Ebook Za kotarą rzeczywistości mobi,epub

�am tuż przy ustach, po czym otoczył mnie blask. Kiedy się ocknęłam ujrzałam go nad sobą... jednak to wrażenie zaraz zniknęło, ponieważ klęczący obok mnie mężczyzna był bardzo Ale dużo młodszy. -- Dobrze się pani czuje? -- zapytał mnie i pomógł mi usiąść. Wtedy ujrzałam obok niego rudą nastolatkę o pełnych troski, brązowych oczach. -- Ona musi być z mojego świata -- rzekła do niego, a on od razu pokiwał głową. -- Tak, tylko z nim mamy łączność. -- wtedy spojrzał na mnie. -- Czy wie pani, kto ją tu sprowadził? Zamrugałam, nadal lekko skoł i -- zamiast odpowiedzieć -- zapytałam: -- Czy Masz może starszego brata? Aż się wyprostował, kiedy to powiedziałam, lecz wyznał: -- Nie mam. Od razu spuściłam wzrok. -- Jednak mam który, według waszej ludzkiej miary, mógłby wyglądać jak mój brat. Ponownie wbiłam w niego wzrok, tak samo jak ta ruda dziewczyna. -- Nie wiem, dlaczego to zrobił -- wyznał mi. -- tym, kto cię wezwał... musiał być mój ojciec. Kobiety, które sprowadziliśmy Faran Miałem niezły ubaw z miny Sparks, dopóki chwilę po jej przybyciu w komnacie nie pojawiła się kolejna kobieta. Była przemoczona, a gdy ujrzałem jej zdezorientowany wzrok wiedziałem, że nie trafiła tu w normalnych okolicznościach -- w jej oczach czaiło się zbyt dużo cierpienia, by miała być zwykłą ,,sprowadzoną". Służki na moją prośbę zabrały kobietę -- poprosiłem je, by zajęły się nią troskliwie, ponieważ osobą, która ją sprowadziła, musiała być moim ojcem. Musiała, jednak nadal nie potrafiłem w to uwierzyć. -- Faranie? -- usłyszałem i spojrzałem na Sparks. Od pierwszej chwili, kiedy ją ujrzałem wiedziałem, że jest nie tylko energiczna i silna, lecz i zwyczajnie dobra. Co potwierdziło się po raz kolejny, gdy spytała: -- Dlaczego ona tu trafiła? I dlaczego w takim stanie? Wydawała się... nie wiem, taka smutna i pusta -- wyznała smutno, a ja pokiwałem głową. -- Też odniosłem takie wrażenie. Bardziej jednak w tej chwili mnie dlaczego mój ojciec ją tu sprowadził. -- Jesteś pewien, że to on? A poza mówiłeś, że to twoje Kró -- rzekła trochę niepewnie, a ja pokiwałem głową i wyjaśniłem, siadając obok niej na parapecie: -- Tak, to moje Kró obecnie jednak w większej połowie. Zamrugała słodko, a ja uśmiechnąłem się, by zaraz wyjaśnić: -- Widzisz, osoby, które tu żyją... cóż, nie starzeją się. Rozdziawiła usta, a ja zachichotałem i uniosłem palcem jej podbródek, powodując u niej delikatny rumieniec. -- Nasz świat jest dość wyjątkowy i połączony z waszym, podobnie jak człowiek jest związany ze swoim lustrzanym odbiciem. Tak naprawdę możemy wędrować między naszym światem a Ziemią -- im dłużej na niej jesteśmy, tym bardziej posuwamy się wiekiem. W zasadzie to, im częściej tam jesteśmy, tym bardziej posuwa się nasz czas -- kiedy zaś jesteśmy tutaj, nasz zegar biologiczny stoi. Spojrzała na mnie i spytała: -- spędziłeś w moim świecie tyle czasu, że stałeś się taki? Czułem, że oczy błyszczą mi figlarnie. -- Taki przystojny? Prychnęła śmiechem. -- Chodzi mi o to, że wyglądasz na trochę starszego ode mnie. -- Cóż, bo według ludzkich parametrów mam jakieś dwadzieścia jeden lat -- wyznałem. -- Na szczęście jednak nasze ciała odpowiadają temu, co robimy, także chudniemy lub nabieramy masy według tego, co czynimy. Jedynie wiekiem stoimy w miejscu. -- Rozumiem -- pokiwała energicznie głową. -- Ty również będąc w naszym świecie spowodujesz, że twoje komórki przestaną się starzeć -- wyznałem jej, a ta znów słodko zamrugała. Zapytała jednak o coś innego, niż myślałem: -- No dobrze, ale co ja tu tak naprawdę robię? Mówiłeś, że spełnisz moje ż Pokiwałem głową i wyznałem: -- Wielu Ziemian, w pewnej chwili swojego życia, staje się wyjątkowych dla nas, mieszkańców świata Lustrzanego. Macie w sobie coś, co łączy oba światy -- coś wyjątkowego i rzadko spotykanego w naszym świecie. -- Co to takiego? -- zapytała, a ja wyjaśniłem jednym słowem: -- Dary. -- Dary? -- Wy nazywacie je talentami, jednak nie każdy talent jest dla nas tak samo znaczący. Właściwie wiele ludzkich talentów na Ziemi jest bezużytecznych, podczas gdy tutaj są one nieocenione. Są i takie, które w obu światach są ważne, lecz u nas -- im są silniejsze -- tym bardziej łączą was z moim światem. Twoim talentem -- twoim Darem jest Taniec. Co więcej, twój dar jest tak potężny, że ukazał w tobie magię, która pozwoliła mi cię odnaleźć. -- Magię? Przecież ja nie potrafię czarować, wiedziałabym. -- Ziemia jest na tyle ograniczonym światem, że faktycznie magia na niej nie występuje. Jednak tacy jak ja -- wskazałem na siebie palcem. -- Potrafią wyczuć magię u osób silnie obdarzonych Darem. Tylko dzięki temu potrafimy was odnaleźć... i spro