Ebook Yellow bahama w prążki mobi,epub

się przy to­bie? - Mar­ta z mamą spoj­rzały na sie­bie i już miały par­sknąć śmie­chem, gdy tatuś za­py­tał: - A dałoby się tak? Mama opo­wia­dała nam to tysiąc razy. Zośka nie prze­pa­da za tą opo­wieścią, ale jej ogólnie trud­no do­go­dzić. Gdy­by uro­dziła się przy ta­cie, też pew­nie by jej się to nie po­do­bało. A ja uwiel­biam wy­obrażać so­bie ta­tu­sia stojącego z wrzeszczącą, świeżo uro­dzoną Zośką i myślącego, jak by ją tu we­pchnąć z po­wro­tem do brzu­cha mamy. Gdy ja się ro­dziłam, tatuś już pra­co­wał na od­dzia­le położni­czym i wte­dy właśnie po raz pierw­szy miał pod opieką stu­dentów. Ja po­sta­no­wiłam uro­dzić się nad ra­nem, koło czwar­tej. Nie­ste­ty, na ten po­mysł wpadłam nie tyl­ko ja, ale też trzy inne no­wo­rod­ki. Tatuś i cio­cia Mar­ta zwi­ja­li się jak w ukro­pie między czte­re­ma ma­mu­sia­mi i w końcu tak wyszło, że mnie ode­brała cio­cia. Ponoć, jak głosi le­gen­da, po tym dyżurze tatuś sko­na­ny wszedł na salę, gdzie leżały czte­ry ma­mu­sie z no­wo­rod­ka­mi przy pier­siach, spod zmęczo­nych po­wiek spoj­rzał na nie, pod­szedł do łóżka naj­bliżej okna, wziął szczęśliwą mamę za rękę i wy­znał, że po pierw­sze jest pie­sko zmęczo­ny, a jesz­cze bar­dziej głodny, a po dru­gie - jest z niej dum­ny i bar­dzo się cie­szy, że wszyst­ko tak gładko poszło. - Ko­cham cię, maleńka - po­wie­dział mój tatuś (na co są świad­ko­wie) i za­raz dodał: - Wymyśliłem imię Ha­nia. W sali zro­biło się ponoć bar­dzo ci­cho. Na­wet mo­jej ma­mie ode­brało mowę. Do­pie­ro po chwi­li właści­ciel­ka ręki chrząknęła i wzru­szo­na po­wie­działa: - Pa­nie dok­to­rze, ja mam dwie ka­nap­ki z domu. Proszę... A poza tym to jest chł To była właśnie cio­cia Zuza, a rze­czo­nym chłopcem był Ja­cek. Tatuś, z cze­go do dziś śmie­je się mama, po pro­stu wie­dział, że cio­cia bar­dziej po­trze­bu­je za­in­te­re­so­wa­nia niż moja mama. Tata oczy­wiście wszyst­kie­mu za­prze­cza, ale jest świa­dek w po­sta­ci cio­ci Zuzy, no i mamy. Te­raz oczy­wiście tata od­graża się, że przy na­ro­dzi­nach wnuków to być musi, ale Zośka się wście­ka i wrzesz­czy, żeby tak głupio nie żar­to­wał, bo ona nig­dy na to nie po­zwo­li. Ja na­to­miast nic nie mówię, bo wia­do­mo, że ani męża, ani dzie­ci nig­dy mieć nie będę. Wra­cając do po­zna­nia się na­szych Jac­ka za­pa­miętano jako naj­grzecz­niej­sze­go no­wo­rod­ka na całym od­dzia­le. Nig­dy nie krzy­czał (no, chy­ba że wte­dy, gdy już ab­so­lut­nie mu­siał), nie bu­dził się w nocy, pra­wie nie sikał (po­dob­no), jadł chętnie i za­cho­wy­wał się tak, jak­by go nie było. - A ja myślałam, że on będzie krzy­czał całą dobę, a ja będę taka dziel­na i so­bie ze wszyst­kim po­radzę - mówiła wte­dy jego mama i dawała od­czuć in­nym ma­mom, że ma ta­kie spo­koj­ne, jak­by lep­sze od in­nych no­wo­rodków dziec­ko. Jed­na z położnych po­wie­działa jej tak: - Niech pani uważa, bo te, co te­raz dużo krzyczą, o tak, jak - tu po­ka­zała na mnie jako ne­ga­tyw­ny przykład no­wo­rod­ka, bo po­dob­no darłam się na­wet przez sen - to się wy­wrzeszczą, wy­wrzeszczą i mat­ka ma spokój. A naj­gor­sze to te spo­koj­ne, ci­che wody, jak mój an­cy­mo­nek. Też był taki grzecz­niut­ki, a w zeszłym roku ra­zem z ko­legą po­je­cha­li niby na obóz języ­ko­wy. Oso­biście ich na dwo­rzec od­pro­wa­dziłam, a po trzech ty­go­dniach nor­mal­nie ode­brałam. Opa­lo­ny, roześmia­ny, krzy­czy na wszyst­kie stro­ny: ,,Cześć wam, cześć". Pod­cho­dził do ja­kichś lu­dzi i ści­skał im ręce. Na­wet mi po­ka­zy­wał, który to jego wy­cho­waw­ca. Po ty­go­dniu jadę na działkę, a sąsiad­ka mi mówi, że mój syn ra­zem z kil­ko­ma ko­legami trzy ty­go­dnie na działce miesz­ka­li. Lu­dziom różne ciężkie pra­ce ro­bi­li i za za­ro­bio­ne pie­niądze ku­po­wa­li so­bie je­dze­nie. U nas też do­mek po­ma­lo­wa­li. Wszyst­ko wy­pie­lo­ne, płot na­pra­wio­ny. Sąsie­dzi się ich nie mo­gli na­chwa­lić. Py­tam go, dla­cze­go tak mnie oszu­kał. ,,A bo ty byś mnie sa­me­go nie puściła. Praw­da, że byś mnie nie puściła?". - To nic ta­kie­go. Przy­najm­niej się pani nie nu­dzi - po­wie­działa cio­cia Zuza i z za­chwy­tem po­pa­trzyła na swo­je­go Ja­cu­sia. - To ja pani życzę, żeby pani za­sma­ko­wała ta­kie­go nie­nu­dze­nia się - po­wie­działa położna. Do dziś cio­cia Zuza uważa, że to, jaki jest Ja­cek, to wszyst­ko przez tą położną i jej kra­ka­nie. Mama Jac­ka tak się tym przejęła, że ciągle