Etgar Keret dzieciństwo
Etgar Keret to mistrz krótkiej prozy. Pierwsze opowiadanie napisał po samobójstwie przyjaciela, który odebrał sobie życie na nocnej warcie w wojsku. Jego zamiłowanie do opowieści zaczęło się w dzieciństwie, gdy rodzice opowiadali mu bajki na dobranoc. Często samodzielnie wymyślone, w których świat magiczny mieszał się z realnym. Etgar od dziecka wierzył w ich moc i dotąd uważa, że nawet jeśli ludzie przestaną czytać książki, potrzeba słuchania i snucia opowieści nie zginie nigdy.
Keret urodził się 20 sierpnia 1967 roku w izraelskim mieście Ramat Gan. Jego rodzice pochodzą z Polski i w czasie II wojny światowej cudem ocaleli z Zagłady. Mama jako jedyna z rodziny przeżyła w warszawskim getcie. Ocaleć pomogły jej bajki, które opowiadała jej matka. Ojciec Kereta przez dwa lata ukrywał się w ziemiance gdzieś w Rosji. Jako dziecko przyszły pisarz nigdy nie płakał przy rodzicach. Nie chciał przysparzać im dodatkowych trosk. Uważał, że los rodziców był wystarczająco tragiczny.
Etgar Keret pisze, bo to łatwiejsze niż życie
Nieżyjący już ojciec powiedział mu kiedyś, że pisanie powinno być tylko jego hobby, a zarabiać na życie musi inaczej. Etgar posłuchał go i został profesorem akademickim.
Keret książki publikuje od 1992 roku. Jego debiutancki zbiór opowiadań nosi tytuł Rury. Na 194 stronach znajdziemy ponad 50 opowiadań traktujących o rzeczach dotyczących wszystkich ludzi, ale podanych w metaforyczny, humorystyczny, absurdalny i groteskowy sposób. Humor to dla
Etgara Kereta coś tak ważnego, jak poduszka powietrzna w samochodzie. Czyli funkcja, która uruchamia się w sytuacjach kryzysowych. Uważa, że dowcip wymyśla się na rzeczywistość, której nie można zmienić. Autor pisze językiem prostym, potocznym, gwarą. Takie formy są mu najbliższe, ponieważ w taki sposób porozumiewają się ludzie. Sławę przyniosły mu zbiory opowiadań:
Tęskniąc za Kissingerem (na liście 50 najważniejszych książek Izraela) oraz
Pizzeria Kamikadze. Książki Kereta przetłumaczono na wiele języków, m.in. hiszpański, włoski, angielski, arabski, holenderski, niemiecki, rosyjski i oczywiście polski. Oprócz tego, że publikuje opowiadania, jest też współtwórcą musicalu, współautorem komiksów i satyrycznego programu telewizyjnego. W Polsce
Keret współpracował z czasopismem kulturalnym Bluszcz. Nakręcił też
dramat obyczajowy o życiu mieszkańców Tel Awiwu pt. Meduzy. Obraz zdobył uznanie i został nagrodzony Złotą Kamerą na 60. Międzynarodowym Festiwalu w Cannes w 2007 roku.
Nasz ci on! – Etgar Keret Polakiem
W 2016 roku
Etgar Keret decyzją administracyjną został Polakiem. Pismo potwierdziło tylko (a nie nadało) mu polskie obywatelstwo. W końcu zarówno jego matka jak i ojciec urodzili się w Polsce.
Keret, który z żoną Szirą Gefen wychowuje syna, w wywiadach wiele razy podkreślał, że bycie rodzicem jest o wiele trudniejsze niż pisanie. Powód? W tym drugim nie musi obawiać się konsekwencji.
Keret jest bardzo rodzinny. Gdy wyjeżdża z niebezpiecznego Izraela, bardzo martwi się o bliskich. Zawsze się też pilnuje, by nie wierzyć we wszystko, co mówią na jego temat. Bo jeśli uwierzy się w pochlebstwa, konsekwentnie powinno się uwierzyć i w krytykę.
