William Faulkner, czyli współczesny Dostojewski. Laureat literackiej Nagrody Nobla. Widnieje na amerykańskim, okazjonalnym znaczku pocztowym (wartości 22 centów) z serii Literary Arts. Wieloletni rywal
Ernesta Hemingwaya. Krytykował go za prostotę słownictwa, a ten nie pozostawał mu dłużny i wskazywał, że
William Faulkner tworzył swoje teksty na rauszu.
Missisipi według Williama Faulknera
Faulkner urodził się 25 września 1897 r. w Nowej Alabamie w stanie Missisipi. Był najstarszym z czterech synów Murry i Mauda Falknerów. Gdy Willy miał 5 lat, jego rodzina przeniosła się do Oksfordu, gdzie pisarz mieszkał już do końca życia. Miłość do literatury odziedziczył po matce. Wcześnie zaczął czytać, a dzieciństwo spędził na wysłuchiwaniu opowieści o swojej rodzinie, wojnie domowej w Ameryce, niewolnictwie i Ku Klux Klanie. Nie na darmo o tym piszemy, bo wszystkie te tematy znalazły odzwierciedlenie w jego twórczości. Jednak, o dziwo, nic nie wskazywało na to, że młody
Faulkner odniesie w życiu sukces. Z liceum został wyrzucony, z uczelni też (studiował przez trzy semestry na Uniwersytecie Missisipi) i z pracy (na poczcie) – również. Warto wspomnieć, że podczas studiów należał do bractwa Sigma Alpha Epsilon, w którym zasłynął z pisania poezji.
William Faulkner był uzależniony od alkoholu (preferował tanie burbony) i mitomanem. Twierdził, że pochodzi z rodziny bogatych plantatorów (jego rodzice byli ubodzy), a w czasie I wojny światowej odniósł poważne obrażenia (nikt nie widział go podczas walk). Zresztą, ze względu na niski wzrost i małą wagę został przez komisję wojskową odrzucony. No ale mitomania nie przeszkadzała mu w tworzeniu znakomitych książek.
William Faulkner i jego droga do Nobla
Jedną ze swych najsłynniejszych powieści pt. Kiedy umieram (1930 r.) pisał nocami, gdy pracował jako dozorca w kotłowni, by utrzymać siebie, żonę i dwie pasierbice. Później na świecie pojawiła się jego córka Jill. Kiedy umieram to opowieść o dziesięciu dniach z życia rodziny Bundrenów i składa się z monologów wewnętrznych bohaterów. Jednak
William Faulkner książki pisał już wcześniej. Ich akcja rozgrywa się w Oksfordzie, w rodzinnych stronach Faulknera. Zadebiutował w 1926 r. powieścią Żołnierska zapłata. W 1929 r. pojawiła się doskonała
książka Wściekłość i wrzask, dzięki której porównuje się go do
Dostojewskiego. Publikacja ta, jak i
Azyl (1931 r.),
Światłość w sierpniu (1932 r.),
Absalomie, Absalomie (1936 r.) czy
Zstąp, Mojżeszu (1942 r.), przyczyniła się do przyznania Faulknerowi Nagrody Nobla w 1949 r. W 1955 r. dostał swojego pierwszego Pulitzera – za
Przypowieść. Drugiego otrzymał za
Koniokrady, swoją ostatnią książkę. To tekst, w którym 65-letni autor przeniósł się w czasy dzieciństwa. I pożegnał się z czytelnikami.
Faulkner zmarł kilka miesięcy po ukończeniu tej książki (6 lipca 1962 r.) w wyniku powikłań po upadku z konia. Na grób pisarza w Oxfordzie jego fani, by uczcić pamięć noblisty, do dziś znoszą butelki z alkoholem.
William Faulkner – twórca wielowymiarowy
Oprócz powieści noblista tworzył też inne formy literackie, a mianowicie: opowiadania, wiersze i scenariusze. Na podstawie krótkiego opowiadania Faulknera pt.
Dwóch żołnierzy Aaron Schneider wyreżyserował krótkometrażowy film o takim samym tytule, za który w 2004 r. zdobył Oscara. Nagroda Nobla i dwa Pulitzery, choć bez wątpienia najważniejsze, nie były jedynymi wyróżnieniami, jakimi uhonorowano Williama Faulknera. National Book Award zdobył w 1951 za zbiór opowiadań pt.
Collected Stories of William Faulkner. Jego
Przypowieść, nagrodzona Pulitzerem, zdobyła też National Book Award w 1955 r.
