Zakon Świętego Brutusa - Audiobook mp3

dyby mógł. Skądś znał tego chłystka, a owo nieokreślone wspomnienie budziło poważny niepokój. - Jan Łukasz Karpacki, młodszy sekretarz w kancelarii Rady Administracyjnej - powiedział uprzejmie przybysz. Ton głosu wskazywał, że za ową uprzejmość należy się odwdzięczyć szacunkiem. - Jacek Olszowski, porucznik w stanie spoczynku, prywatny inkwizytor - odparł gospodarz. - Czy mam do czynienia z oficjalnym wezwaniem? - Nie, nie, - odparł młodzik speszonym głosem. - Zupełnie nie. Ja przychodzę... Instytucja prywatnego śledczego nie była popularna w Warszawie, a z tego, co Jacek wiedział, takoż w żadnej innej stolicy Europy. Potrzebujący dyskretnych usług tego typu zwykle nie wiedzieli, jak rozpocząć rozmowę o swoich, zazwyczaj wstydliwych problemach. Jackowi bardzo to odpowiadało, gdyż on też nie miał pojęcia, jak zachować się w podobnej sytuacji. Dlatego też nieświadomi klienci wybaczali nieświadomemu inkwizytorowi prywatnemu bardzo wiele potknięć. ,,Pięć lat w tym fachu - myślał Olszowski. - Powinienem był już wypracować pewne konwenanse i obyczaje. Ale nie zrobiłem tego, więc ludzie myślą o mojej pracy za pomocą obrazków z <>!". - Proszę się nie krępować - powiedział Jacek. - Niech pan mnie traktuje jak księdza przy spowiedzi. Cokolwiek pan powie, nie opuści to tych murów. - Jestem asystentem hrabiego - Przychodzi pan w imieniu swoim czy hrabiego? - swoim, Jacek zdał sobie sprawę, że musi przejąć inicjatywę niczym stara kurtyzana. Młokos bał się czegoś... kogoś. Był ważnym trybikiem warszawskiej administracji, ale posady przy Walentym Faustynie Sobolewskim nie dostał raczej za zasługi swoje, a jakiegoś przodka czy promotora. A poza ,,Jasny gwint! - pomyślał Olszowski. - Ja go znam z procesu tej organizacji. Zakonu Brutusa, czy jak im No, nieźle się urządził. Dwa lata temu siedział za kratami, a dziś robi przy Radzie Administracyjnej!". - Panie Karpacki - powiedział w końcu. - Musimy ustalić, po cóż pan tu przyszedł. Ja pomagam ludziom, którzy znaleźli się w niezwykłych sytuacjach, w kłopotach przez siebie niezawinionych. Ale jeśli to sprawa - Nie, Boże, nie! To przeszłość, nie mam nic wspólnego z ruchami - Wydaje się jednak pan nieco przestraszony, kiedy o tym mó Siedzieli w ciasnej kancelarii, skąpani w brudnym świetle warszawskiego poranka. Twarz petenta wydawała się nieodgadniona, ale nie dla rozpoczynającego dźwiganie szóstego krzyżyka Jacka. Czytał w przerażonym młodziku jak w otwartej księdze. Karpacki się bał, ale nie załamania kariery, skandalu czy śledztwa. On bał się o życie. - No to w co pan się tym razem wpakował? - zapytał Jacek, bardzo nierad otrzymać odpowiedź. - Nie doniosę na pana, choć lojalnie uprzedzam, że jak pan chce jakieś podłe brewerie urządzać, to sam palnę panu w łeb. Przesadzał, rzecz jasna. Kiedyś trzymał pod biurkiem zawsze załadowany pistolet, ale po dwóch wypadkach (na szczęście żadna ze sprzątających służek nie ucierpiała, jedynymi ofiarami były ściany biurka oraz noga krzesła) zrezygnował. Trzymał ozdobną krócicę, ale nienabitą. Strzelać się ze złodziejem, a tym bardziej z klientem, w domu nie wypadało, a ciężka pukawka miała wielką zaletę i bez prochu. Można było jej kolbą rąbnąć niechcianego gościa w głowę i tak zakończyć spotkanie po cichu. Zresztą, choć Karpacki mógł być jego synem, Jacek był pewien, że młokosa powaliłby gołymi rękoma, po pijaku i jedną ręką, jednocześnie z drugiej zażywając tabakę. - Ale ja naprawdę nie mam już nic wspólnego z tymi buntownikami - zapewniał młokos. - Zresztą, pomyśl pan. Wuj mi wybaczył, hrabia wybaczył, wszyscy wybaczyli, inaczej bym nie siedział, gdzie siedzę. Jacek pomyślał, że w owej chwili młodszy sekretarz siedzi w miejscu bardzo mu niemiłym, ale zmilczał przezornie. Był strasznie ciekaw, co może trapić złote dziecko warszawskiego świata urzędniczego, a przy tym byłego terrorystę, nastającego na pokój Królestwa, Cesarstwa i chyba całego świata. - To nie przeszłość pana tu sprowadza? - zapytał były szwoleżer, zastanawiając się, czy chodzi w takim razie o długi, kobietę, pojedynek czy wszystko naraz. - Przeszłość. Ale nie tak jak pan myśli. Wyciągnął z kieszeni zwitek papieru i położył na biurku. Jacek podniósł artykuł ,,Warszawskich Nowin" i zaczął czytać. Uśmiechał się przy tym i złowieszczo, i wesoło, bo z redakcją tego szmatławca miał do czynienia wiele razy. Aby oddać sprawiedliwość najtańszej, najpopularniejszej, najbardziej krzykliwej i kłamliwej gazecie stolicy, w przeszłości Olszowski wiele razy skorzystał na pracy bezczelnych i pozbawionych skrupułów dziennikarzy ,,Nowin". Ale ta banda kłamców i defamatorów po wielokroć krzyżowała mu też plany. Olszowski walczył z plagą niezależnego od prz