Ebook Zwiadowcy. Pojedynek w Araluenie mobi,epub

gdzie na nowo rozpalano przygasłe ogniska usytuowane wzdłuż rzędu namiotów. Zapach dymu wypełnił cały fort wraz z aromatem parzonej kawy i bekonu, który właśnie zaczynał skwierczeć na patelniach. Horace i Gilan szli po drewnianym podeście biegnącym wzdłuż murów i starali się podnosić na duchu żołnierzy, którzy właśnie rozpoczynali wartę. - Obserwujcie wszystko uważnie - powtarzał co pewien czas Horace. - Nie chcemy, żeby te sonderlandzkie chłystki nas zaskoczyły. Wartownicy odpowiadali raczej pogodnie. Nic dziwnego - pomyślał Horace - nie musieli przecież stać na najbardziej męczącej warcie od północy do świtu. Nie chodziło tylko o to, że właśnie wtedy ciało domagało się odpoczynku najbardziej - raczej o to, że wartownik czuł się samotny i bezbronny, gdy jego towarzysze byli pogrążeni we śnie. Przez pięć godzin musiał wpatrywać się w zwodniczą ciemność, wytężać wzrok, wyobrażać sobie, że dostrzega ruch tam, gdzie go nie było, i opanowywać nagłe przypływy paniki: Czy powinienem zaalarmować wszystkich? Czy ktoś tam się skrada przez wysoką trawę? Stałe napięcie szybko wyczerpywało ludzi, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Horace zobaczył porucznika konnicy, który codziennie wyznaczał kolejność wart. Teraz obchodził palisadę od przeciwnej strony, sprawdzając, czy wszyscy żołnierze zachowują czujność. Horace wezwał go gestem ręki, więc oficer podszedł i stanął na baczność, lekko prostując ramiona i unosząc palec wskazujący do krawędzi hełmu. - Chciałem zapytać o ludzi stojących na warcie od północy do świtu - zaczął Horace. - Na jakich zasadach ich wybierasz? Porucznik przez sekundę lub dwie zastanawiał się nad odpowiedzią. - Zazwyczaj jest to kara za pomniejsze wykroczenia, sir - wyjaśnił. - Niewyczyszczoną broń albo niechlujne wnętrze namiotu. Horace skinął kilka razy głową. - Tego właśnie się spodziewałem. Na przyszłość wyznaczaj ich po prostu zgodnie z harmonogramem. Nie pozwalaj, żeby ci sami żołnierze musieli stać na tej warcie dwa lub trzy dni z rzędu. Porucznik zawahał się. Wydawało się, że nie jest przekonany. - Tak jest, sir - odparł, ale ton jego głosu wskazywał na to, że nie rozumiał sensu rozkazu. - Te godziny przed świtem są najbardziej niebezpieczne - wyjaśnił Horace. - Jeśli żołnierz stoi na warcie za karę, będzie czuł się rozżalony i będzie rozpamiętywać niesprawiedliwość, jaka go spotkała. To sprawi, że, pogrążony we własnych myślach, może się okazać mniej czujny i nie dopełni obowiązku. Z twarzy porucznika zniknęły nagle wszelkie wątpliwości. Tego nie brał pod uwagę. Przez trzy lata, jakie spędził w armii, przyzwyczaił się, że warta przed świtem tradycyjnie jest przydzielana za mniej znaczące naruszenia wojskowego regulaminu. A ponieważ leniwi lub mający skłonności bałaganiarskie żołnierze zazwyczaj podpadali wielokrotnie, często się zdarzało, że trafiali na tę wartę raz za razem. - Tak jest, sir. Przepraszam, sir - powiedział i wyprostował się jeszcze bardziej. Horace uśmiechnął się do niego. - Nic się nie stało. Wystarczy w przyszłości zmienić zasady. Swobodnym gestem pozwolił oficerowi odejść i wraz z Gilanem ruszył dalej przejściem wzdłuż palisady. Wciągnął w płuca powietrze. - Nic nie może równać się z zapachem smażonego bekonu o poranku - stwierdził. Gilan wzruszył ramionami. - Delektuj się zapachem, bo do jedzenia będzie niewiele. Kilka dni temu Horace polecił zmniejszyć racje żywnościowe, żeby ich ograniczone zapasy wystarczyły na trochę dłużej. Teraz skinął głową, a na jego twarzy odmalował się niepokój na myśl o nieuchronnie zbliżającym się dniu, gdy w końcu jedzenia zabraknie. Podszedł do palisady i oparł się łokciami o jej szczyt, by spojrzeć na rozciągający się w dole obóz nieprzyjaciela. Gilan stanął obok niego. Obóz Czerwonych Lisów także zaczynał się budzić. W co najmniej sześciu miejscach widać było dym z rozpalonych na nowo ognisk. Wiatr jeszcze się nie zerwał, więc kolumny dymu wznosiły się prosto i rozwiewały w powietrzu. Żołnierze krążyli po obozie bez pośpiechu, niemal letargicznie, jak ludzie, którzy wstali za wcześnie, chociaż woleliby jeszcze pospać. - Tam nie brakuje bekonu - skomentował Gilan. Horace mruknął coś niezrozumiale w odpowiedzi. - Jak myślisz, jaki będzie ich następny ruch? - ciągnął zwiadowca. Horace wydął wargi. - Właściwie nie muszą nic robić - odparł. - Wiedzą, że siedzimy tutaj uwięzieni, i na pewno się zorientowali, że mamy mało zapasów. Mogą sobie pozwolić na to, żeby wziąć nas na przeczekanie. Oczywiście - ciągnął - prawdopodobnie spróbują w jakimś momencie przeprowadzić nocny atak, żeby sprawdzić, czy nie uda im się zaskoczyć nas we śnie. Osiągną tyle, że tej nocy nie będziemy się mogli