Aleksander Puszkin był znany jako pogromca niewieścich serc. Szkoda że zwykle tych zajętych. Ryzykował nie tylko w miłości. Przez nałogową grę w karty co chwilę wpadał w długi. Przez porywczy charakter co rusz wyzywał kogoś na pojedynek. I w pojedynku zginął. Dla Polaków wieszczem był Adam Mickiewicz. Dla Rosjan twórcą narodowym właśnie on –
Aleksander Puszkin.
Pochodzenie i awanturnicza młodość Puszkina
Twórca Eugeniusza Oniegina urodził się 6 czerwca (lub 26 maja – różne źródła podają różne daty) 1799 roku w Moskwie. Najpierw uczył się w domu, a od 1811 roku w liceum w Carskim Siole. Już jako nastolatek pisał wiersze, elegie i ody. Po ukończeniu szkoły swoje zainteresowania rozwijał w grupach literackich.
Puszkin pochodził ze znanej w Rosji rodziny szlacheckiej. Jego czarnoskóremu pradziadowi tytuł szlachecki nadał car Piotr I. Aleksander już od najmłodszych lat nie stronił od awantur. Podobno aż 25 razy rzucał przeciwnikom wyzwanie na pojedynek, ale ostatecznie walczył tylko kilka razy, bo zwykle napięte sytuacje łagodzili jego przyjaciele. Z jakich przyczyn chciał się strzelać? Bo wuj pragnął zatańczyć z tą samą kobietą, co on. Bo ktoś z niego zażartował. Bo ktoś zwrócił mu uwagę, że zachowuje się niestosownie w teatrze. Bo ktoś miał inne zdanie niż on. Dla Puszkina wystarczającym powodem do walki był sam fakt, że kogoś po prostu nie lubił.
Aleksander Puszkin – rosyjski Casanova
Według opisu przyjaciółki pisarza,
Puszkin miał 167 cm wzrostu, kręcone brązowe włosy i niebieskie oczy. To właśnie te oczy powodowały, że bez trudu zdobywał kobiece serca. I to od najmłodszych lat, bo w domach publicznych bywał już jako 14-latek. Sam opowiadał, że Natalia Gonczarowa, którą poślubił, była jego 113. kobietą. Pokochał ją od pierwszego wejrzenia i za tę miłość zginął. 27 stycznia 1837 roku doszło do pojedynku między nim a Georgem Anthesem, który adorował jego żonę. Plotki o domniemanym romansie Natalii rozniosły się po całym Petersburgu.
Puszkin nie mógł znieść tego upokorzenia. I co zrobił? Oczywiście wyzwał przeciwnika na pojedynek. W styczniowy mroźny dzień stanęli naprzeciwko siebie w odległości 20 metrów. Strzał Anthesa powalił pisarza na ziemię. Pocisk przebił mu biodro i utkwił w brzuchu. Ratować próbowało go sześciu lekarzy. Nie udało się.
Puszkin zmarł 2 dni później, w wieku zaledwie 38 lat.
Puszkin najwybitniejszym przedstawicielem romantyzmu rosyjskiego
W 1821 roku pisarz został zesłany na południe Rosji. Była to kara za jego wiersze, w których wyszydzał cara Aleksandra I i później Mikołaja I. Przed wyjazdem opublikował jeszcze swój pierwszy
poemat Rusłan i Ludmiła.
Aleksander Puszkin książki następne pisał już na zesłaniu. Powstały wtedy: Jeniec kaukaski (1822 r.), Fontanna Bachczyseraju (1823) i Cyganie (1824). W tym czasie rozpoczął też prace nad
poematem Eugeniusz Oniegin. We wszystkich tych tekstach widać wyraźną fascynację Puszkina twórczością Byrona, stąd i jego bohaterowie to jednostki zbuntowane, stojące w opozycji do społeczeństwa. Inne tematy podejmowane przez pisarza to: miłość i nienawiść, władza, polityka. Najważniejszym z prozatorskim utworów Aleksandra Puszkina jest Córka kapitana. Warto wspomnieć również o tym, że oprócz prozy, dramatów i poezji ten wielki pisarz tworzył również bajki, a na język polski jego dzieła tłumaczyli inni wielcy artyści:
Adam Mickiewicz,
Julian Tuwim czy Jan Brzechwa.
