Cztery pory roku w Japonii

Cztery pory roku w Japonii to tak naprawdę książka w książce. Najpierw poznajemy Flo, tłumaczkę literatury japońskiej. Jest w trudnym okresie, właśnie zakończyła związek z partnerką, prawdopodobnie cierpi na depresję, w dodatku przez przypadek natrafia na pewną japońską książkę, którą zaczyna tłumaczyć na angielski. Jednakże by ją wydać trzeba mieć zgodę autora, a tego nigdzie nie można odnaleźć. Przepadł jak kamień w wodę. Flo jednak się nie poddaje. Czy uda jej się dotrzeć do tajemniczego Hibikiego? Najbardziej urzekła mnie książka ukryta w tej właśnie książce: Dźwięk wody, podzielona na cztery pory roku. Wiosnę, Lato, Jesień i Zimę. Dwójka bohaterów: Ayako i Kyo, babcia i wnuk. Chłopak trafia do babci do Onomichi na wyspie Honsiu po nieudanych egzaminach na studia medyczne. Nie widzieli się wieki, bo babcia nigdy nie brała udziału w życiu wnuka mieszkającego na co dzień w Tokio z wiecznie zabieganą i zapracowaną mamą. Ta dwójka musi się lepiej poznać, dotrzeć, by móc ze sobą żyć i się rozumieć. Obserwując ich z boku pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że powieść Bradleya to swojego rodzaju Bildungsoman, powieść o dojrzewaniu/ formowaniu własnego ja, w której bohaterowie nabierają doświadczeń, przeżywają wzloty i upadki. Bo relacje tej dwójki absolutnie łatwe nie są. Każdy z nich dźwiga jakiś balast z przeszłości i przyszłości, który ma wpływ na ich spojrzenie na świat, ocenę sytuacji, stosunki z innymi ludźmi. Każdy z nich jest jak jeż zwinięty w kulkę, gotowy z jednej strony do ukłucia w razie niebezpiecznej sytuacji, z drugiej do zamknięcia się w swoim świecie i niedopuszczenie do niego, do swoich tajemnic, marzeń i planów, nawet najbliższych. I wierzcie mi, cudownie jest obserwować jak babcia i wnuk się zmieniają, uczą się siebie przez niezadowolone miny, nagłe zniknięcia, dni milczenia. A my powoli poznajemy ich skrywane tajemnice, pasje, patrzymy jak powoli rodzi się przyjaźń, zrozumienie bez zbędnych słów. Bohaterem drugiego planu jest oczywiście Japonia, z dniem codziennym jej mieszkańców prowincji. Potrawy, rytuały, zwyczaje, święta, zmiany w przyrodzie tak widoczne w ogrodzie babci. Rodzi się chęć podróżowania do tych miejsc z książki. Człowiek chcąc nie chcąc dokonuje też porównań kulturowych ? jak choćby tych związanych z powiedzeniami/ przysłowiami, które u nas np. brzmią inaczej, ale od razu wywołują pewne skojarzenia. Np. Syn żaby jest żabą - czyli nasze Niedaleko pada jabłko od jabłoni. To pokazuje, że ścieżki tłumaczeniowe bywają nie raz pokrętne, o czym zresztą przekonuje nas jedna z bohaterek powieści: Flo. Tu muszę też zauważyć, że skomplikowana sprawa z wydaniem książki Hibikiego i jej przekładem działa na Flo, z początku zagubioną, motywująco i uzdrawiająco. Oj, muszę tu wspomnieć też o innych ważnych bohaterach drugiego planu. To koty, a zwłaszcza jeden bardzo charakterny, bez oka, nazwany na cześć jednego znanego muzyka. Więcej nie zdradzam ? koniecznie sięgnijcie po książkę.

Cztery pory roku w Japonii to pełna spokoju i ciszy powieść o najważniejszych wartościach w życiu każdego z nas. Subtelna i spowita intymną refleksją ?
Kyo przenosi się do babci, aby przygotowywać się do ponownych egzaminów na studia. Nie dostał się na medycynę, czym zawiódł nie tylko bliskich, ale głównie samego siebie. Z babcią nie ma dobrych relacji, prawie się nie znają. I pobyt u niej jest dla niego bardzo trudny. Babka z początku traktuje wnuka surowo i oschle, daje mu niezłą szkołę życia. Kobieta po śmierci syna nie potrafi odnaleźć się, a jego śmierć pozostawia wiele pytań. Z biegiem czasu relacje Kyo z Ayako się zacieśniają, wnuk dostrzega dobroć babki i szybko dorasta. A jaki związek z ich życiem mają tytułowe cztery pory roku? To już musicie odkryć sami?.
Ta powieść jest trudna i pełna symboli. Tematy, które dotknął autor są ważne. To przede wszystkim poszukiwanie własnej tożsamości, przyjaźń, miłość, trudne i toksyczne relacje rodzinne, dążenie do spełnienia i szczęścia. A wszystko dzieje się w klimacie i scenerii odległego od nas kraju, Japonii. Wszystko jest wtłoczone w klimat, zwyczaje, historię i piękne otoczenie Japonii. Dzięki temu łatwiej jest odkryć znaczenie zachowań bohaterów, zrozumieć motywy ich postępowania.
Historia toczy się sennie i powoli, chwilami zamiera. To pomaga nam zrozumieć znaczenie czasu, istotę spokoju i wyciszenia. Delektować się powolną i niespieszną fabułą, karmić zmysły intymnością wewnętrznych przeżyć.
Zachęcam do podróży do tego tajemniczego zakątka świata, aby bliżej i dosłownie zrozumieć zagadnienia, którymi żyją mieszkańcy Onomishi. Po tej lekturze pojawiają się refleksje nad życiem, nad jego sensem, dokąd zmierzamy i dlaczego tam dążymy?
Czy warto ciągle w biegu łapać to ?coś?? Czy może chwila wytchnienia jest cenniejsza niż kupno kolejnej rzeczy? Może warto więcej czasu przeznaczyć dla siebie i swoich przeżyć? A może dać upust swoim emocjom i żyć w rytmie zmieniających się pór roku?
Polecam tę subtelną i delikatną, pełną odkrywczych stwierdzeń opowieść. Godna poświęcenia jej kilku chwil, chociażby z uwagi na tę spokojną i powolną toń, która z niej bije w każdej chwili. Można ukoić zmysły świeżym podmuchem emocji, które nieustannie balansują między stronicami tej lektury.

Nick Bradley funduje czytelnikowi sensualną, niespieszną i niebywale refleksyjną podróż do klimatycznego miasteczka Onomishi, gdzie otrzymuje on niepowtarzalną możliwość obserwacji skomplikowanego procesu budowania relacji, poznawania swoich korzeni, a nawet spełniania marzeń. Kyo, któremu nie udało się dostać na studia medyczne, przeprowadza się tu do babci, ktorej w zasadzie prawie nie zna. Obserwowanie, jak powoli zbliżają się do siebie, pokonują własne demony, a także wyciągają wnioski z popełnionych błędów, staje się wyjątkowym doświadczeniem, jakie angażuje niemal wszystkie zmysły.

Co ciekawe, w tej pięknej opowieści mamy do czynienia z ciekawym zabiegiem, historii w historii, albowiem Kyo i jego babcia to bohaterowie książki znalezionej w metrze przez będącą na skraju załamania Flo, która postanawia ją przetłumaczyć. Staje się to jej celem i motywacją do zmian, dzięki czemu może wreszcie odbić się od dna. Czy uda jej się odnaleźć tego, kogo poszukuje?

Krocząc po stronnicach tej niespiesznej historii, wielokrotnie doświadczyłam absolutnego zachwytu. Pióro Autora wyróżnia się poetyckim, nadzwyczaj sugestywnym stylem, dlatego wszelkie opisy rozpalają zmysły, trafiają wprost do serca. Tak, to jedna z tych głębokich, sensualnych opowieści, jakie chłonie się całym sobą, każdą cząstką. Droga do poznania samego siebie i dążenie ku realizacji prawdziwych marzeń często bywa wyboista i ta klimatyczna, zmysłowa opowieść cudownie to oddaje.

?Cztery pory roku w Japonii? jest przepiękną, niespieszną, otumaniającą japońską historią o przemijaniu, konfliktach ludzkiej egzystencji, doświadczaniu i spełnianiu marzeń, lecz to także oniryczna opowieść o harmonii, porażkach i przykrościach, jakie bezsprzecznie są wpisane w nasze życie. Nick Bradley funduje czytelnikom niezapomnianą, odurzającą podróż na pograniczu jawy i snu, która przyniesie ukojenie, zadumę i nadzieję. Polecam całym sercem!