Emil Zola był odważny, nie bał się publicznie bronić niesłusznie oskarżonego o szpiegostwo Alfreda Dreyfusa, francuskiego oficera. Za tekst, w którym z imienia i nazwiska oskarżał rzeczywiście winnych, miał proces o zniesławienie. I proces ten przegrał. Cóż z tego, dzięki Emilowi Zoli, bo o nim mowa, dobre imię Dreyfusa zostało oczyszczone z zarzutów. Wkrótce po całej sprawie (a dokładnie – 29 września 1902 r.) pisarz zaczadził się oparami z niedrożnego pieca. Dla wielu okoliczności zdarzenia nosiły znamiona zaplanowanego morderstwa…
Francja Emila Zoli
Emil Zola urodził się 2 kwietnia 1840 r. w Paryżu, w rodzinie włoskiego inżyniera. W szkole średniej uczył się razem ze słynnym malarzem Paulem Cezanne’em. Literaturą, szczególnie twórczością
Wiktora Hugo, interesował się od najmłodszych lat. W wydawnictwie, w którym pracował po ukończeniu szkoły, zachęcili go, by sam coś napisał. Obok recenzji artystycznych i literackich,
Zola tworzył wtedy artykuły polityczne, w których nie krył swojej niechęci do Napoleona III.
Co oprócz Nany napisał Emil Zola?
Utwór Nana Zola nazywał powieścią samczych pożądań. Opowiada w nim historię Anny Coupeau, prostytutki na tle życia średnich i wyższych sfer Paryża za czasów II Cesarstwa (1852 - 1879). Opublikowana w 1880 r. powieść od początku budziła skrajne emocje. Niektórzy zachwycali się literackim, naturalistycznym kunsztem pisarza, inni porównywali go do markiza de Sade. Utwór znakomicie się sprzedawał, tylko w lutym 1880 r. rozszedł się w 55.000 egzemplarzy. Powieść doczekała się wielu adaptacji filmowych i teatralnych. Choć uznawana przez wielu za najpopularniejszą, była tylko jedną z wielu publikacji tego francuskiego twórcy. Emil Zola książki wydawał od 1871 roku. Wtedy to ukazała się pierwsza część jego 20-tomowego cyklu pt. Rougon-Macquartowie. Historia naturalna i społeczna rodziny za Drugiego Cesarstwa. Choć powieści te są fabularne, stanowią również istotny dokument tamtych czasów. W skład cyklu weszły: Pochodzenie rodziny Rougon-Macquartów (1871 r.), Zdobycz (1871-72 r.), Brzuch Paryża (1873 r.), Podbój miasta Plassans (1874 r.),
Grzech księdza Mouret (1875 r.), Jego ekscelencja Pan Minister Rougon (1876 r.), W matni (1877 r.), Kartka miłości (1878 r.), Nana (1880 r.), Kuchenne schody (1882 r.), Wszystko dla pań (1883 r.), Radość życia (1884 r.),
Germinal (1885 r.), Dzieło (1886 r.), Ziemia (1887 r.), Marzenie (1888 r.), Bestia ludzka (1890 r.), Pieniądz (1891 r.), Klęska (1892 r.), Doktor Pascal (1893 r.).
Naturalizm w prozie Emila Zoli
Powyższe utwory prezentują w literaturze prąd naturalistyczny, którego zresztą
Zola był twórcą. Powieści naturalistyczne były fotograficznym opisem rzeczywistości i przedstawiały ludzi z różnych warstw społecznych, zdeterminowanych przez swoje pochodzenie i środowisko. Opisywani w tekstach naturalistów bohaterowie często pochodzili z nizin społecznych, byli to prości robotnicy, chłopi, górnicy. Swój los dziedziczyli po przodkach, a biologia usprawiedliwiała ich poczynania. Ponieważ
Emil Zola krytykował Kościół, wszystkie jego teksty znalazły się na Indeksie Ksiąg Zakazanych. Gdy w 1877 r. pisarz wydał powieść W matni, stał się bardziej popularny od Wiktora Hugo. W pisarskiej karierze nie przeszkodziła mu nawet wspomniana na początku afera z obroną domniemanego szpiega. Oprócz 20-tomowego cyklu o członkach rodziny Rougon-Macquartów,
Zola stworzył też inne dzieła, m.in. powieść Teresa Raquin (1867 r.), trylogię Trzy miasta (Lourdes, Rzym, Paryż; 1894-1897 r.) czy cykl Cztery Ewangelie (Płodność, Praca, Prawda, Sprawiedliwość).
