Edmund Niziurski jest polskim prozaikiem, publicystą, scenarzystą i dramaturgiem. Z wykształcenia także socjologiem i prawnikiem. Zasłynął na rynku wydawniczym jako twórca i klasyk literatury młodzieżowej. Swoje książki Edmund Niziurski pisze, znakomicie operując elementami komizmu. Niemal wszystkie cechują się charakterystycznym, można wręcz powiedzieć nieco absurdalnym humorem słownym. Jakie tytuły kryją się pod nazwiskiem Edmund Niziurski? Książki skierowane do młodzieży, takie jak Sposób na Alcybiadesa, Awantura w Niekłaju, Księga urwisów, Niewiarygodne przygody Marka Piegusa i wiele innych. Autor tworzył także prozę dla dorosłych. W te kategorii znalazły się książki takie jak Przystań Eskalupa, Pięć manekinów, Salon wytrzeźwień, Wyraj czy Eminencje i bałłabancje. Jego utwory zostały przetłumaczone na kilkadziesiąt języków i dotarły nawet do Chin.
Edmund Niziurski – wczesne życie naznaczone wojną
Edmund Niziurski urodził się 10 lipca 1925 roku w Kielcach, a zmarł 9 października 2013 roku w Warszawie. Jego rodzicami byli urzędnik państwowy Stanisław Niziurski i Leokadia z Grethów. Był najstarszy z trójki rodzeństwa. Naukę w Gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Kielcach przerwała II Wojna Światowa. Wraz z całą rodziną został ewakuowany na Węgry, gdzie ukończył szkołę dla polskich uchodźców.
Edmund Niziurski wrócił do Polski w 1940 roku. Kontynuował naukę na tajnych kompletach w Ostrowcu, gdzie trzy lata później zdał egzamin maturalny i rozpoczął studia prawnicze na tajnych kompletach w Jeleńcu. Po zakończeniu wojny kontynuował studia prawnicze w kieleckiej filii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Studiował równocześnie dziennikarstwo w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Krakowie (1946-1947) i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim (1947). W 1947 roku
Edmund Niziurski ukończył studia prawnicze i uzyskał tytuł magistra.
Młody marzyciel. Edmund Niziurski jako kontynuator Kornela Makuszyńskiego
Już od trzynastego roku życia
Edmund Niziurski wiedział, którą ścieżkę kariery chciałby wybrać. Po lekturze
Szatana z siódmej klasy Kornela Makuszyńskiego młody chłopak postanowił, że zostanie pisarzem. Kupił gruby zeszyt i rozpoczął regularne wypełnianie go treścią. Początki pracy literata nie były jednak tak proste, jak się spodziewał. Kiedy
Edmund Niziurski dotarł do siedemdziesiątej strony swojej pierwszej w życiu powieści, stwierdził, że nie ma już o czym pisać, ponieważ chwilę wcześniej udało mu się uśmiercić kolejno wszystkich bohaterów. Tę lekcję wypływającą z niedojrzałości literackiej i raczkującego dopiero warsztatu pisarskiego zapamiętał na długo. Później było już o wiele lepiej.
Edmund Niziurski – początki kariery literackiej
Edmund Niziurski debiutował w roku 1944 w
Biuletynie informacyjnym wydawanym przez Armię Krajową, gdzie opublikowano jego wiersz. Po zakończeniu II Wojny Światowej współpracował z czasopismami
Płomyk,
Świat Młodych,
Wieś oraz z Polskim Radiem jako autor słuchowisk. Równocześnie rozwijał własną twórczość literacką. W 1951 roku
Edmund Niziurski został członkiem Związku Literatów Polskich, a w 1952 roku ZAiKS. Dołączył również do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. 19 grudnia 2008 roku odebrał Złoty Medal
Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
Edmund Niziurski książki zaczął wydawać w 1954 roku, kiedy w Polsce obowiązywały kanony socrealizmu. Ukazała się jego pierwsza historia dla młodzieży pod tytułem
Księga urwisów. Po latach ukazywania się w księgarniach jedynie książek pisanych według określonego schematu była to pionierska pozycja, która śmiało wychodziła naprzeciw dziecięcym potrzebom indywidualnych przeżyć i fantazji.
Edmund Niziurski – książki wychodzące poza dawne schematy
Takie właśnie są
książki Edmunda Niziurskiego. Wyróżnia je pełna dynamiki i charakterystycznego humoru akcja, nakreślona z myślą o polskich nastolatkach, nie o wydających je dorosłych. Bohaterami powieści autora są niesamowicie oryginalne postacie, dające młodzieży możliwość identyfikowania się z nimi.
Edmund Niziurski książki pisał, pokazując młodym czytelnikom, że przez całe swoje życie będą zmuszeni dokonywać wyborów pomiędzy dobrem a złem. Wprowadzał ich w świat pełen tajemnic, jednak nie fantastyczny i baśniowy, lecz rzeczywisty, swojski: wiejski, małomiasteczkowy czy podmiejski. W swoje
książki Edmund Niziurski garściami wpychał dynamiczną, często wręcz sensacyjną akcję, którą wyróżniał niepowtarzalny styl narracji oraz humor słowny i sytuacyjny. Co ważne, rzeczywistość była ukazywana czytelnikom z perspektywy ucznia, a szkołę każdorazowo przedstawiano humorystycznie jako miejsce opresyjne.
