Czy serce i rozum mogą decydować jednocześnie, nie pozostając ze sobą w sprzeczności? Czy wyobraźnia nie gryzie się z rzeczywistością? Nazywamy to realizmem magicznym, a żeby pojąć w praktyce, co on oznacza, wystarczy sięgnąć po książki najwybitniejszego przedstawiciela tego gatunku, Marqueza.
Gabriel Garcia Marquez i kolumbijska młodość
Gabriel Garcia Marquez urodził się 6 marca 1927 r. w kolumbijskim mieście Aracataca, które stało się pierwowzorem Macondo z jego najsłynniejszej powieści. Był jednym z… szesnaściorga dzieci telegrafisty. Wychowywali go dziadkowie. Dziadek był weteranem wojennym, a babcia osobą bardzo wierzącą i przesądną, która opowiadała wnukowi historie pełne nadprzyrodzonych zjawisk.
Marquez pracował najpierw w gazetach lokalnych, następnie w kolumbijskim dzienniku jako korespondent zagraniczny. Przyszły pisarz zdobył rozgłos Opowieścią rozbitka, czyli cyklem reportaży publikowanych na łamach pisma El Espectador.
Twórczość Marqueza
Marquez książki pisał od lat 50. XX wieku. W 1955 r. wydał swoją pierwszą powieść – Szarańczę. Kolejne to:
Nie ma kto pisać do pułkownika (1978 r.), Zła godzina (1970 r.) i w końcu najbardziej znana jego książka –
Sto lat samotności, określana jako najważniejsze dzieło literatury hiszpańskojęzycznej od czasów Don Kichota. Przed jej napisaniem autor pracował na dwóch etatach w gazetach, co i tak zapewniało jego rodzinie minimalny byt. Zaryzykował, rzucił pracę i przez 18 miesięcy pisał powieść, o której powstaniu od dawna marzył. Udało się! Do dziś sprzedano ponad 50 milionów Sto lat samotności, a książka przetłumaczona została na 35 języków. W Polsce po raz pierwszy ukazała się w 1974 r. W Stu latach samotności
Marquez przedstawia historię wioski Macondo – od jej założenia, przez rozwój, po upadek. To alegoryczny portret człowieka, początkowo żyjącego w zgodzie z naturą, następnie skażonego cywilizacją i uwikłanego w rozmaite wojny. Pierwsze zdanie tej książki przez wielu uznawane jest za najważniejsze w historii literatury. Brzmi ono: "Wiele lat później, stojąc naprzeciw plutonu egzekucyjnego, pułkownik Aureliano Buendia miał przypomnieć sobie to dalekie popołudnie, kiedy ojciec zabrał go z sobą do obozu Cyganów, żeby mu pokazać lód." Powieść jest najlepszym przykładem gatunku nazwanego realizmem magicznym, gdyż w codziennym życiu bohaterów zdarzają się rzeczy niezwykłe, przez nich traktowane jak normalne. Publikacja znalazła się na listach 100 najlepszych książek na świecie. W 1972 r. Sto lat samotności zdobyło wenezuelską nagrodę Premio Rómulo Gallegos. Na podstawie tej książki Netflix ma wyprodukować serial, którego producentem będzie Rodrigo Garcia, syn pisarza.
Marquez z literackim Noblem za całokształt twórczości
Pisał tak, jakby snuł epicką opowieść wypowiadaną przez mądrego, starego człowieka. Za powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu otrzymał w 1982 roku literacką Nagrodę Nobla. Był pierwszym pisarzem latynoamerykańskim, który odbierał to wyróżnienie. Gdy
Marquez dowiedział się, że choruje na nowotwór, postanowił spisać historię swojego życia. W 2002 r. wydał książkę pt.
Żyć,żeby opowiadać o tym, która miała być pierwszą z trzech części jego biografii. W 2004 r. wydał swoją ostatnią powieść –
Rzecz o mych smutnych dziwkach. Pisarz zmarł 17 kwietnia 2014 r. w Meksyku.
