Ebook Za niebieskimi drzwiami mobi,epub

­bie. Jed­nak oczy­wi­ście nie da­wa­łem po­znać po so­bie, że je­stem tro­chę zły na Ce­bul­kę - w koń­cu tyl­ko ona jed­na przy­cho­dzi­ła do szpi­ta­la, ze­chcia­ła się mną za­opie­ko­wać i na­praw­dę bar­dzo się mar­twi­ła o mamę i o mnie. Pró­bo­wa­łem więc się do niej uśmie­chać, żeby ją po­cie­szyć i uspo­ko­ić, ale Ce­bul­ka pła­ka­ła przez to jesz­cze moc­niej, więc prze­sta­łem. Otwo­rzy­ła przede mną tyl­ne drzwi tak­sów­ki, że­bym wsiadł. Sta­łem przez chwi­lę jak ko­łek i ga­pi­łem się na auto, a żo­łą­dek zwi­nął mi się w lo­do­wa­tą kul­kę. Wcze­śniej zu­peł­nie się nie za­sta­na­wia­łem nad tym, jak to bę­dzie wsiąść zno­wu do sa­mo­cho­du, a wte­dy, na chod­ni­ku przed szpi­ta­lem przez mo­ment po­my­śla­łem, że nie dam rady. Że to strasz­nie nie­bez­piecz­ne. Na samą myśl, że mam zno­wu dać się za­mknąć w ta­kiej roz­pę­dzo­nej, me­ta­lo­wej pusz­ce, ob­lał mnie zim­ny pot. Ale uświa­do­mi­łem so­bie też, że nie mam in­nej moż­li­wo­ści, że nie mogę prze­cież do koń­ca ży­cia cho­dzić wszę­dzie na pie­cho­tę, szcze­gól­nie te­raz, gdy po wy­pad­ku cho­dze­nie nie bar­dzo mi idzie. Czy moż­na po­wie­dzieć, że cho­dze­nie mi nie idzie? Nie je­stem pew­ny, ale co tam - na pew­no wie­cie, o co mi cho­dzi. No więc, po­my­śla­łem so­bie, że niech się dzie­je, co chce, i wsia­dłem do tak­sów­ki, cho­ciaż ser­ce mi się tłu­kło i mia­łem zu­peł­nie su­cho w ustach ze zde­ner­wo­wa­nia. Ce­bul­ka też wsia­dła. Kie­dy za­mknę­ła za sobą drzwi, po­wie­dzia­ła kie­row­cy, żeby za­wiózł nas do domu, ale za­par­łem się jak osioł, że nie ma mowy, bo ko­niecz­nie mu­szę naj­pierw po­je­chać do szpi­ta­la mamy i ją zo­ba­czyć. No i obu­dzić oczy­wi­ście, ale tego nie po­wie­dzia­łem gło­śno. Ce­bul­ka mam­ro­ta­ła pod no­sem: ,,ojej­ku, ojej­ku­jej­ku", ale w koń­cu się zgo­dzi­ła, bo wie­dzia­ła, że gdy­by się nie zgo­dzi­ła, wy­siadł­bym z tej tak­sów­ki i po­kuś­ty­kał do mamy na pie­cho­tę. Po­je­cha­li­śmy. Moja mama nie obu­dzi­ła się, cho­ciaż mó­wi­łem do niej bar­dzo dłu­go i trzy­ma­łem ją za rękę. Le­ża­ła na po­dusz­kach szpi­tal­ne­go łóż­ka, a jej twarz była nie­mal rów­nie bia­ła jak po­ściel. Od­ro­sły jej wło­sy, któ­re wcze­śniej far­bo­wa­ła na ja­sny blond, i do­pie­ro te­raz prze­ko­na­łem się, ile z nich jest si­wych. Nie mia­ła ma­ki­ja­żu, do nosa pod­łą­czo­no jej ja­kieś rur­ki. Wy­da­ła mi się znacz­nie mniej­sza i chud­sza. I cho­ciaż obie­cy­wa­łem so­bie, że nie będę pła­kał, to jed­nak nie da­łem rady. Ce­bul­ka też pła­ka­ła przez cały czas i przy­tu­li­ła mnie moc­no, ale już nie czu­łem zło­ści z tego po­wo­du. Przy­szedł le­karz, któ­ry miał bar­dzo stra­pio­ną minę, i po­wie­dział, że nie wia­do­mo, jak dłu­go mama bę­dzie spa­ła, że nie wia­do­mo, czy kie­dyś się obu­dzi, a przede wszyst­kim - że nie wia­do­mo, dla­cze­go w ogó­le śpi. To zu­peł­nie nie mie­ści­ło mi się w gło­wie, bo prze­cież był le­ka­rzem ze szpi­ta­la - kto inny może wie­dzieć le­piej, jak na­pra­wić czło­wie­ka, kie­dy się ze­psu­je i nie dzia­ła? Wró­ci­li­śmy do domu. Ce­bul­ka po­wie­dzia­ła mi, że będę miesz­kał u niej, do­pó­ki mama się nie obu­dzi. Mó­wi­ła też o pie­nią­dzach mamy, o tym, że za na­sze miesz­ka­nie trze­ba pła­cić raty kre­dy­tu do ban­ku, ale nie­wie­le z tego ro­zu­mia­łem, bo mama nig­dy nie wspo­mi­na­ła o ta­kich rze­czach. Zro­zu­mia­łem tyl­ko, że je­śli mama nie obu­dzi się szyb­ko, bank za­bie­rze na­sze miesz­ka­nie i me­ble pew­nie też, a już duży, pła­ski te­le­wi­zor z sa­lo­nu to na sto pro­cent, bo za nie­go też trze­ba pła­cić raty. Za­miesz­ka­łem więc u Ce­bul­ki, któ­ra w su­mie jest w po­rząd­ku, tyle tyl­ko, że w jej miesz­ka­niu cią­gle pach­nie go­to­wa­ną ka­pu­stą, bo Ce­bul­ka ją uwiel­bia. Jesz­cze nig­dy nie spo­tka­łem ni­ko­go, kto by tak ko­chał go­to­wa­ną ka­pu­stę jak ona. Na mój ro­zum po­win­na być w ja­kiejś księ­dze świa­to­wych re­kor­dów jako oso­ba, któ­ra zja­dła w cią­gu ży­cia naj­wię­cej go­to­wa­nej ka­pu­sty, mó­wię cał­kiem se­rio. Poza tym na wszyst­kich me­blach w jej miesz­ka­niu leżą ko­ron­ko­we ser­wet­ki i sto­ją wa­zo­ni­ki z pla­sti­ko­wy­mi kwiat­ka­mi. Zu­peł­nie nie wie­dzia­łem, co bę­dzie da­lej. Gdy­bym miał ja­kąś ro­dzi­nę - mó­wi­ła Ce­bul­ka - to może ta ro