Stefan Kisielewski – biografia
Stańczyk Polski Ludowej. Autorytet moralny znany z wybitnych przemyśleń. Twierdził, że choć pieniądze szczęścia nie dają, każdy chce tę prawdę osobiście zweryfikować. Uważał też, że gloryfikując własny naród, pogardza się innymi. Wywnioskował również, że im więcej rzeczy się rozumie, tym trudniej jest je wyrazić słowami. Marcin Król powiedział o nim, że to jeden z najwybitniejszych reprezentantów polskiej kultury.
Jerzy Giedroyć określił go jako jedynego polskiego publicystę z odwagą i charakterem. Kisiel, Teodor Klon, Tomasz Staliński, Julia Hołyńska i Jerzy Mrugacz – to wszystko pseudonimy jednego człowieka,
Stefana Kisielewskiego. Mnogość przydomków przekłada się na ilość zajęć, jakimi się parał.
Kisielewski był prozaikiem i publicystą, ale też: kompozytorem, krytykiem muzycznym, pedagogiem, posłem na Sejm PRL I i III kadencji z ramienia Znaku – nieformalnego środowiska katolików świeckich oraz współzałożycielem Unii Polityki Realnej.
Muzyka Kisielewskiego
Stefan Kisielewski urodził się 7 marca 1911 r. w Warszawie, w uzdolnionej artystycznie rodzinie. Studiował polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, kształcił się również w konserwatorium, w którym ukończył aż trzy wydziały: teorii muzyki, kompozycji i fortepianu. Jako krytyk muzyczny zadebiutował jeszcze przed wojną. Pracował wtedy w radiu i pisał recenzje muzyczne. Niestety, wybuch wojny przerwał jego muzyczną karierę. Wrócił do niej w 1948 r., zostając redaktorem naczelnym założonego przez siebie Ruchu Muzycznego.
Kisielewski skomponował kilkadziesiąt utworów na: fortepian, skrzypce, orkiestrę kameralną, orkiestrę smyczkową czy klarnet. Napisał też muzykę do kilku filmów:
Zemsty (1956 r.),
Kaloszy szczęścia (1958 r.),
Dziś w nocy umrze miasto (1961 r.),
Jadą goście jadą (1962 r.). Za swoją muzykę został uhonorowany wieloma muzycznymi wyróżnieniami, m.in. Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich (1982 r.). Ale nie tylko z powodu muzycznej działalności był powszechnie znany.
Stefan Kisielewski książki - mistrz ciętej riposty
Ogromną popularność przyniosły mu felietony, które publikował w Tygodniku Powszechnym. Dlaczego w ogóle zakochany w muzyce artysta chwycił za pióro? W czasie okupacji namówił go do tego
Czesław Miłosz. A mistrzowi się nie odmawiało. W TP
Kisielewski pracował z przerwami w latach 1945-1989. Przerwy te wynikały albo z zawieszania działalności tygodnika przez władze, albo z cenzurowania samego autora. Na łamach Tygodnika Powszechnego opublikował ok. 2000 tekstów. Oprócz nich pisał również
Stefan Kisielewski książki, zwykle pod pseudonimem (jak wspomnieliśmy na początku – jednym z wielu). Były to powieści, m.in.
Sprzysiężenie (1946 r.),
Miałem tylko jedno życie (1958 r.) czy
Ludzie z akwarium (1976 r.) oraz zbiory szkiców i esejów, np.
Polityka i sztuka (1949 r.),
Z literackiego lamusa (1979 r.) czy
Dzienniki okresu transformacji (2016 r.).
Stefan Kisielewski działał w opozycji do partii rządzącej. Jako jeden z kilkudziesięciu sygnatariuszy podpisał List 34, skierowany do rządu przeciw cenzurze w PRL. Z komunizmem walczył przez całe życie. Jako literat i jako poseł. Obrywał za to dosłownie (został pobity), władze zakazywały też drukowania jego tekstów. On jednak był nieprzejednany. W 1984 r.
Kisielewski wydrukował w Tygodniu Powszechnym tzw. listę kanalii, czyli osób, które szczególnie aktywnie zajmowały się propagandą w PRL.
Stefan Kisielewski odszedł z TP w 1989 r. po tym, jak redakcja zaczęła… cenzurować jego teksty. Przeniósł się na łamy Wprost. W 1990 r. pod patronatem tygodnika ustanowił nagrodę swojego imienia. Przyznawana jest do dziś w trzech kategoriach: polityk, publicysta i przedsiębiorca.
Stefan Kisielewski zmarł 27 września 1991 r.
