Ebook Życie do zwrotu mobi,epub

łem jesz­cze wy­ta­tu­owa­ną łyd­kę i na­pis na wy­so­ko­ści jed­ne­go z że­ber. Pod­ci­ągnąłem no­gaw­kę i po­ka­za­łem jej wzór li­ścia mon­ste­ry. - Faj­ny, ale ten po­do­ba mi się naj­bar­dziej. - Wska­za­ła na moje przed­ra­mię. Mia­łem tam dzia­rę przed­sta­wia­jącą pędzel z wło­siem za­nu­rzo­nym w far­bie, któ­ra ka­pa­ła w kie­run­ku nad­garst­ka. - Czy to ozna­cza, że ma­lu­jesz? - Tak. Stu­diu­ję na ASP. - A dla­cze­go ta­tu­ujesz? - Głów­nie dla kasy - przy­zna­łem. - A co na to twoi ro­dzi­ce? Nie ka­za­li ci się trzy­mać od tego z da­le­ka? Moi chy­ba do­sta­li­by za­wa­łu, gdy­bym stwier­dzi­ła, że chcę ro­bić coś ta­kie­go. - Oj­ciec sam mnie do tego za­chęcał. Chciał, że­bym miał ja­kiś fach w ręku. Twier­dzi, że nie wy­ży­ję z ma­lo­wa­nia, i pew­nie ma ra­cję. Przy­je­cha­ło na­sze je­dze­nie. Kin­ga pa­ła­szo­wa­ła swo­ją por­cję, a ja wci­ska­łem w sie­bie ko­lej­ne kęsy. Za­wsze ja­dłem o tej po­rze, ale dziś nie mo­głem się sku­pić na je­dze­niu. Mia­łem mo­ty­le w brzu­chu. - A jak ty tra­fi­łaś do tech­ni­kum elek­trycz­ne­go? - Chcia­łem wró­cić do na­szej roz­mo­wy i do­wie­dzieć się cze­goś wi­ęcej o Kin­dze. - Uwie­rzysz, jak ci po­wiem, że za­wsze kręcił mnie prąd? Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi. - By­łam ta­kim dziec­kiem, któ­re roz­kręca wszyst­kie sprzęty, bo musi zo­ba­czyć, co jest w środ­ku. Je­śli były na prąd, fraj­da sta­wa­ła się wi­ęk­sza. - Czy­li wiesz, co zro­bić, kie­dy wy­wa­li kor­ki? Ro­ze­śmia­ła się. - Tak. I parę in­nych rze­czy też. Choć nie mówi się kor­ki, tyl­ko wkład­ki bez­piecz­ni­ko­we. - Zer­k­nęła na ma­szyn­kę do ta­tu­owa­nia. - Wiem też, na ja­kiej za­sa­dzie to dzia­ła. Gdy wró­ci­łem do ta­tu­owa­nia jej skó­ry, Kin­ga opo­wie­dzia­ła mi o sil­ni­ku ma­szyn­ki i o tym, jak igły są wpra­wia­ne w ruch. Nie wszyst­ko zro­zu­mia­łem, ale świet­nie się jej słu­cha­ło. Rozdział 5 Magdalena Drżący­mi dło­ńmi roz­da­rłam ko­per­tę. Czu­łam, że to nie będzie nic do­bre­go. List, po któ­ry mu­sia­łam oso­bi­ście pó­jść na pocz­tę, pew­nie był z sądu ,,Po­zew", krzy­czał na­głó­wek. Ser­ce biło mi jak osza­la­łe. Po­bie­żnie przej­rza­łam tre­ść, ale by­łam tak zde­ner­wo­wa­na, że nic nie zro­zu­mia­łam. W moim za­wo­dzie po­zwy nie były wca­le rzad­ko­ścią, dla­te­go po­win­nam li­czyć się z tym, że w ko­ńcu i ja ja­kiś do­sta­nę. Jed­nak nie by­łam na to kom­plet­nie przy­go­to­wa­na. W do­dat­ku w tre­ści nie było nic o błędzie w sztu­ce. Ktoś mnie po­zy­wał i cho­dzi­ło mu o pie­ni­ądze, ale nie zro­zu­mia­łam z ja­kie­go po­wo­du. Wsia­dłam do sa­mo­cho­du i od razu wy­bra­łam nu­mer Do­mi­ni­ki, mo­jej przy­ja­ció­łki, któ­ra na moje szczęście była ad­wo­ka­tem. Pró­bo­wa­łam jej wy­tłu­ma­czyć, o co cho­dzi, ale nie­zbyt do­brze mi szło. - Przy­je­dź do mnie - po­pro­si­ła. - Nie­za­le­żnie od tego, co tam jest na­pi­sa­ne, mu­si­my to prze­ga­dać. Dasz radę pro­wa­dzić? - Tak, chy­ba tak. - Mag­da, nie znam dru­giej tak opa­no­wa­nej oso­by jak ty. Świet­nie so­bie ra­dzisz w trud­nych sy­tu­acjach, więc i z tym so­bie po­ra­dzi­my. Pa­mi­ętaj o tym. Mia­ła na my­śli to, jak so­bie ra­dzę w pra­cy. Ale pra­ca to co in­ne­go. Mo­głam być opa­no­wa­na na sali ope­ra­cyj­nej, bo to był inny świat. Wbrew po­zo­rom dla mnie bar­dziej bez­piecz­ny. Scho­wa­łam pi­smo do ko­per­ty i uru­cho­mi­łam sil­nik sa­mo­cho­du. Za­nim ru­szy­łam, przy­po­mniał mi się tam­ten mło­dy mężczy­zna, któ­ry przy­sze­dł na mnie na­wrzesz­czeć na od­dział. Czy to mo­żli­we, żeby był po­wi­ąza­ny z tą spra­wą? Do­mi­ni­ka sie­dzia­ła w sa­lo­nie nad ja­ki­miś do­ku­men­ta­mi. Zaj­mo­wa­ły całą po­wierzch­nię sto­łu. Obok, na dy­wa­nie, wśród la­lek i plu­sza­ków, ba­wi­ła się jej cór­ka. Kie­dy usia­dłam na jed­nym z krze­seł, dziew­czyn­ka po­de­szła do mnie i wpa­ko­wa­ła mi się na ko­la­na. Ro­bi­ła tak za­wsze, gdy tam przy­je­żdża­łam. - Co sły­chać, cio­ciu? - Ob­jęła mnie w pa­sie swo­imi ma­ły­mi rącz­ka­mi. - Je­steś smut­na? - Nie, skar­bie. Mia­łam trud­ny dzień, ale two­ja mama za­raz mi z tym kło­po­tem po­mo­że. Do­mi­ni­ka z uwa­gą wczy­ty­wa­ła si�