Żony nazistów - Audiobook mp3

zainteresowanie młodymi ludźmi, zwłaszcza dziewczynkami, i chętnie odgrywał rolę opiekuna, który bierze na siebie odpowiedzialność za ich dobrostan kulturalny, polityczny i moralny. W tym czasie jego oczkiem w głowie była Henriette Hoffmann, dziewięcioletnia córka Heinricha Hoffmanna, jednego z najbliższych mu współpracowników, który miał potem zostać jego osobistym fotografem. Każdego popołudnia, gdy Henriette ćwiczyła na pianinie, Hitler sprawdzał jej znajomość niemieckich mitów i folkloru. Choć z Gerdą spędzał mniej czasu, podczas wizyt w jej domu zawsze obdarzał ją szczególną uwagą. Powodem, dla którego Hitler tak często pojawiał się w jej życiu, był ojciec dziewczynki Walter Buch, zawodowy żołnierz. Buch miał dziewiętnaście lat, gdy w 1902 roku wstąpił do wojska. Gerda urodziła się w roku 1909, rok po ślubie rodziców. W 1914 roku Buch miał już stopień porucznika i był jednym z nielicznych oficerów, którzy nie wywodzili się z rodzin arystokratycznych. Podczas służby na froncie zachodnim otrzymywał awans za awansem, aż wreszcie objął dowództwo nad całym batalionem. W 1918 roku wystąpił ze służby zniesmaczony warunkami postawionymi przez aliantów, które ograniczyły liczebność jego ukochanej armii do marnych stu tysięcy ludzi. Dołączył do innych niezadowolonych żołnierzy, którzy kręcili się po Monachium, liżąc rany po rozwiązaniu Freikorpsów i upadku puczu Kappa. Do tej próby przewrotu monarchistycznego doszło wiosną 1920 i zakończyła się ona klęską w wyniku największego strajku generalnego w historii Niemiec. Poznawszy Hitlera, Buch szybko poddał się jego urokowi, twierdząc, że ,,to łaska Boska zesłała go narodowi niemieckiemu"[5]. Buch był takim właśnie typem rekruta, jakiego Hitler poszukiwał: przedstawicielem klasy oficerskiej o nieposzlakowanej opinii. Niejako naturalnym miejscem dla Bucha w ruchu nazistowskim były oddziały Sturmabteilung (SA), lepiej znane jako brunatne koszule. Hitler potrzebował takich doświadczonych ludzi jak Buch, by niezdyscyplinowaną zgraję ulicznych chuliganów zamienić w skuteczną siłę paramilitarną. Latem 1923 roku Buch objął dowodzenie nad dwustu siedemdziesięciu pięcioma członkami SA stacjonującymi w Norymberdze (odległej o blisko sto siedemdziesiąt kilometrów od Monachium) i zaczął ich przygotowywać do działania. Po raz kolejny znalazł się z dala od domu. Wspominając dzieciństwo, Gerda narzekała, że jej ojciec był ,,tylko gościem. Nigdy nie zamieszkał z nami na dłuższy czas"[6]. Ostatecznie najbardziej znaczącym wkładem Bucha w młode życie jego córki było zapoznanie jej z Hitlerem. * Nim Buch przejął oddział w Norymberdze, brunatne koszule zyskały nowego dowódcę, byłego asa lotnictwa Hermanna Göringa, którego wojenne wyczyny zyskały sporą sławę. Został on odznaczony orderem Blauer Max za dwadzieścia potwierdzonych zestrzeleń, a po śmierci ,,Czerwonego Barona" Richthofena przejął jego elitarny dywizjon. Piloci wojskowi byli wtedy prawdziwymi celebrytami - przedstawiani jako rycerze przestworzy, którzy toczą zawzięte pojedynki na śmierć i życie, pobudzali zbiorową wyobraźnię i pozwalali ludziom na chwilę odetchnąć od ponurej rzeczywistości wojny pozycyjnej. Hermann należał do grona najsłynniejszych pilotów, wszyscy znali jego nazwisko. Po wojnie przez kilka lat mieszkał w Sztokholmie, ale mimo to jego sława w Niemczech wciąż była żywa. Hitler z pewnością rozumiał, jak wiele może zyskać, przyciągając go do siebie. Nazwisko Göringa otwierało drzwi arystokracji i wojskowej elity. Miejscowi prominenci mogli pomóc Hitlerowi zrealizować najbliższe plany, czyli wykorzystać Monachium jako miejsce rozpoczęcia ogólnokrajowej rewolucji. Kiedy poznali się pod koniec roku 1922 (wkrótce po tym, gdy Göring przybył do Monachium i zobaczył wystąpienie Hitlera na wiecu), Hitler zaprosił go, by dołączył do jego ruchu. Na przestrzeni lat Göring podawał różne powody rozpoczęcia współpracy z Hitlerem. Bez względu na to, czy był to szczery akt poddania się mesjaszowi, czy też wykalkulowane przystanie do człowieka zdolnego do mobilizowania mas - raczkująca partia nazistowska bez wątpienia dawała Göringowi okazję zostania grubą rybą w małym stawie. Jednak to świeżo poślubiona przez Göringa Carin, Szwedka, podjęła ostateczną decyzję. Jako zajadła antysemitka czciła ziemię, po której stąpał Hitler. W jej oczach był niczym mityczny superbohater z nordyckich legend. Carin robiła wszystko, co w jej mocy, by scementować relację między Göringiem i Hitlerem. Pierwsze spotkanie Carin z jej przyszłym mężem przypominało historię rodem z romansu. Była ciemna burzowa noc. Szalała śnieżyca. Jednak hrabia Eric von Rosen, bogaty szwedzki podróżnik, koniecznie chciał znaleźć kogoś, kto przewiezie go samolotem ze Sztokholmu do jego odl