Ebook Zarządzanie czasem mobi,epub

i na duchu, inspiruje i upełnomocnia ludzi, sprawiając, że osiągają wyniki, o jakich nawet im się nie śniło. Przyczyną, dla której tak bardzo potrzebujemy przywódców w naszych instytucjach, a zwłaszcza w przedsiębiorstwach, jest to, że pracujący w nich dzisiaj ludzie są znacznie trudniejsi, bardziej wymagający, bardziej analityczni i bardziej samolubni niż kiedykolwiek wcześniej. Nie wystarczy już podpisać umowę z pracownikiem i powiedzieć mu, co ma robić. Ludzie chcą uczestniczyć w życiu firmy. Chcą dyskutować o tym, co robią. Oczekują regularnych ocen wyników swojej pracy. Chcą wiedzieć, co będą z tego mieli. Dzisiaj coraz częściej ludzie trafiają na rynek pracy z podejściem typu: ,,Dlaczego miałbym pracować właśnie dla was?". Jednym z głównych powodów, dla których ludzie decydują się na pracę w danej organizacji, jest właśnie przywództwo. Istnieją dwie świetne definicje przywództwa, które bardzo mi się podobają, zwłaszcza w kontekście organizacji biznesowych. Oto pierwsza z nich: Przywództwo to zdolność uzyskiwania niezwykłych wyników od zwykłych ludzi. Druga definicja brzmi tak: Przywództwo to zdolność zdobywania zwolenników. Dziś przywództwo wynikające z pozycji, bogactwa albo władzy (zwane przywództwem przypisanym) sprawdza się tylko na krótką metę. Jedynym trwałym rodzajem przywództwa jest to, w którym ludzie sami decydują, że chcą podążać w kierunku wskazanym przez lidera i realizować jego wizję pod jego przewodnictwem. Inaczej mówiąc, cechą wyróżniającą najlepszych współczesnych przywódców jest to, że ludzie chcą dobrowolnie iść za nimi. 1 Przywódcą się stajemy, nie rodzimy Zgłębiam zagadnienia przywództwa od wielu lat. Zacząłem, kiedy byłem nastolatkiem, a pierwszym przywódcą, którego biografię przestudiowałem dogłębnie, był Hannibal. Pochłaniałem książki o wojnach punickich, słoniach przekraczających Alpy i bitwach z Rzymianami. Hannibal potrafił przekształcić niewielką armię w potężną siłę, przemierzyć z nią tysiące mil i zagrozić unicestwieniem największemu imperium jego czasów. Następnie przestudiowałem żywot Scypiona Afrykańskiego - wodza, który pokonał Hannibala. Studiowałem także wnikliwie biografie Napoleona i Wellingtona, aby zrozumieć różnice między nimi. Czytałem dużo o Washingtonie i Lincolnie, a także o generałach Georgeu Pattonie, Dwighcie Eisenhowerze i Omarze Bradleyu, którzy w swoim czasie należeli do najwybitniejszych dowódców. Dowiedziałem się, że przywódcami się stajemy, nie rodzimy. Nikt nie przychodzi na świat jako urodzony lider. Nawet Aleksander Wielki musiał się wiele nauczyć (studiował od ósmego roku życia), żeby zostać przywódcą. Studiuj życiorysy wybitnych ludzi Studiowanie życiorysów najwybitniejszych przywódców czasów obecnych i przeszłych jest najszybszym i najpewniejszym sposobem wyrabiania w sobie cech przywódczych. Im więcej dowiesz się na temat tego, co decyduje o efektywnym przywództwie, tym większe jest prawdopodobieństwo, że przyjmiesz takie same wartości i wpoisz sobie takie same zachowania. Te wartości i zachowania uwidocznią się później w twoich działaniach i wynikach. Abraham Lincoln napisał: ,,To, iż niektórzy ludzie odnieśli sukces, świadczy o tym, że inni też mogą". Wielki filozof Bertrand Russell zgodził się z tym poglądem, pisząc: ,,Najlepszym dowodem na to, że coś można zrobić, jest fakt, że inni ludzie już to zrobili". Pomyśl o znanych ci mężczyznach i kobietach będących podziwianymi przez ciebie przywódcami i zacznij się zastanawiać nad tym, w jaki sposób możesz naśladować ich zachowania. Pomyśl, jak możesz się stać choć trochę podobny do nich. Wyobraź sobie, że po jakimś czasie naprawdę zaczniesz przejawiać posiadane przez nich cechy i sam staniesz się przywódcą. Historia Aleksandra Wielkiego Historia Aleksandra Wielkiego jest bardzo pouczająca dla każdego, kto aspiruje do wysokiego stanowiska przywódczego. W wieku 15 lat Aleksander był przekonany, że jego przeznaczeniem jest podbicie całego znanego świata. Miał wizję zjednoczenia całej ludzkości pod jednym sztandarem. Przez wiele lat studiował pod kierunkiem Arystotelesa, przygotowując się do wypełnienia tej misji. Nauczył się sztuki wojennej od swego ojca i jego najlepszych generałów. Postrzegał siebie jako wielkiego króla i miał niewzruszoną wiarę w swoją zdolność osiągania celów, które sam sobie wyznaczał. Aleksander był zarówno znakomitym administratorem, jak i doskonałym wykonawcą. Wykazywał się świetnym wyczuciem podczas zlecania zadań i we właściwym momencie umieszczał odpowiednich ludzi na odpowiednich stanowiskach. Potrafił planować, organizować, przemyśliwać i błyskotliwie realizować to, co zaplanował. W czasie bitwy pod Arbelą poprowadził 50 tysięcy ludzi do frontalnego a