Ebook Z politycznym fasonem mobi,epub

tygodniach sierpnia już 47 433 osoby. Ale jeszcze w czerwcu 1961 roku na pytanie pewnej dziennikarki ,,Frankfurter Rundschau", czy NRD planuje utworzenie ,,granicy przy Bramie Brandenburskiej", Walter Ulbricht stanowczo odpowiedział: ,,Nikt nie ma zamiaru budować muru"134. Wczesnym rankiem 13 sierpnia 1961 roku berlińczycy przekonali się, że było inaczej. Wróćmy jednak na chwilę do słów niemieckiego satyryka Bernda-Lutza Langego: ,,To, co było absolutnie normalne w Pradze, Warszawie czy Budapeszcie, między Rostokiem a Dreznem było zakazane". Lange, podobnie jak większość młodzieży w NRD, w bardzo krótkim czasie mógł się przekonać, że jego kraj podąża nieco inną drogą polityczną niż państwa z nim sąsiadujące. W Polsce polityczna odwilż w kwestii kultury młodzieżowej i mody trwała dłużej i miała zupełnie inne konsekwencje. Pierwszym znaczącym wydarzeniem w życiu młodych Polaków, które wywarło wpływ na sposób myślenia i ubierania się, okazał się V Światowy Festiwal Młodzieży, zorganizowany latem 1955 roku w Warszawie. Choć festiwal był imprezą propagandową, zaprojektowaną według stalinowskich wzorów, wiele jego elementów zapowiadało zmiany polityczne. Wizualnym tego przejawem była dekoracja festiwalowa, zaprojektowana przez Henryka Tomaszewskiego i Wojciecha Fangora: dekoracyjno-propagandowy fryz długości czterystu metrów został zrealizowany w nowatorskiej, zrywającej z kanonami socrealizmu formie. Zaskakującym dla warszawiaków elementem przestrzeni miejskiej był kolor, który na krótki okres rozświetlił szare do tej pory ulice miasta. Agnieszka Osiecka wspominała: ,,W czasie Warszawskiego Festiwalu Młodzieży (1955) ulica Nowy Świat przyozdobiona była na kolorowo. Nie na czerwono, nie na biało-czerwono, nie na maryjnie, tylko całkiem po prostu - na pstro. Pstre lampki, lampiony, szmatki, kokardki, bufy i bombki huśtały się na sznurkach, spadały z nieba i wyglądały z okien"135. 24 a, b. Piąty Światowy Festiwal Młodzieży, zorganizowany latem 1955 roku w Warszawie, był wprawdzie imprezą propagandową, lecz dekoracyjno-propagandowy fryz długości czterystu metrów, zaprojektowany przez Henryka Tomaszewskiego i Wojciecha Fangora, został zrealizowany w nowatorskiej, zrywającej z kanonami socrealizmu formie (,,Projekt" 1956, nr 1-2) Zaskoczona była również Maria Dąbrowska, która wybrała się na otwarcie nowego Stadionu Dziesięciolecia (projektu Jerzego Hryniewieckiego, Marka Leykama i Czesława Rajewskiego), żeby obejrzeć delegacje festiwalowe: ,,Na stadion dostałyśmy się nie bez trudu, ale za to siedziałyśmy w cieniu, bo ta trybuna honorowa jest częściowo kryta, a długi już cień daszku padał na dolne rzędy, gdzieśmy siedziały. Stadion jest imponujący, na sto tysięcy widzów. Trybuny szczelnie zapchane, zdawały się wyłożone kolorową mozaiką. A że prócz letniej barwności szmatek wszystkim wręczono kolorowe numerowane chustki i tymi chustkami wciąż powiewano - dawało to wrażenie, że ludzka mozaika mieni się i migocze w słońcu. Sam stadion, z delegacjami równie kolorowymi tak co do skóry, jak i w strojach, też wyglądał nieludzko, jak zaczarowane jezioro kołyszących się barwnych fal. Słowem ludzkość w charakterze ornamentu, lecz ornamentu czego? I skąd w człowieku bierze się taka potrzeba stawania się ornamentem?"136 Trwający dwa tygodnie festiwal przyniósł powiew swobody również w kwestiach mody. Przybyła wówczas do Polski młodzież nie tylko z bratnich krajów socjalistycznych, ale także z krajów zachodnich. Jacek Kuroń wspominał, że festiwal spowodował prawdziwy szok, ponieważ do Polski przyjechali ,,kolorowi młodzi ludzie" ze świata, którzy ,,tańczyli, śmiali się, [...] nie bali się żadnych tabu"137. Polska młodzież po raz pierwszy dostrzegła zakłamanie propagowanego w Polsce stylu bycia: ,,Okazało się, że można być postępowym, a jednocześnie cieszyć się życiem, nosić kolorowe ubrania, słuchać jazzu, bawić się i kochać"138 - pisał Kuroń, który właśnie wtedy kupił sobie ,,na ciuchach" sztruksowe spodnie. Rozluźnienie w kwestiach ubioru wśród polskiej młodzieży odnotowało też czasopismo ,,Nasza Praca": ,,Nikt się nie dziwił żadnej, najoryginalniejszej nawet sukni o żadnej porze dnia, żadnemu śmiałemu fasonowi. Toteż [...] skorzystali od razu z zapałem nasi <>, <>, wkładając na siebie najbardziej ryzykowne <>"139. Odnowione wówczas władze partyjno-rządowe PRL, z Władysławem Gomułką na czele, przystąpiły do realizacji niektórych postulatów społecznych. W Warszawie powstał Ośrodek Telewizyjny, w Krakowie rozpoczął działalność teatr Cricot II. Wiele niewystawionych dotąd sztuk, na przykład Witkacego lub Witolda Gombrowicza, ale także twórców zachodnich, Samuela Becketta czy Jeana-Paula Sartrea, znalazło się w repertuarach teatralnych. Na kr�