Ebook Zakon Drzewa Pomarańczy mobi,epub

óżnymi Książętami Ducha. Nawet pomniejsi hrabiowie mogą poważyć się na zagarnięcie tronu. Pieśniarze zguby napłyną do miast, a wszyscy wiemy, że z tego chaosu wyłoni się tylko jeden zwycięzca: Fýredel. Przeorysza opłukała palce z czerwonego soku melona w misce z wodą. - Eadaz - powiedziała w końcu - Zakon Drzewa Pomarańczy jest bastionem wzniesionym przeciw wyrmom. Był nim przez tysiąc lat. - Spojrzała Ead w oczy. - Nie po to go założono, by pomagał upadającym monarchiom lub mieszał się do cudzych wojen. Nie jesteśmy politykami, ochroniarzami ani najemnikami. Jesteśmy naczyniami dla świętego płomienia. Ead czekała. - Jak powiedział Chassar, istnieją zapiski, które wskazują na okresy mniej obfitego owocowania drzewa. Jeśli nasi uczeni się nie pomylili, niebawem nadejdzie kolejny. Najprawdopodobniej podczas jego trwania będziemy w stanie wojny ze Smoczą Armią. Może nawet z samym Bezimiennym - mówiła dalej Przeorysza. - Musimy być gotowi na najbardziej zajadłe walki od czasu Żałoby Wieków. A więc powinniśmy skupić uwagę na Południu, gromadzić siły, zamiast trwonić je bez przyczyny. Musimy przetrzymać tę burzę. - Oczywiście, - Dlatego - weszła jej w zdanie Przeorysza - nie wyślę ani jednej siostry na wojnę domową w Imperium, by ratować królową, która już upadła. Nie będę ryzykować, że zostaną tam spalone za herezję. Nie, kiedy mogą tu polować na wielkie zachodnice. Lub wspierać naszych starych przyjaciół na dworach Południa. - Przeoryszo - powiedziała rozpaczliwie Ead - czy celem Zakonu nie jest walka w obronie całej ludzkości? - Poprzez walkę ze smoczym złem tego świata. - Jeśli chcemy pokonać to zło, świat musi zachować stabilność. Zakon jest pierwszą tarczą przeciwko wyrmom, ale nie jedyną. Nie zdołamy zwyciężyć w pojedynkę - podkreśliła Ead. - Imperium dysponuje wielką siłą militarną na lądzie i morzu. Jedynym sposobem na utrzymanie go w całości, na uchronienie go przed rozsadzeniem od środka, jest utrzymanie Sabran Berethnet przy życiu i na - Dość. Ead zamilkła. W pokoju zapadła głęboka cisza. - Jesteś uparta, Eadaz. Dokładnie tak jak Z?la - powiedziała Przeorysza już spokojniej. - Uszanowałam decyzję naszej ostatniej Przeoryszy, by wysłać cię na Inys. Wierzyła, że chce tego ale mnie się wydaje, że wcale nie taka była jej wola. Czas zewrzeć szeregi i przygotować się do wojny. - Potrząsnęła głową. - Nie pozwolę, byś przez kolejny sezon powtarzała w Ascalonie ich ohydne modły. - A więc to wszystko było po nic. Lata zmieniania pościeli - powiedziała Ead cierpko. - Po nic. Widok twarzy Przeoryszy zmroził ją do szpiku kości. Chassar odchrząknął. - Jeszcze wina, Przeoryszo? Kiwnęła lekko głową, a on jej nalał. - Nie po nic. - Powstrzymała go ruchem dłoni. - Moja poprzedniczka wierzyła, że Berethnetowie mówią o sobie prawdę i że warto objąć królową Sabran ochroną. Czy to prawda, czy nieprawda, powiedziałaś nam właśnie, że Sabran jest ostatnią ze swojego rodu. Imperium Cnót upadnie albo teraz, albo w niedalekiej przyszłości, gdy wszyscy dowiedzą się, że Sabran jest bezpłodna. - A Zakon nie zrobi nic, by złagodzić ten upadek. - Ead nie mogła tego zdzierżyć. - Mamy stać i patrzeć, jak pół świata pogrąża się w chaosie. - Powinnością Zakonu nie jest zmienianie naturalnego toku historii. - Przeorysza podniosła szklankę. - Musimy pilnować Południa, Eadaz. Oto nasza powinność. Ead siedziała sztywno i nieruchomo. Myślała o Locie i Margret. O niewinnych dzieciach takich jak Tallys. O samotnej i osaczonej Sabran. Wszyscy zgubieni. Ostatnia Przeorysza nie okazałaby takiej obojętności. Zawsze wierzyła, że Matka chciała, by Zakon bronił i wspierał całą ludzkość, zamieszkującą wszystkie strony świata. - Fýredel się obudził - powiedziała Przeorysza, gdy Ead siedziała z zaciśniętą szczęką. - Widziano też jego rodzeństwo, Valeysę i Orsula, pierwsze na Wschodzie, drugie tutaj, na Południu. Opowiedziałaś nam o tym Białym Wyrmie. Musimy założyć, że to jakaś nowa siła, sprzymierzona z pozostałymi. Należy zabić wszystkie cztery zachodnice, by zgasić płomień Smoczej Armii. Chassar pokiwał głową. - Gdzie na Południu widziano Orsula? - spytała Ead, gdy poczuła, że może już otworzyć usta, nie wybuchając oburzeniem. - Ostatni raz przy Wrotach Ungulusa. Przeorysza otarła kącik ust lnianą serwetą. Syn Siy?ti zabrał jej talerz. - Eadaz - powiedziała - wykonałaś dla Zakonu niezwykle ważne zadanie. Już czas, córko, byś przyjęła płaszcz Czerwonej Damy. Jestem pewna, że staniesz się jedną z naszych najlepszych wojowniczek. Mita Yedanya miała opinię osoby bezpośredniej, która zawsze mówi bez ogródek. Podsunęła Ead jej marzenie na talerzu, jakby to był pokrojony owoc. Ead nie przypuszczała, że jej misja na Inys przybli�