Ebook Zatoka trujących jabłuszek mobi,epub

�y­cie na nie­go cze­ka. Mo­że jest to ży­cie dziad­ka, ale kto po­wie­dział, że dziad­ko­wie już tyl­ko pa­trzą na księ­żą obo­rę? Za­do­wo­lo­ny z przy­po­mnie­nia so­bie te­go trud­ne­go i kom­plet­nie bez­sen­sow­ne­go idio­mu, No­el prze­cią­gnął się w fo­te­lu. Ahoj, przy­go­do! Kie­dy miesz­kał w Pol­sce, sły­szał coś ta­kie­go w ra­diu. Ahoj, przy­go­do! Ja­kaś au­dy­cja w Trój­ce. Cie­ka­we, czy jest jesz­cze Trój­ o Ni­ka Mo­krzyc­ka sie­dzia­ła w swo­im po­ko­ju i nie mia­ła naj­mniej­sze­go za­mia­ru cho­dzić na żad­ne in­au­gu­ra­cje. Oczy­wi­ście wie­dzia­ła, że w koń­cu bę­dzie mu­sia­ła pójść do szko­ły, ale prze­cież nie dzi­siaj. Ju­tro, po­ju­trze. Po­po­ju­trze. Dziś nie. - Czy ty, Ni­co­le, kom­plet­nie zwa­rio­wa­łaś? Co ty so­bie wła­ści­wie wy­obra­żasz? Mat­ka jest bez­na­dziej­na. Na­wet nie stać jej na ory­gi­nal­ne wy­ra­że­nie pre­ten­sji. ,,Co ty so­bie wy­obra­żasz?". Każ­da mat­ka w ata­ku fu­rii za­da­je to kre­tyń­skie py­ta­nie. - Nic so­bie nie wy­obra­żam. Nie mu­szę. Ja wiem, jak wy­glą­da­ją in­au­gu­ra­cje ro­ku szkol­ne­go i ja ich nie­na­wi­dzę. Mo­gę cho­dzić do szko­ły po to, że­by się uczyć, ale nie mam za­mia­ru ro­bić z sie­bie mał­py. - Mał­pę ro­bisz z sie­bie tu i te­raz! Ubie­raj się na ga­lo­wo i wy­chodź! Sły­szysz? Mat­ka by­ła pur­pu­ro­wa. - Ni­g­dzie nie idę. A ty się tak nie go­rącz­kuj, bo afry­kań­skiej dzi­dzi za­szko­dzisz. Mat­ka zła­pa­ła się za brzuch. Oczy­wi­ście nic po niej jesz­cze nie by­ło wi­dać, dzi­dzia zo­sta­ła po­czę­ta ja­kieś dwa i pół mie­sią­ca te­mu, w cza­sie afry­kań­skiej wy­ciecz­ki mat­ki i jej no­we­go mę­ża na śnie­gi Ki­li­man­dża­ro. Nie­mniej mat­ka cac­ka­ła się sa­ma z so­bą jak ze śmier­dzą­cym jaj­kiem i pal­pi­to­wa­ła przy każ­dej oka­zji. Aż dziw, że dzi­siaj o tym za­po­mnia­ła i za­ję­ła się Ni­ką. To zna­czy wy­py­cha­niem jej na szkol­ne uro­czy­sto­ści. Te­raz jed­nak przy­po­mnia­ła so­bie, co jest naj­waż­niej­sze, zła­pa­ła głę­bo­ki od­dech, wy­da­ła nie­ar­ty­ku­ło­wa­ny i już nie­groź­ny okrzyk, po czym po­le­cia­ła na ta­ras, aby na­tych­miast za­żyć świe­że­go po­wie­trza i uspo­ko­ić nie­chyb­nie zde­ner­wo­wa­ną dzi­dzię. Ni­ka za­śmia­ła się sa­ma do sie­bie i pa­dła z po­wro­tem na łóż­ko. By­ło to ślicz­ne bia­łe łó­żecz­ko w ty­pie dziew­czyń­skim, me­ta­lo­we, z anioł­ka­mi przy opar­ciu i czte­re­ma ozdob­ny­mi ga­łecz­ka­mi na obu szczy­tach. Ca­ły po­kój urzą­dzo­ny był roz­kosz­nie i po dziew­czyń­sku. Ni­ka nie mia­ła jed­nak wąt­pli­wo­ści, że kie­dy mat­ka za­bie­ra­ła się do tych wszyst­kich prze­ró­bek i no­we­go wy­po­sa­ża­nia jej po­ko­ju (Ni­ka le­ża­ła wte­dy w szpi­ta­lu w Szcze­ci­nie), mia­ła na ce­lu nie ty­le spra­wie­nie cór­ce przy­jem­no­ści, ile wła­sną za­ba­wę w dom. Tyl­ko pa­trzeć, jak za­cznie wy­po­sa­żać rów­nie roz­kosz­ny po­ko­ik dzie­cię­cy - jest w do­mu ta­ki nie­du­ży, aku­rat mię­dzy sy­pial­nią ro­dzi­ców i sa­lo­nem. No, no. Nie ro­dzi­ców. Pań­stwa Kacz­mar­ków, za prze­pro­sze­niem. Faj­ny ten dom, obiek­tyw­nie bio­rąc - jed­no­po­zio­mo­wy, za to roz­le­gły, z trze­ma wyj­ścia­mi - jed­nym od fron­tu i dwo­ma od stro­ny ogro­du. A jed­no z tych dwóch jest oso­bi­stym wyj­ściem Ni­ki, z jej po­ko­ju na słod­ki ga­ne­czek. Sa­lon z ko­lei otwie­ra się na za­bój­czy ta­ras, wiel­ki jak ma­łe lot­ni­sko. Moż­na tam wy­da­wać przy­ję­cia na czter­dzie­ści osób. Kie­dy jest wię­cej go­ści, roz­sta­wia się sto­ły na traw­ni­ku. No i co z te­go wszyst­kie­go, sko­ro ni­ko­mu w tym faj­nym do­mu na niej nie za­le­ży - kom­plet­nie nie za­le­ży. Ni­ka usia­dła po tu­rec­ku na swo­im ca­ca­nym łó­żecz­ku i po­pa­dła w za­my­śle­nie. Nie­ste­ty, by­ła cał­ko­wi­cie pew­na, że ma ra­cję i że na­praw­dę ani jej wła­sna mat­ka, ani tym bar­dziej pan Kacz­ma­rek nie przej­mu­ją się zbyt­nio tym, co się z nią dzie­je, co ona my­śli i czu­je. Wie­le ra­zy ana­li­zo­wa­ła za­cho­wa­nie ich oboj­ga i swo­je wła­sne od­czu­cia, i za­wsze wy­cho­dzi­ło jej to sa­mo. Nie moż­na po­wie­dzieć, że sta­no­wi­ła w do­mu ja­kieś spe­cjal­ne ob­cią­że­nie czy prze­szko­dę, co to, to nie. Pa­na Kacz­mar­ka stać by­ło na utrzy­ma­nie jesz­cze z pię­ciu lub sze­ściu przy­bra­nych có­re­czek i praw­do­po�