Ebook Zbrodnia na klifie mobi,epub

Wybrała się do ich ulubionej restauracji przy Newbury Street i poprosiła o stolik przy oknie, żeby móc obserwować ludzi siedzących na zewnątrz i korzystających z uroków ciepłego, lipcowego wieczoru. Przypatrywała się również zakochanym małolatom, którzy przechodzili obok restauracji, trzymając się za ręce, a także starszym parom, które być może świętowały tego dnia rocznicę ślubu. Abigail nie świętowała, ale nie była też w nastroju żałobnym. Kocham cię, Abigail. Zawsze będę cię kochał. Pragnęła cofnąć czas i powiedzieć mu: ,,Nie! Nie kochaj mnie! Zakochaj się w kimś innym. Żyj, Chris. Żyj!". Ponieważ jednak nie mogła tego zrobić, zamówiła kieliszek wina Pinot Noir i pomyślała o swoim bukiecie ślubnym z hortensji i róż, o tamtym pięknym popołudniu w Maine i o tym, jak przystojnie wyglądał Christopher Browning, czekając, aż ona podejdzie do niego po dywanie rozwiniętym na trawniku uroczego nadmorskiego hotelu, w którym się pobrali. - Przepraszam. Pani detektyw Browning? Słowa kelnera wyrwały ją z objęć wspomnień i przywołały do rzeczywistości. - Tak, - Telefon do pani. Telefon? Dlaczego ten ktoś nie wysłał jej informacji na pager albo nie zadzwonił na komórkę? Spojrzała na kelnera. Był młody, nie znała go. - Kto dzwoni? - Nie wiem. Ja - Wskazał w kierunku baru. - Poproszono mnie, żebym zaniósł pani telefon. - No dobrze, ale bądź w pobliżu. Może będę chciała jeszcze z tobą porozmawiać. Kiwnął głową, po czym szybko się oddalił. Abigail przyłożyła słuchawkę do ucha. - Słucham. - Przepraszam, że przeszkadzam w kolacji. - Głos był bardzo niewyraźny, przypominał raczej szept. Abigail nie potrafiła nawet stwierdzić, czy to głos mężczyzny, czy kobiety. - Pijesz ulubione wino męża? - Z kim mam przyjemność? - Pinot Noir, zgadza się? Cholera. Postanowiła odsunąć od siebie emocje, które wywołał w niej ten wieczór, i zrobić użytek z tego, czego nauczyła się na szkoleniach policyjnych i podczas dotychczasowej służby. Trzymaj rozmówcę jak najdłużej przy telefonie. - Owszem. Jesteś tutaj? Przyłącz się do mnie. - Może innym razem. - Znaliście się z moim mężem? - Ćśś. Posłuchaj. Twój mąż za bardzo węszył. Coś wyszło na jaw. Został wyeliminowany. - Beznamiętny szept sprawiał, że słowa brzmiały jeszcze bardziej przerażająco i złowieszczo. - Jego śmierć nie była przypadkowa. - Chciałabym wiedzieć coś wię - Więc słuchaj. - Po raz pierwszy rozmówca położył nacisk na jakieś słowo. - Coś się dzieje na Mount Desert. Znowu. - Komuś jeszcze grozi niebezpieczeństwo? - Tylko ciebie boi się zabójca. - Sugerujesz, że coś mi grozi? - Sugeruję, że tylko ty możesz rozwikłać tę zagadkę, pani detektyw. - Krótka chwila milczenia. - Nabrałaś doświadczenia przez ostatnie siedem lat. Nadal pragniesz rozwiązać sprawę zabójstwa męża. Morderca wie, że nie spoczniesz, dopóki tego nie zrobisz. Lodowaty dreszcz przeniknął skorupę jej profesjonalizmu. - Skąd wiesz, co wie morderca? - Muszę kończyć. - Zaczekaj. Co się dzieje na Mount Desert? - Nic więcej nie powiem. - Co wywęszył Chris? Co wyszło na jaw? Uchyl rąbka tajemnicy. W przeciwnym razie dopiję wino, zjem spokojnie kolację i zapomnę o tej rozmowie, uznając ją za kolejny głupi żart. Otrzymywałam już takie dziwne telefony. - To jest telefon, na który czekałaś. Wiesz o tym. - Nie rozłączaj się... Klik. Koniec rozmowy. Abigail położyła telefon na stoliku i wygrzebała z torebki notes z przyczepionym do niego długopisem jednorazowym marki Bic. Kelner, który najwyraźniej ją obserwował, wrócił teraz do jej stolika, ale Abigail uniosła dłoń w wymownym geście, nie pozwalając mu nic powiedzieć, i zapisała każde słowo wypowiedziane przez jej niedawnego rozmówcę. Kiedy skończyła, zamknęła notes, odchyliła się na krześle i popatrzyła na kelnera. Był bardzo młody. - Jak się nazywasz? - spytała. - Trevor Baynor. Zanotowała jego adres i numer telefonu, dowiedziała się, że pracuje w restauracji dwadzieścia godzin tygodniowo, a poza tym studiuje jazz w Berklee College of Music na wydziale fortepianu. - Muszę wracać do pracy - powiedział. - Oczywiście, ale najpierw powiedz, kto odebrał telefon. Barmanka? Kiwnął głową. - Ma na imię Lori. - Co powiedziała, kiedy dawała ci telefon? - Powiedział Nie pamiętam. - Spróbuj sobie przypomnieć. Przeczesał dłonią gęste blond włosy. - Powiedziała, żebym zaniósł pani telefon. Że ktoś do pani dzwoni. - Skąd wiedziała, jak się nazywam? - Pewnie od osoby, która dzwoniła. - Trevor, w tej restauracji jest mnóstwo ludzi. Skąd Lori wiedziała, że detektyw Browning to ja? - No tak. - Wyszczerzył lekko zęby. - Nie pomyślałem o tym. Podała mi numer pani stolika i powiedziała: ,,To chyba ona". Nie sądzę, by panią