Ebook Klan Czerwonego Lisa mobi,epub

ię czołgać, ale ten ruch był konieczny. Inaczej musiałaby tu tkwić do rana. Zaczęła znowu napinać mięśnie. Znieruchomiała. W trawie przed nią rozległ się szelest - słaby i trudny do zidentyfikowania. Gdy go usłyszała, przypomniała sobie jeszcze jedną poradę otrzymaną od Willa. Czasem z tyłu idzie jeszcze jeden szukacz - usłyszała w głowie jego spokojny głos. Jego zadaniem jest podążać dziesięć lub dwanaście metrów za kordonem i wypatrywać kogoś, kto pozostał do tej pory niezauważony, a teraz zaczął się poruszać. To stara sztuczka, ale zdziwiłabyś się, jak wielu się na nią nabrało. Maddie rozluźniła mięśnie i czekała z głową przy ziemi. Znowu usłyszała ten szelest i tym razem potrafiła go zinterpretować. Mężczyzna, który się zbliżał, unosił stopy wysoko, a potem stawiał je równo i pewnie na ziemi, wybierając miejsce tak, by nie szurać ani nie powodować dodatkowego hałasu. Właśnie tak uczono ją chodzić, gdy miała poruszać się jak najciszej. Zrozumiała, że nowy szukacz jest biegły w sztuce bezszelestnego przemieszczania się z miejsca na miejsce. Wytężyła słuch, starając się wychwycić jakiekolwiek odgłosy, które by jej powiedziały, gdzie znajduje się mężczyzna i z której strony się zbliża. Miała wrażenie, że jest trochę na prawo od niej i porusza się po skosie, co by oznaczało, że będzie przechodzić tuż obok niej. Do tej pory nie dostrzegła światła jego pochodni. Przygryzła wargę, sfrustrowana. Pochodnia dawałaby niepewne, chwiejne światło, które pomagałoby jej się ukryć. Poza tym płomień na wysokości twarzy szukacza osłabiałby jego zdolność widzenia w ciemności. Teraz jednak, gdy było już niemal całkiem ciemno, pochodnia była w zasadzie bardziej przeszkodą niż pomocą. Był blisko. Mimo że starał się poruszać bezszelestnie, słyszała stłumione odgłosy stawianych stóp. To, że mężczyzna szedł równym, rytmicznym krokiem, pozwalało jej zorientować się w jego pozycji. Kiedy już oszacowała długość jego kroków, wiedziała, kiedy się spodziewać kolejnego, ledwie słyszalnego stąpnięcia. Był już bardzo blisko. Przechodził jednak przed nią, pod takim kątem, że mijał ją po lewej stronie, i Maddie wiedziała, że jej nie zauważył. Poczuła przypływ triumfu, gdy zrobił jeszcze jeden krok, oddalając się od niej odrobinę. Jeszcze trzy kroki w tym kierunku i będzie bezpieczna. W tym momencie mężczyzna z niewyjaśnionych powodów znowu skręcił i zmienił kierunek, tak że szedł teraz równolegle do niej. Serce Maddie znowu zaczęło tłuc się jak oszalałe, gdy zorientowała się, jak niewiele brakuje, by została znaleziona. Poczuła przeszywający ból, gdy szukacz stanął dokładnie na jej lewej dłoni i wdeptał ją w ziemię całym ciężarem, podnosząc drugą stopę, by zrobić następny krok. - Ała! - krzyknęła, zanim zdołała się powstrzymać. Jednocześnie odruchowo drgnęła z bólu dokładnie w momencie, gdy mężczyzna cofnął się o krok, wyczuwając pod stopą nieznany obiekt. Maddie poruszyła się ledwie widocznie, ale to wystarczyło. Szukacz wydał okrzyk triumfu, a ona poczuła żelazny uścisk na karku, tuż pod kapturem peleryny. Została postawiona na nogi. - Mam cię! - oznajmił z wyraźną satysfakcją w głosie. Odwrócił ją do siebie, wołając do kordonu poszukiwaczy: - Wracajcie! Mam go! Ściągnął jej kaptur i przyjrzał się uważniej. - Ale ty nie jesteś chłopakiem, prawda? - powiedział. - Jesteś uczennicą Willa Treatyego. Cóż, bez wątpienia i tak jesteś cenną zdobyczą. Walczyła w jego uścisku, starając się wyrwać, mimo że było już po wszystkim. Pozostali szukacze usłyszeli wołanie, wrócili i otoczyli ich kręgiem. W świetle pochodni aż za dobrze było widać ich szerokie uśmiechy. - Ale masz pecha - powiedział jeden z nich, przystojny czwartoroczny uczeń. - Prawie ci się udało. Ruchem głowy wskazał krawędź łąki, a Maddie wykręciła się, żeby spojrzeć w tamtym kierunku. Niewielka chatka, do której polecono jej dotrzeć, znajdowała się w odległości niespełna pięćdziesięciu metrów. Gdyby nie ten niezdarny szukacz ze swoimi wielkimi buciorami, udałoby jej się. To zaś pozwoliłoby jej bezbłędnie zaliczyć wszystkie próby kończące kolejny rok Czekający na oddalonym o sto metrów niewysokim wzgórzu Will Treaty i Gilan obserwowali wypadki rozgrywające się na łące, gdzie szukacze zgromadzili się wokół Maddie i jej znalazcy. Nawet z tej odległości, pomimo mroku, światło pochodni było dostatecznie jasne, by Will mógł dostrzec reakcję zawiedzionej i sfrustrowanej dziewczyny. - Miała prawdziwego pecha - powiedział Gilan. - Prawie jej się udało. Nie popełniła żadnego błędu. - Aż do chwili, kiedy krzyknęła: ,,Ała!" - Will uśmiechnął się łagodnie. Gilan spojrzał z ukosa na starego przyjaciela. - Tak jak