Ebook Wyspa w kałuży mobi,epub

tak podniecony tym niecodziennym zdarzeniem, że prowadziłem rower obok siebie. Nie miałem wprost śmiałości na nim jechać. Cieszyłem się i jednocześnie ogarniało mnie przerażenie: co ja powiem w domu? Przecież nikt nie uwierzy, że jakiś chłopak mi go pożyczył. Jednak zbytnio się tym nie interesowano. Wstawiłem rower do składziku i z niecierpliwością myślałem o podróżach, które będę odbywał w następnych dniach. Do późnej nocy nie potrafiłem zasnąć. A gdy w końcu usnąłem, co jakiś czas budziłem się oszołomiony tą nową, dziwną znajomością. ROZDZIAŁ DRUGI Przez kilka dni używałem roweru z chorobliwą wprost pasją i zawziętością, ale tak jak wszystko, spowszedniał mi i zacząłem się rozglądać za jego prawowitym właścicielem. On jednak przepadł jak kamień w wodę i pomimo wysiłków nie udało mi się go znaleźć. Postanowiłem, że w końcu pójdę i zostawię rower pod domem jego babci. Wszedłem na podwórze, podprowadziłem go pod ganek i już miałem odejść, gdy z okna wychyliła się kobieta. Trochę speszony, powiedziałem najgrzeczniej, jak tylko potrafiłem: - Dzień dobry pani. Oddaję rower pożyczony od Bogdana. Czy jest może w domu? Uśmiechnęła się dobrotliwie i odparła: - Nie, nie ma go. - Namyśliwszy się chwilę, dodała ściszonym głosem: - On do mnie rzadko przychodzi, to go tutaj nie zostawiaj. Najlepiej będzie, jak odprowadzisz rower do jego domu. - Tak, tylko nie wiem, gdzie mieszka - odparłem. - Zaraz ci podam adres. Zresztą to niedaleko i na pewno nie zabłądzisz. A jak ty się nazywasz? - Krzysztof, proszę pani. - A gdzie mieszkasz? - Tu w pobliżu. Idąc w tamtą stronę, to od pani będzie ze trzy domy dalej. - A, to ty mieszkasz w tej kamienicy! - Tak, proszę pani. Na parterze. Kobieta pokiwała głową, zamyśliła się, po czym zapytała niepewnie: - A od dawna znacie się z Bogusiem? - Nie, proszę pani. Poznaliśmy się kilka dni temu, a on pożyczył mi rower i teraz chciałbym go oddać. - On niczego nie szanuje. Jak coś mu się znudzi, to zostawi na środku ulicy i sobie pójdzie. Wyglądasz na grzecznego chłopca, dlatego uważaj. Bo chociaż Boguś jest moim wnukiem, to muszę ci powiedzieć, żebyś był ostrożny, bo on jest niedobry. Nikogo i niczego nie szanuje. - Popatrzyła mi w oczy i po krótkiej chwili dodała: - Jedź pod ten adres, bo on do mnie rzadko przychodzi. Powiedziała to z dziwnym wyrzutem i szybko skryła się we wnętrzu mieszkania. Postanowiłem, że odprowadzę rower do jego domu. Faktycznie nie było daleko, zaledwie kilka ulic. Adres się zgadzał, ale jak tu wejść, kiedy płot wysoki, a bramka zamykana na zasuwę od wewnątrz. Stałem, zastanawiając się, co dalej, gdy nagle posłyszałem z góry znajomy głos: - Co, masz dosyć roweru? Podniosłem głowę i zobaczyłem stojącego na balkonie Bogdana. Trochę zmieszany i zaskoczony zapytałem: - Co mam z nim zrobić? Zostawić tutaj, pod płotem? - Nie. Zaczekaj, zaraz wyjdę i otworzę furtkę. Przyjrzałem się uważniej miejscu, w którym mieszkał mój nowy kolega. Dom był solidną dwukondygnacyjną willą otoczoną wysokim płotem, którego szczyt zwieńczono drutem kolczastym. ,,Ale forteca" - pomyślałem. W tym momencie stuknął odsuwany rygiel i otworzyła się bramka. - Wchodź do środka - zachęcił. Postawiłem nieśmiało nogę po drugiej stronie i rozejrzałem się niepewnie. - Co się tak czaisz, jakbyś się spodziewał, że zaraz w łeb oberwiesz? - Nie, tylko tak jakoś... - odburknąłem zmieszany. - To chodź do mnie na górę - zakomenderował. - Co ty! Ja tylko rower przyprowadziłem. Jeszcze twoja mama by się gniewała, że sprowadzasz do domu chłopaków. - A co ona ma do gadania. Zresztą jej nie ma. Tylko służąca i nikt więcej. - No to dobrze - odparłem ośmielony. Weszliśmy na górę, idąc obszernym korytarzem, z którego wprowadził mnie do wielkiego pokoju, gdzie pośrodku stał czarny błyszczący fortepian. Pierwszy raz widziałem prawdziwy fortepian. Podszedłem i delikatnie, jak jakąś relikwię, musnąłem go palcami. Mój gest nie uszedł czujnym oczom chłopca, gdyż od razu zapytał: - Chcesz sobie pobrzdąkać? - Coś ty, ja nie umiem grać. - To dlatego nie pytam, czy chcesz pograć, tylko czy chcesz pobrzdąkać. - A ty umiesz? - zapytałem, pragnąc odwrócić od siebie uwagę. - Tak, ale tylko jeden kawałek, którym się popisuję, gdy starzy mają gości. Bo naprawdę to pudło stoi tu tylko dla dekoracji. Nikt nie potrafi grać, ale mebel ładnie wygląda i starzy się cieszą, że im pasuje do twarzy i pozycji. - To zagraj ten kawałek - poprosiłem. Usiadł przy fortepianie. Patrzyłem na jego biegające po klawiaturze palce i w duchu zazdrościłem mu tej umiejętności. Skończył i odwrócił się gwałtownie, głośno zamykając wieko. - I to wszystko. Więcej nie potrafię. - Ale ty naprawdę świetnie grasz - st