Witkacy to twórca Czystej Formy, czyli koncepcji w sztuce polegającej na odejściu od realizmu i naturalizmu, a skupieniu się na kształcie utworu. Ujmował ją w taki sposób: „Chodzi mi o fantastyczność bez żadnego ładu i składu, aby na scenie człowiek mógł popełnić samobójstwo z powodu wylania się szklanki wody, ten sam stwór, który pięć minut temu tańczył z radości z powodu śmierci ukochanej matki.”
Stanisław Ignacy Witkiewicz – życiorys
Stanisław Ignacy Witkiewicz, zwany Witkacym był kobieciarzem, katastrofistą, narkomanem i alkoholikiem. Miał skłonność do wszelkiego eksperymentowania – w życiu i sztuce. A przynajmniej tak był postrzegany przez część ówczesnej socjety. Można domniemywać, że gdyby nie te cechy, nie stworzyłby tak fantastycznych dzieł.
Witkiewicz urodził się 24 lutego 1885 r. w Warszawie. Pochodził z artystycznej rodziny – jego ojciec Stanisław Witkiewicz herbu Nieczuja był malarzem i pisarzem, matka – Maria z Pietrzkiewiczów herbu Ostoja, nauczycielką muzyki. W wyniku choroby ojca rodzina wyprowadziła się do Zakopanego. Młody Stanisław uczył się w domu, a jego korepetytorami byli znakomici profesorowie i artyści.
Witkacy sztuką zafascynowany był od dziecka. Pisał, malował, robił zdjęcia. Wbrew woli rodzica, studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Wsiąkł wtedy w artystyczne środowisko malarzy, podróżował do Paryża i innych miast skupiających wielkich twórców. W tym też czasie przeżył romans z artystką teatralną Ireną Solską, której pierwowzór wielokrotnie powtarzał się w jego twórczości i która pojawiła się już w pierwszej powieści młodego Witkiewicza (622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta, 1911 r.). Przyszłe lata Witkacego były tragiczne, jego ciężarna narzeczona Jadwiga Janczewska po kłótni z nim popełniła samobójstwo. Powód? Mężczyzna twierdził, że nie chce wydawać potomstwa na ten straszny, zmierzający ku zagładzie świat. W czasie I wojny światowej
Witkiewicz zaciągnął się do armii rosyjskiej. Po tym, jak został ranny 17 lipca 1916 r. nad Stochodem, nie wrócił już na front. Przez jakiś czas przebywał w Moskwie, gdzie był świadkiem rewolucji październikowej. W czerwcu 1918 r. wrócił do Zakopanego.
Witkacy: malarz, pisarz, filozof
Od zakończenia I wojny światowej Witkiewicz zajął się sztuką. Tworzył portrety na zamówienie. Zaczął działać w grupie malarzy formistów, dla których kształt dzieła był nadrzędny wobec wiernego oddania rzeczywistości. Wydał wtedy tekst pt. Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia, w którym zawarł teorię Czystej Formy. Napisał też ok. 40 dramatów (opublikował tylko 5). Najbardziej znanym są
Szewcy. W 1923
Witkacy ożenił się. W tym czasie porzucił także twórczość dramatyczną i zaczął pisać powieści. Pierwszą było
Pożegnanie jesieni z 1927 r., drugą (1930 r.)
Nienasycenie, a trzecią (i ostatnią) – Jedyne wyjście – w 1932 r.
Witkacy książki pisał do połowy lat ’30. Później oddał się filozofii i publikował głównie traktaty. W 1935 roku został odznaczony Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury.
Katastrofista Witkiewicz
Stanisław Ignacy Witkiewicz wieszczył zagładę. Miał przeczucie nieuchronności katastrofy, co spowodowało, że znajdował się w głębokiej depresji. Gdy artysta dowiedział się o wtargnięciu wojsk radzieckich do Polski, popełnił samobójstwo, połykając duże ilości luminalu. Spoczął na wiejskim cmentarzu w Jeziorach. To tylko niewielki skrawek biografii tajemniczego Witkacego. Chętnych poznania historii
