Ebook Życie towarzyskie i uczuciowe mobi,epub

wa­łam całe ży­cie. Plank nie ma żad­nych spo­łecz­nych zo­bo­wią­zań i pod­czas gdy to zna­czy my wy­stę­pu­je­my w obro­nie ja­kichś za­sad, on do­ma­ga się wy­łącz­nie pra­wa gło­su dla sie­bie. Mam o nim wy­ro­bio­ne zda­nie i nikt mi nie za­kne­blu­je ust! Nie zno­szę nędz­ne­go opor­tu­ni­zmu i schle­bia­nia za­rów­no nie­wy­bred­nym gu­stom, jak od­gór­nym za­rzą­dze­niom i dy­le­tanc­kim dy­gni­ta­ - Bra­wo! - za­wo­ła­ła Teo­do­zja. Stol­lo­wa od­gię­ła się bar­dziej do tyłu, na po­licz­kach mia­ła ce­gla­ste wy­pie­ki za­an­ga­żo­wa­nia w słusz­ną spra­wę. - To ja już so­bie pój­dę - po­wie­dział ni­ski fa­cet. Po­ca­ło­wał Stol­lo­wą nie­zręcz­nie w rękę. - Umó­wi­łem się z ko­bie­tą - wy­ja­śnił roz­pacz­li­wie, w ci­szy kon­ster­na­cji. - Zdol­ny po­eta - orze­kła Stol­lo­wa, gdy wy­szedł. Lo­rant skrzy­wił war­gi bez apro­ba­ty. - Po­eta-mu­rarz - do­da­ła Ewa we­so­ło. - Tak o so­bie mówi. Bar­dzo za­baw­ny. - Ta nowa po­ - za­czę­ła roz­ło­ży­sta blon­dyn­ka, żona kry­ty­ka. Do­tąd nie ob­ja­wi­ła żad­nych cech ży­cia we­wnętrz­ne­go, poza kon­tyn­gen­tem po­ta­ki­wań i uśmie­chów; prze­pi­sy­wa­ła na ma­szy­nie ar­ty­ku­ły męża i pa­mię­ta­ła z nich całe zda­nia, to­też na­gle po­sta­no­wi­ła za­zna­czyć się, te­raz lub nig­dy. - Wy­obraź­cie so­bie - prze­rwa­ła jej We­ro­ni­ka - że jest już nowy szef wy­dzia­łu kul­tu­ry Ko­mi­te­tu Cen­tral­ne­go Par­tii. Mia­no­wa­ny dziś rano. Gło­wę daję, że nie zgad­nie­cie kto? - Kto? - spy­ta­ła Teo­do­zja bez uśmie­chu: ta wia­do­mość do­ty­czy­ła wszyst­kich jed­na­ko­wo do­tkli­wie. We­ro­ni­ka po­to­czy­ła spoj­rze­niem do­ko­ła, z uzna­niem; był to jej mo­ment wie­czo­ru, za chwi­lę lu­dzie ci będą świad­ka­mi wy­da­rze­nia - usły­szą naj­now­szą sen­sa­cję bez­po­śred­nio z jej ust. - Wy­obraź­cie so­bie - po­wie­dzia­ła, sma­ku­jąc kon­cen­tra­cję uwa­gi - że Le­win­son. - Ja­kub Le­win­son? - ucie­szył się Hry­nie­wicz. - Bar­dzo po­rząd­ny czło­wiek. Znam go ty­siąc lat. Tyle że pryn­cy­pial­ny i upar­ty. - Sza­le­nie ide­owy - uśmiech­nął się Lo­rant wą­sko, mo­gło to zna­czyć za­rów­no uzna­nie jak drwi­nę. - Tyl­ko rzad­ko się myje. - Ten sta­ry wrak - odę­ła się Stol­lo­wa. - Prze­cież jest cięż­ko cho­ry na ser­ce? - Le­win­ - An­drzej po­my­ślał nie bez tro­ski i wes­tchnął nie­zau­wa­żal­nie dla ni­ko­go. - Czy mogę cię pro­sić na chwi­lę - Lo­rant zna­lazł się na­raz tuż za nim. Po­wie­dział to ci­cho i An­drzej od­bił od gru­py roz­ma­wia­ją­cej. - Mój dro­gi - rzekł Lo­rant - w tych dniach przy­jeż­dża do War­sza­wy nie­ja­ki pan Gre­en­le­af, Ame­ry­ka­nin, ge­ne­ral­ny dy­rek­tor przed­się­biorstw Trans World Traf­fics i Trans Eu­ro­pe­an Con­ti­nen­tal Mo­bi­les. Nie wiem, czy mó­wią ci coś te na­zwy? - Bar­dzo wie­le - rzekł An­drzej, sku­pił się na­tych­miast, jak nad wi­docz­ną z wy­so­ka zdo­by­czą. - Pan Gre­en­le­af - Lo­rant mó­wił nie­dba­le, lecz grzecz­nie - bę­dzie per­trak­to­wał w spra­wie otwar­cia fi­lii w War­sza­wie. Są­dzę, że po­wi­nie­neś być pierw­szym dzien­ni­ka­rzem, z któ­rym zo­ba­czy się w Pol­sce. Oczy­wi­ście - uśmiech­nął się uj­mu­ją­co - nie mó­wię o tych płot­kach z pism co­dzien­nych, o re­por­te­rzy­nach od wy­wia­dów w ho­te­lo­wych ho­lach. Po pro­stu zje­my obiad w trój­kę, jak tyl­ko przy­je­dzie, do­brze? - Dzię­ku­ję ci - rzekł An­drzej i cze­kał, lecz Lo­rant nic już nie po­wie­dział i wró­ci­li na śro­dek po­ko­ju. Cze­go on za to bę­dzie chciał? - za­sta­no­wił się An­drzej. - Jaką po­sta­wi cenę? Za dy­rek­to­ra Ma­jew­skie­go, za pana Gre­en­le­afa? Jesz­cze nie sły­sza­łem, żeby Lo­rant za­ła­twił coś ko­muś bez­in­te­re­sow­nie, a nie w imię wy­mia­ny usług. Wła­śnie za to uwa­ża się go za przy­zwo­ite­go czło­wie­ka, a na­wet Elż­bie­ta roz­ma­wia­ła z Lar­biń­skim, śmie­jąc się cie­pło i ci­cho. Ze spo­so­bu, w jaki ba­wi­ła się wi­szą­cym na szyi łań­cusz­kiem od ze­gar­ka, do­szły An­drze­ja pra­sta­re sy­gna­ły. Lar­biń­ski? - po­my­ślał - taka plu­skwa? Roz­ma­wia­ją­cy zbi­ci byli wo­ko­ło w bez­kształt­ną, za­wie­si­stą pul­pę. W cia­snym po­miesz­cze­niu sło­wa od­bi­ja­ły się od ob­wie­szo­nych ob­ra­za­mi ścian i wię­zły w kre­to­no­wych, wzo­rzy­stych za­sło­nach okien. Sły­chać było: - So­cja