Wiktora Hugo można określić kilkoma trafnymi, krótkimi frazami: utalentowany rysownik; miłośnik haszyszu. Lubił tworzyć nago. Dlaczego? Bo towarzyski pisarz nie mógł długo usiedzieć na miejscu i ciągnęło go do ludzi. Stąd gdy czuł, że pisarska wena nadchodzi, kazał służącemu chować ubrania, by nie mógł wyjść z domu i spotkać się ze znajomymi. W monoteistycznej religii wietnamskiej Cao Dai
Wiktor Hugo czczony jest jako Wielki Natchniony (taki nasz polski święty), jeden z trzech sygnatariuszy (obok chińskiego przywódcy, który nazywa się Sun Yat-Sen i wietnamskiego poety Nguyena Binha Khiema) Trzeciego Przymierza między Bogiem a człowiekiem. Czym Hugo zasłużył sobie na takie miano?
Wiktor Hugo życiorys w pigułce
Ten francuski powieściopisarz, poeta, dramaturg, polityk, przywódca i teoretyk romantyzmu przyszedł na świat 26 lutego 1802 r. w miejscowości Besancon. Jego ojciec był oficerem wojsk napoleońskich, nie kochanym przez żonę. Matka Hugo miała kochanka i w 1804 r. zamieszkała z małym Wiktorem i jego dwoma starszymi braćmi w Paryżu. Miejsce, gdzie się osiedlili, wywarło duży wpływ na twórczość przyszłego pisarza. Był to mianowicie budynek należący dawniej do klasztoru. W dzieciństwie
Wiktor Hugo uczył się łaciny i dużo czytał. Jego rodzice wciąż nie mogli dojść do porozumienia. Dzieci zostały na kilka lat przy matce, jednak po orzeczonym w końcu rozwodzie przyznano je ojcu.
Wiktor Hugo – polityk z piórem w dłoni
Wiktor Hugo i jego bracia uczyli się geometrii, filozofii, fizyki, matematyki. A potajemnie pisali wiersze. W 1816 r. założyli pismo literackie. Wiktor brał również udział w konkursach literackich. Co prawda, na życzenie ojca studiował prawo, ale naukę przerwał, by całkowicie poświęcić się pisarskiej twórczości. W 1822 r. poeta ożenił się. Miał czwórkę dzieci. W tym samym roku debiutował zbiorem wierszy Odes et poesies diverses. Należał do literackiego koła młodych francuskich romantyków i po opublikowaniu jeszcze kilku tomów liryków stał się największym poetą epoki. Z poezji uczynił instrument kształtowania ludzkiej świadomości. Oprócz wierszy,
Wiktor Hugo książki pisał też prozą i tworzył dramaty. Na jego imponujący dorobek składa się: 9 powieści, 25 tomów poezji, 11 sztuk teatralnych oraz wiele pism i polemik politycznych. Jego przełomowym dziełem był dramat Cromwell (1827 r.), w którego przedmowie autor zerwał z zasadą trójjedności czasu, miejsca i akcji. To uczyniło z Hugo jednego z twórców romantyzmu w teatrze. Do najważniejszych jego sztuk należą: Hernani, czyli Honor kastylski (1830 r.), Marion Delorme (1831 r.), Król się bawi (1832 r.), Lukrecja Borgia (1833 r.) czy Ruy Blas (1838 r.). W tych latach
Wiktor Hugo był monarchistą (a od 1845 parem Francji) z królewską pensją pisarza, zaś od mniej więcej połowy XIX w. – zwolennikiem republiki. Za to, że potępił zamach stanu Napoleona III, został skazany na długoletnie wygnanie.
Wiktor Hugo pisze na emigracji swoją najważniejszą powieść
Nędznicy, czyli pięcioczęściowa powieść będąca panoramą społeczeństwa francuskiego XIX w. została wydana w 1862 r. Łączy w sobie cechy powieści obyczajowej, przygodowej, kryminału oraz umoralniającej powieści o bohaterach i walce dobra ze złem. Książka została doskonale przyjęta przez krytyków. Jeden z nich nazwał ją nawet Ewangelią XIX wieku. Nędznicy doczekali się kilkudziesięciu przekładów i równie wielu ekranizacji. Inną bardzo popularną powieścią Hugo jest
Katedra Marii Panny w Paryżu (1831 r.), bardziej znana pod tytułem
Dzwonnik z Notre Dame. Po upadku Napoleona III, po 19 latach od wygnania
Wiktor Hugo wrócił do Francji i zasiadł w Senacie III Republiki. Zmarł 22 maja 1885 r. w Paryżu.
