Ebook Zakochaj się, Julio mobi,epub

ają na chwilę odpoczynku - odparła Julia wesoło. - Zdaję sobie z tego sprawę - zaśmiał się - a to nie było przypomnienie, tylko wstęp. Wpadliśmy na pomysł, ja i inni wuefiści, żeby zabrać dzieciaki w góry na kilka dni. Wiem, że maturzyści zwykle nie jeżdżą na wycieczki, bo powinni każdą wolną chwilę poświęcać na naukę, ale może wyjątkowo zaproponowałabyś wyjazd swojej klasie, może chcieliby na kilka dni wyskoczyć w Tatry, przewietrzyć głowy? Wydaje mi się, że to całkiem niezły pomysł. - Nie sądzę... Oni naprawdę muszą przysiąść fałdó - zaoponowała bez przekonania Julia. - Tak jak mówiłem, to cztery, góra pięć dni. Większość z nich i tak gdzieś się wybierze na ferie, nie łudźmy się, że cały wolny czas spędzą z nosami w książkach. - A jakaś inna klasa? Może jakaś pierwsza lub druga? - Myśleliśmy raczej o zebraniu chętnych z całej szkoły. - To ile wy chcecie mieć osób?! Nasza szkoła liczy przeszło sześciuset uczniów! - Mamy ograniczoną liczbę Julia zmrużyła oczy i przez dłuższą chwilę przyglądała się Darkowi. - Brakuje wam ludzi, by wyjazd doszedł do skutku - stwierdziła nagle i wyprostowała się. - No brakuje nastu. Proponowaliśmy młodszym klasom, ale większość uczniów ma już plany, kilkoro się zgłosiło, kilkoro się zastanawia. Uderzam do każdego wychowawcy, nie myśl sobie, a że twoja klasa jest wyjątkowo otwarta na takie - I przez to być może za mało uwagi poświęca - Nie przesadzaj, mają całkiem niezłe oceny, są na drugim miejscu w szkole! Rzadko się zdarza, by klasa maturalna miała tak wysoką średnią. Może należałoby jakoś ich za to nagrodzić? Julia zamyśliła się. Może rzeczywiście powinna rozważyć propozycję Darka? Skoro to ma być ogólnoszkolna wycieczka, i tak nie powstrzyma swoich uczniów, jeśli się o niej dowiedzą i zechcą pojechać. Zgodziła się więc porozmawiać z nimi w czasie najbliższej godziny wychowawczej. - Tylko wiesz, będziesz musiała pojechać jako - dodał cicho Darek. - Co takiego?! - Obstawiam, że zabierzemy sporą grupkę twoich uczniów, chyba nie zostawisz ich bez nadzoru? - przeszedł do mocnych argumentów. - O tym nie było mowy! - Jeszcze! - I każdy wychowawca, którego uczniowie zdecydują się na wyjazd, będzie miał obowiązek im towarzyszyć? - Każdy sympatyczny wychowawca, którego taki wyjazd zmęczy. - Darek przypochlebnie wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu, po czym nachylił się i półgłosem dodał: - No chyba nie wyobrażasz sobie, że pani Helenka pójdzie z nami w gó Oboje spojrzeli na tęgą polonistkę i mimo sympatii, jaką darzyli panią Helenę, zaśmiali się cicho. W tym samym momencie usłyszeli przenikliwy, metaliczny dźwięk dzwonka obwieszczającego koniec przerwy. - Przemyśl to. - Darek puścił do Julii oko, po czym wstał i ruszył w stronę drzwi. Pozostali nauczyciele też zaczęli, z mniejszym lub większym entuzjazmem, wychodzić na swoje lekcje. Julia miała teraz okienko, mogła więc w spokoju przejrzeć sprawdziany, dzięki czemu planowała zabrać mniej prac do domu. Przeliczyła się jednak, bo chwilę po tym, jak pokój nauczycielski opustoszał, rozdzwonił się jej telefon komórkowy. - Wiem, że masz teraz okienko! Czekam pod twoją szkołą i zabieram cię na kawę. Mam same rewelacje! - usłyszała rozentuzjazmowany głos przyjaciółki, gdy tylko odebrała połączenie. Spojrzała na niedopitą czarną kawę i westchnęła ciężko. - Miałam właś - Popracujesz w domu, muszę się z tobą zobaczyć! - weszła jej w słowo Ola. Julia westchnęła raz jeszcze, gdy usłyszała dźwięk zakończonego połączenia. Podeszła do okna; zobaczywszy na parkingu samochód Oli, pokręciła głową, rzuciła okiem na sprawdziany, po czym chwyciła płaszcz wiszący na wieszaku przy drzwiach i wyszła z pokoju nauczycielskiego. Gdy tylko pchnęła drzwi wyjściowe, poczuła na twarzy chłodny powiew wiatru. Zacisnęła mocniej pasek wełnianego płaszcza i szybkim krokiem ruszyła w stronę samochodu Oli. Stłumiony rytm najnowszego hitu z listy przebojów tętnił już kilka metrów przed autem, a kołysząca się w jego takt Ola była czymś bardzo rozentuzjazmowana. - Co to za rewelacje? - zapytała Julia, gdy tylko zatrzasnęła za sobą drzwi pojazdu. - O nie, kochana, najpierw kawa - odparła Ola i ruszyła w stronę wyjazdu z parkingu. - Mam tylko czterdzieści pięć minut. A teraz nawet już mniej. - Julia spojrzała na zegarek. - Spokojnie, zdążymy. Nie takie rzeczy robi się w ciągu czterdziestu pięciu minut. Julia rzuciła Oli upominające spojrzenie, gdy ta wyszczerzyła zęby w wymownym uśmiechu. Zatrzymały się przy Świętej Anny, jednej z uliczek odbiegających o