Czasem o kobietach powyżej 30. roku życia mówi się, że są w wieku balzakowskim. Ojcem tego określenia był francuski pisarz
Honore de Balzac, który bohaterkami swoich książek czynił właśnie kobiety po trzydziestce. Nadmieńmy, że jedna z jego powieści nosi nawet tytuł
Kobieta trzydziestoletnia.
Balzac kochał kobiety, szczególnie te od niego starsze. Przypomnijmy, że jako blisko 20-letni młodzieniec romansował z ponad 40-letnią Laurą de Berny.
Balzac - maszyna do pisania powieści
Balzac wiernie odwzorowywał historię Francji, podobnie jak młodszy o pokolenie
Emil Zola. Powstały w ten sposób cykl tekstów nazwał Komedia ludzką. W jej skład wchodzi 130 utworów, w których występuje ok. 2000 postaci. Ile czasu zajęło pisarzowi stworzenie tylu powieści i opowiadań? By odpowiedzieć na to pytanie, cofnijmy się nieco w czasie.
Honore de Balzac urodził się 20 maja 1799 roku we francuskim mieście Tours jako najstarsze z czworga dzieci Bernarda Balzaca. 18-letnia matka Honoriusza była o 32 lata młodsza od ojca i nie interesowała się synkiem. Najpierw oddała go na 4 lata do mamki, później widywała tylko w niedziele. Do 14. roku życia przebywał w szkole z internatem. Panował tam surowy rygor, a na domiar złego młody
Balzac nie radził sobie z nauką. Ale miał już wtedy jedną namiętność – uwielbiał czytać książki. I wkrótce sam zaczął je pisać. Za namową ojca,
Balzac podjął studia prawnicze na Sorbonie. Wtedy też powstała jego pierwsza tragedia, Cromwell. Pracował wówczas w kancelarii adwokackiej, a później notarialnej. W 1825 r. założył własne wydawnictwo i drukarnię, jednak po kilku latach splajtował. A ponieważ kochał kobiety i hulaszczy tryb życia, długi ciągnęły się za nim już do końca życia.
Honore de Balzac w Indeksie Ksiąg Zakazanych
O szczegółach życia tego wielkiego twórcy możemy dowiedzieć się z jego publikacji, ponieważ
Honore de Balzac książki traktował czasem jako swego rodzaju pamiętniki, to znaczy zawierał w nich wątki autobiograficzne. Tak było w przypadku
Jaszczura (1830 r.),
Ludwika Lamberta (1832 r.) czy
Straconych złudzeń (1837 r.). Po kilku latach publikacji swoich utworów w prasie, w 1929 roku udało mu się wydać powieść Szuanie. Po niej, również w 1929 roku opublikował Fizjologię małżeńską, która zainaugurowała cykl pt. Komedia ludzka. Dodajmy, że książka z małżeństwem w tytule została uznana za nieprzyzwoitą i jej rozpowszechnianie oraz sprzedawanie było zabronione. Podobnie jak wszystkich powieści miłosnych Balzaca. Czym jest Komedia ludzka? Na cykl składa się, jak już wspomnieliśmy, 130 tekstów – powieści i opowiadań. Dzieli się je 3 na części: studia obyczajowe, filozoficzne i analityczne. Z kolei studia obyczajowe dzielą się na 6 ksiąg: sceny z życia prywatnego, sceny z życia prowincji, sceny z życia paryskiego, sceny z życia politycznego, sceny z życia wojskowego i sceny z życia wiejskiego. To utwory realistyczne, prezentujące społeczeństwo francuskie w XIX wieku. Honore
Balzac przedstawia w nich ludzi jako gatunek przyrodniczy i bada odmiany tego gatunku w różnych środowiskach. Z obserwacji pisarza wynika, że człowiek kieruje się w życiu dwiema namiętnościami: pieniędzmi i miłością. I to dokładnie w takiej kolejności. Wśród ponad setki tekstów z Komedii ludzkiej można wymienić:
Ojca Goriot,
Stracone złudzenia,
Pułkownika Chabera,
Proboszcza z Tours czy
Kobietę porzuconą. Ostatnie datowane za życia pisarza książki z cyklu datowane są na 1848 r. Odpowiadając więc na postawione we wstępie pytanie,
Balzac Komedię ludzką pisał w latach 1829-1848. Pisarz zmarł w 1850 roku, krótko po poślubieniu Polki, Eweliny Hańskiej.
