Ebook Zły Tyrmand mobi,epub

ję Jaz­zo­wą wy­klu­czo­ny z jej sze­re­gów. Po­wo­dem było lan­so­wa­nie nie­jaz­zo­wej gru­py Ry­thm and Blu­es. Gdy Mi­ni­ster­stwo Kul­tu­ry za­ka­za­ło ze­spo­ło­wi wy­stę­pów, fe­de­ra­cja po­par­ła re­pre­sje. - Tyr­mand pró­bo­wał przy­wieść śro­do­wi­sko jazz­ma­nów do ja­kie­goś opa­mię­ta­nia, ale bez skut­ku - wspo­mi­na Wa­lic­ki. - Chciał po­go­dzić jazz z roc­kiem, or­ga­ni­zo­wał na­wet ja­kieś spo­tka­nia obu śro­do­wisk, ale bez po­wo­dze­nia. Sam Tyr­mand za­re­ago­wał na rock and rol­la bar­dzo do­brze. Kie­dyś na­wet przy­niósł Wa­lic­kie­mu pły­tę Rol­ling Sto­ne­sów, chy­ba ich pierw­szą, i po­wie­dział: - Po­słu­chaj tej mu­zy­ki, ża­den jazz nie się­ga pięt temu, co robi Mick Jag­ger. Po­tem dłu­gi czas się nie wi­dy­wa­li. Po raz ostat­ni spo­tka­li się kil­ka mie­się­cy przed wy­jaz­dem Tyr­man­da z Pol­ski. - To był już ktoś zu­peł­nie inny - mówi Wa­lic­ki. - Za­mknię­ty w so­bie, na­je­żo­ny, nie­kon­tak­to­wy. Spra­wiał wra­że­nie czło­wie­ka, któ­ry sta­le spo­dzie­wa się ata­ku i bez­u­stan­nie musi być go­to­wy, by się bro­nić. Zemsta na elfie Ja­ni­na Ba­lu­kie­wicz, w któ­rej ko­cha­ło się całe Wil­no, była tan­cer­ką w ope­ret­ce Lut­nia. Tam­te­go wie­czo­ru, gdy się po­zna­li, gra­ła Ja­pon­kę w Kra­inie uśmie­chu, a on sie­dział na wi­dow­ni w pierw­szym rzę­dzie. W pew­nym mo­men­cie za­czął się śmiać tak bar­dzo, że ona na sce­nie też nie wy­trzy­ma­ła. Wy­buch­nę­ła śmie­chem. Po spek­ta­klu przy­szedł za ku­li­sy. - Był bar­dzo szczu­pły, miał pięk­ne i wy­ra­zi­ste oczy - wspo­mi­na Ja­ni­na Ba­lu­kie­wicz. - Był we­so­ły, kpiar­ski, zło­śli­wy, ale czu­ło się pod tym wszyst­kim brak kin­dersz­tu­by. W Dzien­ni­ku 1954 na­pi­sał, że wy­glą­da­ła na sce­nie jak ja­sno­wło­sy elf i była jego pierw­szą wiel­ką mi­ło­ścią. Ale ona nie za­pa­mię­ta­ła, by kie­dy­kol­wiek była mię­dzy nimi mowa o uczu­ciach. Spo­ty­ka­li się, raz na­wet spę­dzi­li wspól­nie syl­we­stra, bo Le­opold do­sko­na­le tań­czył, ale nie­wie­le po­nad­to. A jed­nak, gdy spo­tka­li się po woj­nie - Ja­ni­na Ba­lu­kie­wicz była już wte­dy żoną Lu­dwi­ka Sem­po­liń­skie­go - Tyr­mand wró­cił do wspo­mnień. Zo­ba­czy­ła go na uli­cy z pięk­ną, efek­tow­ną pa­nią. - To moja mama - przed­sta­wił swo­ją, wy­glą­da­ją­cą na nie­wie­le od nie­go star­szą, to­wa­rzysz­kę. Ja­ni­na Ba­lu­kie­wicz-Sem­po­liń­ska była bar­dzo za­sko­czo­na. - A to mia­ła być moja żona - przed­sta­wił ją samą. Tym była za­sko­czo­na jesz­cze bar­dziej. Po­tem, przy oka­zji ja­kichś wy­stę­pów Sem­po­liń­skich w Ymce, za­pro­sił ją do po­ko­ju i po­ka­zał al­bum ze zdję­cia­mi swo­ich dziew­czyn. Było ich wie­le, ale na pierw­szym miej­scu wła­śnie ona. Wspól­nej zna­jo­mej wie­le razy ża­lił się póź­niej, jak źle się sta­ło, że Jan­ka wy­bra­ła in­ne­go. ,,...ten wła­śnie typ ko­bie­ty, to po­łą­cze­nie war­szaw­skiej dziw­ki z wiel­ko­miej­skim szli­fem, to skrzy­żo­wa­nie dziec­ka Po­wi­śla z hol­ly­wo­odz­ką opra­wą, te drwią­ce, peł­ne ko­bie­ce­go ego­izmu, ja­sne oczy, za­dar­ty nos i peł­ne duże usta - to było to, co za­wsze po­do­ba­ło mi się sza­leń­czo" - na­pi­sał w Dzien­ni­ku. W Wil­nie szła wła­śnie na spo­tka­nie z Tyr­man­dem, gdy do­wie­dzia­ła się o jego aresz­to­wa­niu. Byli umó­wie­ni, wspi­na­ła się ścież­ką pro­wa­dzą­cą do wil­li, w któ­rej wy­naj­mo­wał po­kój (miesz­kał tam też oj­ciec Edwar­da Dzie­woń­skie­go), gdy mi­nął ją pa­trol NKWD. Tyr­man­da w wil­li już nie za­sta­ła. Wró­cił, gdy w Wil­nie byli Niem­cy. Przy­szedł do jej domu i po­wie­dział ro­dzi­com, że chciał­by zo­ba­czyć się z Jan­ką. W mie­ście wi­sia­ły już pla­ka­ty za­ka­zu­ją­ce miesz­kań­com pod groź­bą śmier­ci kon­tak­tów z Ży­da­mi. Oj­ciec za­re­ago­wał gwał­tow­nie. Tyr­mand od­wró­cił się i od­szedł bez sło­wa. Dłu­go mu­sia­ła go prze­pra­szać. A nie­dłu­go po­tem miał dość od­wa­gi, by pójść do Ar­be­it­sam­tu i zgło­sić się na ro­bo­ty do Nie­miec. Po woj­nie wi­dy­wa­li się ra­czej przy­pad­ko­wo. W SPA­TiF-ie, kie­dyś w Pa­ry­żu, a raz spo­tka­li się w sa­mo­lo­cie. Prze­ga­da­li całą po­dróż. - Miał twar­dy kark - wspo­mi­na Sem­po­liń­ska - to za­wsze mi się w nim po­do­ba­ło. ,,...wte­dy, w Wil­nie, wy­glą­da­ła jak ja