skali XL ich rozmiarów nie dostrzeżemy - w świetle Słońca błyszczą jako dwa punkciki oddalone od Marsa o 9 oraz 23 mm. Tak wygląda tzw. wewnętrzna część Układu Słonecznego XL, czyli obszar ograniczony orbitą Marsa. Oprócz Słońca tworzą ją cztery kuleczki planet skalistych i trzy księżyce (z tego dwa niewidoczne) rozrzucone na obszarze ponad 5 hektarów. Dalej przechodzimy do tzw. planet zewnętrznych - giganty gazowe są znacznie większe i bardziej oddalone od centralnej gwiazdy. Kolej na największą planetę Układu Słonecznego: Jowisz XL ma 14 cm średnicy i porusza się po okręgu oddalonym 780 m od Słońca, czyli 3 razy dalej niż Mars i 5 razy dalej niż Ziemia. Wokół Jowisza krąży 79 księżyców, z czego 4 największe zostały dostrzeżone przez Galileusza: Księżyc Średnica Odl. od Jowisza Io 3,6 mm XL 42 cm XL Europa 3,1 mm XL 67 cm XL Ganymede 5,2 mm XL 107 cm XL Callisto 4,8 mm XL 188 cm XL W 2016 roku do Jowisza zbliżyła się sonda Juno. W drodze do giganta przemierzyła 3 mld km, co przekłada się na 3 km XL. Obserwując giganta, zbliża się na odległoś