Ebook Zamknięte drzwi mobi,epub

raszam. - Przygotuję obiad. Pomożesz mi? Pamiętasz, jak kiedyś zbierałam butelki, by kupić chleb? Dzisiaj mam wszystko i muszę ci powiedzieć, że mało mnie to cieszy. - Spotykasz się z kimś? Masz jakichś przyjaciół? Znajomych? - Znajomych mam dużo, przyjaciółkę jedną i nie spotykam się z żadnym panem, jeżeli ci o to chodzi. - Więc co robisz w wolnym czasie? - Niewiele mam wolnego czasu. Nie jestem już pierwszej młodości i praca mnie męczy. Po powrocie do domu odpoczywam albo biorę się za zmywanie lub prasowanie, bo mnie trafia, gdy widzę zlew pełny brudnych talerzy lub stertę ciuchów do prania. - A co w tym czasie robią dzieci? - Dokładnie to samo co w tej chwili. - Aha. I wszystko jasne. Sama je tak wychowałaś. W tej materii możesz mieć wyłącznie do siebie pretensje. - Masz rację. Ja je tak wychowałam, chociaż nie chciałam źle. Obierz ziemniaki, ja zajmę się smażeniem schabowych, surówka stoi w lodówce. Pół godziny i będziemy miały obiad. Wróci moja wnusia z przedszkola, też na pewno zje z chęcią. Przez chwilę milczały, skupiając uwagę na przygotowaniu obiadu. Natalia miała wrażenie, że czas na chwilę się cofnął, że nie było wspomnianego dramatu w jej życiu, emigracji i bezmiaru samotności. Łzy zapiekły pod powiekami. - Natalia, co się dzieje? - Przypomniały się mi lata, gdy wszystko było proste i jasne. Przyjeżdżałaś do mnie z dziećmi i podobnie jak dziś razem przygotowywałyśmy obiad. Potem już nic nie było tak jak przedtem. Odkąd sięgam pamięcią, zawsze najbardziej bałam się samotności. Robiłam co było w mojej mocy, by zachować pełną rodzinę i nie udało się mi. Nic mi nie wyszło w życiu, choć od losu chciałam tak niewiele. Chciałam tylko mieć swój dom i żeby bociany zrobiły gniazdo na jego dachu. Rodzina mi się rozpadła, dom mi zabrano, a bociany nie zrobiły gniazda. Wiesz, kiedyś myślałam, że wystarczy wyjechać daleko od tego skażonego miejsca, by zapomnieć i odciąć się od przeszłości, ale jakże się myliłam. Dziś wiem, że gdybym nawet wyjechała na Antarktydę, wspomnienia niczym cień pójdą za mną. - Bo to wszystko, co przeżyłaś wciąż w tobie tkwi. Minęło trzynaście lat, a ty wciąż żyjesz przeszłością. Tak nie można, Natalia. Pora zamknąć ten nieszczęsny rozdział twojego życia i zacząć od nowa. Wiesz, że uśmiechasz się tylko ciałem? Twoja dusza spowita jest mrokiem. Na twojej twarzy czas wyrył gorzki żal. Nie masz przecież stu lat, nie masz nawet pięćdziesięciu, możesz jeszcze ułożyć sobie życie. Dzieci masz już dorosłe. Musisz tylko rozliczyć się z przeszłością, uwolnić się od koszmarów dzieciństwa i tego całego cyrku związanego z rozwodem. - Jak mam to zrobić? Powiedz mi, jak mam zapomnieć? Jak mam odzyskać wiarę, którą straciłam dawno temu? Jak? Kiedyś jeszcze wierzyłam, że dzieci mi pomogą, że będzie mi lżej, gdy już dorosną, ale byłam głupia, bo wierzyłam na próżno. Stary człowiek nie jest nikomu potrzebny, niewiele ma do powiedzenia, bo co taki ludzki wrak może wiedzieć o współczesnym świecie? Nic. Więc nie powinien zabierać głosu, tylko siedzieć cicho, ciesząc się, że jeszcze potrzebują go do prania i sprzątania. Dobro i zło straciło na znaczeniu, liczą się tylko pieniądze. - Przecież ty nie jesteś stara. Znajdź sobie jakiegoś normalnego faceta i zacznij żyć. - Dajże mi święty spokój. Po co mi jakiś facet? Że niby za mało mam obowiązków, a za dużo wolnego czasu? Przestań, Lidka. Mam poukładane życie i niczego nie chcę w nim zmieniać. Mam swoje ukochane książki, na które mnie kiedyś nie było stać i jestem na swój sposób szczęśliwa. - Mnie nie musisz okłamywać. Za dobrze cię znam, moja droga. W głębi duszy jesteś bardzo samotna. - Na szczęście nikt nie zagląda w głąb mojej duszy. Drzwi do niej dawno zatrzasnęły się i niech tak zostanie. Za zamkniętymi drzwiami jest bezpiecznie, uwierz mi. - Mówisz tak, bo się boisz. - Dokładnie tak. Nie jestem odporna na ból i nigdy nie byłam. Dlatego nie napiszę książki o sobie, bo po prostu się boję. Zdaję sobie z tego sprawę, że odstaję od reszty ludzi i czasem nie wiem, do jakiego świata należę, bo tamten, który poznałam z kart książek, za nic nie pasuje do dzisiejszych realiów. Właściwie, to nigdy nie pasował do rzeczywistości. Boję się bólu, boję się cierpienia nad miarę, boję się, że ktoś mnie znów oszuka. Pomyśl tylko przez chwilę logicznie: moja matka mnie odrzuciła, moja rodzina mnie odrzuciła, nigdy nikomu nie byłam tak naprawdę potrzebną, więc teraz tym bardziej. Obiad gotowy. Usiadły w salonie, zabierając się za jedzenie. Z pokoi wyszły dzieci zwabione zapachem jedzenia, nałożyły sobie gotowe danie na talerze i zniknęły z powrotem za drzwiami. - Zawsze tak jest, czy tylko dzisiaj, bo ja jestem u ciebie? - Z