Ebook Zawsze jest ciąg dalszy. Rozmowy z psychoterapeutami mobi,epub

synowi, że nie wiem, jaki pogrzeb chcę: czy żeby mnie spalili, czy żeby mnie włożyli do drewnianej trumny, czy chcę do przodków wrócić, bo po drugiej stronie ulicy jest cmentarz żydowski. Synowi to się nie spodobało. Nie chciał słuchać, już nie poszedł ze mną drugi raz. Rozumiem go, to było mało wrażliwe z mojej strony - wprowadzać nagle taki temat i w dodatku w środku pandemii. Doświadczył tyle strachu przed śmiercią... Ale ja chciałam wszystko zawczasu przygotować, żeby on nie miał tego potem na głowie. Nie chcę zostawić po sobie bałaganu. Ale też nie mogę się jakoś zabrać do tych porządków. Do tej masy żydowskich książek, o których wspominałam. Zawalają dom, powinnam się ich pozbyć, a nie umiem. Chyba ten bałagan życia musi tu po prostu zostać. Zostawię mu jakieś drogowskazy i zrobię porządek finansowy. A co panią teraz cieszy najbardziej? Jestem zadowolona, że jest tak wielu ludzi, których bardzo lubię, i mam nadzieję, że oni mnie też. Cieszę się, że nie mam takich silnych potrzeb, żeby odwiedzać cały świat, presji, żeby przed śmiercią zobaczyć Indie czy południową Amerykę. Jakoś w ogóle mnie to nie interesuje, lato na Mazurach czy w Walii mi w zupełności wystarcza. Niekiedy wstaję rano, słońce świeci, mój ogród wygląda pięknie i to mi daje uczucie spokoju. Teraz za oknem jest tu czarna zima, ciemno od wpół do czwartej, lockdown, a jednak kiedy idę na spacer i widzę te piękne angielskie drzewa i zieleń, to czuję spełnienie. MAM Z GÓRKI, KRÓTKO MÓWIĄC Bogdan de Barbaro (ur. w 1949 r. w Krakowie) Psychiatra, psychoterapeuta, superwizor, nauczyciel wielu pokoleń przyszłych psychoterapeutów. Profesor nauk medycznych, emerytowany profesor zwyczajny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przez wiele lat kierował Zakładem Terapii Rodzin Katedry Psychiatrii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, w latach 2016-2019 był kierownikiem Katedry Psychiatrii Collegium Medicum UJ. Autor i współautor licznych prac dotyczących zdrowia psychicznego, : Możesz pomóc, Konteksty psychiatrii, Postmodernistyczne inspiracje w psychoterapii. Wystąpił w wielokrotnie nagradzanym filmie Pawła Łozińskiego Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham. Mieszka w Burowie, pod Krakowem. Chce mi się żyć i cieszy mnie, że mam teraz taki czas spokojnego przeżywania samego siebie i świata. Chce mi się żyć, bo żyję wśród osób, które mnie kochają i które ja kocham. Mam taką umowę ze współpracownikami, że powiedzą, jak mi się zacznie rozum psuć. Zapytam prosto z mostu: czy ty się czujesz staro? Najbardziej szczerze będzie powiedzieć, że i tak, i nie. Staro się czuję, kiedy mam dystans do moich pasji z przeszłości. Pamiętam, jak kiedyś bardzo emocjonalnie, a nie tylko intelektualnie, podchodziłem do badań naukowych. Teraz mi się to wydaje - nie wiem nawet, czy mi wolno to mówić - trochę błahe i płoche. Staro się czuję, kiedy muszę przyspieszyć. Na przykład wczoraj późnym wieczorem wyszedłem z kina i już spieszno mi było do domu. Postanowiłem podbiec do auta - po czterdziestu metrach zobaczyłem, że muszę zacząć iść, bo inaczej padnę. Tchu mi zabrakło. Staro się czuję, kiedy zauważam, że mam mniej sił biologicznych. To jest, nie ma co udawać, przykra okoliczność. Nie dramatyzuję z tego powodu, ale z nostalgią wspominam czas, kiedy rano biegałem dookoła Błoni, a wieczorem w piłkę grałem. Tego mi żal. Moja synowa przebiegła właśnie półmaraton, ja nie przebiegnę nawet jednej setnej maratonu. Ale jeszcze półtora roku temu, tuż przed pandemią, był mecz - psychiatrzy kliniki kontra reszta świata. I nie odmówiłem sobie grania w tę piłkę, nawet strzeliłem karnego, z czego bardzo byłem zadowolony. Ale potem współorganizatorka meczu powiedziała mi, że cały czas drżała o mnie. Wiedziała, że mam wszczepiony rozrusznik serca, i cały czas się bała, czy ja przeżyję. To było takie zderzenie moich naiwnych wyobrażeń, że się da peselowi zaprzeczyć. Ale w sumie przyjemnie było. A jednocześnie nie czuję się staro, bo chce mi się żyć i cieszy mnie, że mam teraz taki czas spokojnego przeżywania samego siebie i świata. Różne sprawy wciąż mnie bardzo ciekawią. A te zaciekawienia dodają energii. Chce mi się żyć, bo żyję wśród osób, które mnie kochają i które ja kocham. Myślę, że to jest ponadczasowa okoliczność, ważna. Tak się świetnie składa, że mam jednego wnuka prawie osiemnastoletniego, a drugiego trzyletniego. Ten pierwszy już jest w większym dystansie, czasem rzuci pozornie obojętne ,,cześć, dziadku", a z tym drugim to idę w tańce i hulanki. Świetne to jest. Tańce i hulanki? Wygłupy, rozmaite zabawy, budowanie z duplo, z lego, czytanie o dinozaurach. On potrafi powiedzieć: ,,kocham cię, dziadku". To są sytuacje życiodajne. W beztroskę idziesz z nim. Tak. To jes