Ebook Zabójczy trop mobi,epub

zadzwoniła do mnie i powiedziała: - Powiem ci, Nel, że po naszej ostatniej kolacji lub raczej po wydarzeniach następującej po niej nocy bardzo wzięłam sobie do serca twoją staranność właściwego zachowania i postanowiłam ci zaufać również w innych sprawach. W Londynie odeszło tylko dwóch, reszta podpisała zobowiązania, że oferowane im warunki pracy całkowicie ich satysfakcjonują. Teraz zastanawiam się, o co ewentualnie miałabym cię znowu zapytać, ale, kurwa, niczego nie mogę wymyślić. Mimo wszystko dzięki i do usłyszenia. Przypadek Tan Yu potwierdzał, że konsekwentne stosowanie zasady jednoosobowego zarządzania prowadzi do zadawalających rezultatów, sam miałem zresztą podobne doświadczenia. Tym bardziej informacja o statusie Han Heavy Industries & Shipbuilding jako rodzinnego czebola była dla mnie istotna i zachęcała do bliższego zainteresowania. Ciekawy był podział firmy na dwa osobne oddziały i sposób zarządzania nimi. Rola Han Kangmina, syna właściciela, jako szefa produkcji urządzeń dla przemysłu ciężkiego nie była szczególna, ale żeby budową statków zajmowała się kobieta? To było intrygujące. Tym bardziej że nie miałem pojęcia, co było powodem odwiedzin właściciela czebola lub raczej który z oddziałów koncernu był w to zaangażowany. Za oknami zapadający zmierzch przywołał pierwsze krople wieczornego deszczu. Lo Shan, trzymając nad głową torebkę, podbiegała do swego maserati. Otwierając drzwi, spojrzała w górę i widząc moją sylwetkę w oknie, taktownie się skłoniła. 1 big data (ang.) - zwyczajowe określenie dużych baz danych. 2 apéro (fr.) - aperitif. 3 Ryu Bitna stała oparta o reling wycieczkowego statku i patrzyła w kłębiące się wiry wody ciągnącego się za rufą kilwateru. Jangcy wiła się zakolami pomiędzy klifowymi wzgórzami, tworząc w tym miejscu powszechnie podziwiany krajobraz Trzech Przełomów. Zaczynający siąpić deszcz postanowił jednak odmienić swoistość otoczenia i to, co miało pozostawiać niezatarte wrażenie, przeistaczało się w niknące kontury wąwozu Xiling, przesłonięte gęstniejącą mgłą. - Powiedz, po co mnie tutaj przywiozłaś. Miało być tak niesamowicie bajkowo i ciekawie, a jest tylko cholerna mgła i potwornie wilgotno. Młody chłopak stał przy niej i ostentacyjne patrzył w drugą stronę pokładu, gdzie większość pasażerów sposobiła się do powrotu do swoich kabin. - Mówiłam ci, Maru, że to już najwyższy czas, abyś zaczął okazywać swoje zainteresowanie poważnymi sprawami, które w przyszłości pozwolą ci utrwalić swoją przydatność do prowadzenia rodzinnej firmy. Za sześć miesięcy zaczynasz studia w Londynie. Twoje zainteresowania powinny wskazywać, że tamtejsza politechnika to był właściwy wybór. - Mamo, przestań! Tego się już nie da słuchać. W ogóle mnie nie interesują te głupie pomysły zwiedzania jakichś cholernych zapór, nawet jeżeli są one z kategorii tych największych, o elektrowniach wodnych też nie zamierzam niczego się dowiadywać. A co do Londynu, to pomimo że był to wyłącznie twój wybór, to i owszem, cieszę się, że tam będę, ale głównie z powodu jego odległości od Seulu oraz, co równe ważne, z powodu zdecydowanie większej liczby zamieszkujących go blondynek. - Nie zapominaj, że nie jesteś niezależny, wszystko, co posiadasz, jak na razie nie jest twoją zasługą. Masz to, ponieważ urodziłeś się w tej rodzinie, i pamiętaj, że możesz to stracić. Twoje nieodpowiednie zachowanie w każdej chwili może spowodować nie tylko gniew dziadka, ale zarówno ojciec, jak i ja możemy znacząco ograniczyć posiadane przez ciebie przywileje. - Wystarczająco często mi to przypominasz, abym się przestał tym przejmować, już nawet nie zastanawiam się, czy moi koledzy są podobnie traktowani w swoich domach. I może lepiej, że tak właśnie postępuję, bo a nuż obowiązują tam inne zasady wzajemnych relacji. Może i ty z ojcem powinniście się nad tym zastanowić. - Han Maru, zachowuj się! - Robię to, idę do kajuty, tam przynajmniej jest sucho. I wolę posłuchać muzyki. Ryu Bitna płochliwie rozglądnęła się wokół w nadziei, że nikt nie słyszał ich rozmowy. Co prawda rozmawiali po koreańsku, ale miejsce było tak międzynarodowo znane, że ich ojczysta mowa była w nim nader często używana. Maru był jej synem, jedynakiem, i z roku na rok miała z nim coraz większe problemy. Początkowo, gdy był w okresie dorastania, traktowała jego wybryki jako chęć zamanifestowania własnej niezależności i okazje do popisów przed kolegami oraz koleżankami tym, co tak łatwo było dla niego osiągalne, a dla wielu innych stanowiło szczyt marzeń. Później, gdy jego zainteresowanie ograniczyło się do okazywanej mu życzliwości dorastających dziewczyn, przymykała oko na rozwydrzone zbytnią poufałością imprezy, tłumacząc sobie, że lepiej