Ebook Z floty carskiej do polskiej mobi,epub

swo­ich koni i swo­ich po­jaz­dów. Do­bi­ja­nie tar­gu było pew­ne­go ro­dza­ju spor­tem. Jako wa­ru­nek wy­na­ję­cia fur­man­ki sta­wia­ło się za­wsze, że bę­dzie­my je­dy­ny­mi pa­sa­że­ra­mi. Sza­now­ny i bro­da­ty woź­ni­ca ob­ra­żał się na ta­kie przy­pusz­cze­nie, co mu nie prze­szka­dza­ło za­raz w mia­stecz­ku po­zwo­lić usiąść gdzieś na bocz­ku jed­ne­mu krew­ne­mu, po­tem dru­gie­mu, po­tem czy­jejś żo­nie, któ­rym naj­zu­peł­niej przy­pad­ko­wo wy­pa­dło w tym wła­śnie cza­sie wy­brać się gdzieś nie­da­le­ko Bor­ko­wicz. Kie­dy mie­li­śmy oko­ło 10 lat, zda­rza­ło się cza­sem, że ci przy­pad­ko­wi pa­sa­że­ro­wie zaj­mo­wa­li naj­lep­sze miej­sca, my zaś by­li­śmy tyl­ko do­cze­pia­ni do wozu i - rzecz oczy­wi­sta - wszy­scy je­cha­li do sa­mej Dzi­sny i wy­sia­da­li nie­dłu­go przed na­szym za­jaz­dem, gdzie na­stę­po­wa­ło re­gu­lo­wa­nie na­leż­no­ści. Gdy pod­ro­śli­śmy i mie­li­śmy więk­sze w tym do­świad­cze­nie i więk­sze po­czu­cie swo­jej siły, wy­rzu­ca­li­śmy po pro­stu każ­de­go kan­dy­da­ta na przy­god­ne­go pa­sa­że­ra. Żyd­kom nie moż­na się dzi­wić. Było ich po oko­licz­nych mia­stecz­kach dużo, wszy­scy mie­li licz­ne ro­dzi­ny i żyli w nie­zmier­nej bie­dzie, a tym­cza­sem opła­ta za wy­na­ję­cie fur­man­ki na­wet w tam­tych cza­sach była - ze wzglę­du na dużą kon­ku­ren­cję - śmiesz­nie mała. W cza­sie na­sze­go dzie­ciń­stwa wszyst­kie na­sze przy­jaz­dy były ta­kie same. Ci­chy dzień upal­ny, lek­ko pod­no­szą­cy się kurz za ko­ła­mi brycz­ki, krzy­że na dro­gach roz­staj­nych i za­wsze ta­kie samo ,,Niech bę­dzie po­chwa­lo­ny Je­zus Chry­stus", któ­rym wi­tał nas każ­dy spo­tka­ny pie­chur, na co skwa­pli­wie od­po­wia­da­li­śmy ,,Na wie­ki wie­ków". A gdy się mi­ja­ło ora­czy, to się mó­wi­ło ,,Szczęść Boże", tyl­ko ja­koś po bia­ło­ru­sku, cze­go już przy­po­mnieć so­bie nie mogę. Trze­ba też wie­dzieć, że na­szym ję­zy­kiem co­dzien­nym pod­czas po­by­tu na wsi był prze­waż­nie ję­zyk bia­ło­ru­ski, w któ­rym po­ro­zu­mie­wa­li­śmy się ze służ­bą, ze stan­gre­tem i z for­na­la­mi. Ro­dzi­ce i ciot­ki nie­raz byli bar­dzo zgor­sze­ni na­szym spo­so­bem wy­po­wia­da­nia się. Ja­dąc tym go­ściń­cem, mi­ja­li­śmy dwo­ry na­szych zna­jo­mych. Mi­ja­li­śmy Sieć­ków. gdzie wy­glą­da­li­śmy pa­nie­nek pod krzy­żem (dość czę­sto było to na­sze pierw­sze spo­tka­nie), po­tem była jesz­cze jed­na trud­na gór­ka, No­wo­szyń­ce i już wi­dać było czer­wo­ne da­chów­ki za­bu­do­wań Ja­ku­bo­wa. Dwa bry­ta­ny Pu­del i Łaj­dak, bar­dzo groź­ne dla wszyst­kich pach­cia­rzy, wy­la­ty­wa­ły na spo­tka­nie z gwał­tow­nym, ale we­so­łym uja­da­niem i już brycz­ka za­trzy­my­wa­ła się przed gan­kiem. Tro­chę oso­wia­li po dłu­giej dro­dze, oszo­ło­mie­ni przy­jaz­dem i spo­tka­niem, wi­ta­li­śmy się bar­dzo grzecz­nie z dziad­kiem i bab­ką, a po­tem po ko­lei bra­ły nas w ra­mio­na ciot­ki. By­li­śmy za­wsze bar­dzo wzru­sze­ni, bo bab­ka i ciot­ki mia­ły łzy w oczach. Tak to już daw­no i tyle wła­sne­go twar­de­go ży­cia już prze­szło, a wspo­mnie­nia tych na­szych przy­jaz­dów i wy­jaz­dów są tak nie­zmier­nie żywe i tak dro­gie. Mam to prze­ko­na­nie i świa­do­mość, że w cięż­kich i - zda­wa­ło­by się - bez­na­dziej­nych chwi­lach ży­cia czer­pa­łem za­wsze siłę mo­ral­ną z tych wspo­mnień. Po przy­jeź­dzie na wieś, na­wet po prze­spa­niu pierw­szej nocy, nie od razu za­czy­na­ły się dla nas praw­dzi­we wa­ka­cje. W każ­dym ra­zie na­za­jutrz po przy­jeź­dzie mu­sie­li­śmy się zo­ba­czyć z na­szy­mi ko­le­ga­mi w Jel­nie. Pierw­sze spo­tka­nie było zwy­kle bar­dziej for­mal­ne niż wszyst­kie na­stęp­ne, gdyż chcie­li­śmy się przy­wi­tać z pań­stwem Ja­ko­wic­ki­mi, któ­rzy nas bar­dzo lu­bi­li i sto­su­nek ich do nas mało róż­nił się od sto­sun­ku do wła­snych sy­nów. Ja­kieś trzy-czte­ry pierw­sze dni czu­li­śmy się jesz­cze za­nad­to mia­sto­wi­cza­mi, bose nogi były jesz­cze zbyt de­li­kat­ne i jesz­cze re­ago­wa­ły na nie­rów­no­ści grun­tu, a w go­spo­dar­stwie od­by­wa­ły się w tym cza­sie pra­ce, w któ­rych nie mo­gli­śmy brać udzia­łu. Okre­sem wiel­kiej na­szej czyn­no­ści było wo­że­nie na pola na­wo­zu, ko­sze­nie łąk oraz żni­wa. Za­wsze i wszę­dzie, gdy w grę wcho­dzi­ły fur­man­ki, by­li­śmy na miej­scu, pró­bo