Sketchy. (blue vinyl) - Tune-Yards

Opis produktu:

Duet Tune-Yards (Merrill Garbus i Nate Brenner) wydał swój piąty studyjny album zatytułowany `sketchy.` Płyta z 11 utworami, obejmująca single `nowhere, man`, `hold yourself` i `hypnotized`, ukazał się 26 marca 2021 roku nakładem 4AD.

Po okresie twórczego zagubienia, wracała do błogiej, cielesnej radości z muzyki, która wciągnęła Merrill Garbus z powrotem do studia nagraniowego. Zaczęła się we mnie zmiana - zdałam sobie sprawę, że muzyka jest tak przyjemna - mówi Merrill. I zaczęłam czuć, że kreatywność to sposób, w jaki możemy wyjść z tych sytuacji, w których się znajdujemy. Po wydaniu czwartego albumu Tune-Yards I can feel you creep into my private life, w 2018 roku była pewna, że nadszedł czas, aby Tune-Yards odszedł na emeryturę. Nie widziałam przyszłości - wspomina. Po ostatniej płycie poczułam się naprawdę zdezorientowana - nawet jeśli chodzi o to, jak pojawić się na scenie.

Ostatnie wydawnictwo Tune-Yards I can feel you creep into my private life, było autorefleksyjnym znakiem zapytania pod koniec dekady otwartej, polifonicznej muzyki indie. Od 2009 do 2018 roku Tune-Yards (zarówno Merrill, jak i jej partner i współpracownik Nate Brenner) wydali cztery uznane przez krytyków albumy, podróżowali bezlitośnie po świecie, aby grać koncerty i skomponowali psychodeliczną ścieżkę dźwiękową do surrealistycznego arcydzieła Bootsa Rileya Sorry To Bother You.

Naprawdę bez przerwy się krzątaliśmy - wspomina Merrill. A kiedy się krzątamy, jesteśmy współwinni wszystkich systemów, w które tak naprawdę nie wierzę. Pozyskując informację na temat tych systemów i swojej w nich roli, po zostawiło to w Merrill uczucie ciężkiego smutku i straty. Po przeczytaniu Creative Quest, przewodnika Questlove na temat kreatywności oraz Beastie Boys Book, biografii hałaśliwego tria hip-hopowego wydanej w 2018 roku, duet naciskał dalej. Zaczął codziennie godzinami improwizować w swoim domowym studiu `jak sportowcy`. Porzucili ekrany komputerowe na potrzeby żywych instrumentów (Merrill na perkusji, Nate na basie) i wkrótce zaczęły pojawiać się pełne piosenki.

W przeciwieństwie do lirycznej introspekcji poprzedniego albumu, na sketchy Merril równoważy samokontrolę i refleksję z bombastycznymi okrzykami, przypominającymi wściekłe tony wczesnych dni Tune-Yards. Rezultatem jest kolorowa i radosna płyta z tekstami, które są cięte do szpiku kości. Zaczęłam przypominać sobie, że ludzie przychodzą do nas, aby się bawić, aby poczuć radość. Myślę, że razem może nam się to udać.

Z tej rozpalonej na nowo iskry twórczej powstał sketchy, piosenki składające się na piąty studyjny album Tune-Yards. Proces tworzenia płyty był luźny, stopniowy i płynny. Jej tytuł pochodzi ze szkicownika, który Merrill kupiła w celu zapisania pomysłów, a na którego okładce widniał napis `SKETCH`, do którego dodała nabazgrane `Y` na końcu. Hamir Atwal, który brał udział w koncertowej promocji I can feel you..., zagrał na perkusji, zaś inni przyjaciele zagrali na instrumentach dętych i syntezatorach, a nawet zaangażowała się rodzina - ojciec Nate`a dodał klawisze, a głos Ruth Garbus stanowi ostatni znak interpunkcyjny na albumie. Eli Crews, który realizował w h o k I l l z 2011 roku i dużą część Nikki Nack z 2014 roku, odpowiedzialny był za miks albumu.

Zapowiadający album pierwszy singiel `nowhere, man` to wściekły hymn lo-fi, który Merrill w maju 2019 roku napisała po otrzymaniu SMS-a od przyjaciela, mówiącym o ustawie zakazującej aborcji w Alabamie. Kiedy szła do studia, w jej wnętrzu szalała burza, którą wyraziła w nieharmonijnym chórze przesterowanego ukulele, natarczywej perkusji i wyzywającym wyciu: jeśli nie słyszysz kobiety, to jak możesz napisać jej piosenkę?

Piosenka jest jej próbą przywołania białych mężczyzn borykających się z pytaniem: W jaki sposób komunikujesz osobie, że jej doświadczenie jest dominującym i czy jest to doświadczenie, w którym wszyscy są zmuszeni żyć? Wydawała się inna od bardziej introspekcyjnego głosu, którym się posługiwała na I can feel you... Przyjęła skierowany na zewnątrz, wściekły ton, bardziej przypominający wczesne dni Tune-Yards. Merrill czuła, że użyteczną energią może być złość. Jestem cholernie wkurzona. Jestem wkurzona z powodu sposobu, w jaki jestem uwięziona w pułapce płci, w pułapce moich własnych wyobrażeń na temat tego, czym jest kobieta.

W innych momentach na płycie wplatają więcej samokontroli i refleksji, obok bombastycznych okrzyków. Oparte na syntezatorach i saksofonie `hold yourself` dzięki refrenowi wielowarstwowych wokali brzmi pogodnie, ale w rzeczywistości jest momentem żalu i kipiącej wściekłości. Ta piosenka jest o naprawdę zdradzonych uczuciach, przez pokolenia moich rodziców, a w tym samym czasie, widzimy, jak bardzo my sami zdradzamy przyszłość - wyjaśnia Garbus.

Twierdzi, że to najbardziej dosadne teksty, jakie kiedykolwiek napisała. W ostatniej, piekącej linijce lamentuje: Wszyscy mamy problem z byciem na tyle odważnym, by przewrócić stronę. Istoty ludzkie są zmuszone blokować traumatyczne rzeczy, abyśmy mogli iść naprzód. Ale jedyny sposób, w jaki możemy naprawdę dokonać drastycznych zmian, które będą potrzebne, na przykład do odwrócenia zmian klimatycznych, wymaga tyle poświęcenia tego, do czego ludzie są przyzwyczajeni, na tak wielką skalę. Wydaje się, że jedynym sposobem na to, by mieć motywację, jest pozwolenie sobie na głębokie odczuwanie smutku.

Bulgoczące rytmy i uderzenia syntezatorów na sketchy sprawiają, że jest to barwna, radosna płyta, ale jej słowa są cięte do kości. Ostry głos Merrill rozbrzmiewa echem, gdy śpiewa o czerpaniu korzyści z białej supremacji i gentryfikacji, zachęcając słuchacza do myślenia o własnej roli w tych systemach (myślenie o swoich pieniądzach / o domach, które zniszczyłeś). W międzyczasie fortepianowe akordy i klaskanie w dłonie `silence pt. 1 (when we say `we`) doprowadzają do gwałtownego zakończenia, ponieważ Merrill przysięga, że z całych sił postara się to zmienić, cytując Grace Lee Boggs Musimy siebie zmienić, aby zmienić świat

Ponowne zaangażowanie się w ich miłość do tworzenia muzyki pomogło Tune-Yards zmierzyć się z pytaniem: jak mają się zmienić? Tworząc album, który płonie i pęka z przyjemności, wzywają innych i proszą ich, by zrobili to samo. Jest taka lina, po której chodzimy jako muzycy - mówi. Ludzie przychodzą do nas, żeby się zabawić. Uważam, że mamy też obowiązek obudzić ludzi. Nie mówimy im, jak mają się czuć, ale dajemy im przestrzeń do odczuwania.