Gra This War of Mine - Czas Oblężenia GALAKTA

Czas Oblężenia do drugie rozszerzenie do gry This War of Mine. Małe, aczkolwiek wypełnione po brzegi pudełko zawiera w sobie około stu nowych kart, kilka nowych figurek, dziesiątki żetonów, mapę oblężonego miasta oraz siłę napędową gry, czyli prawie osiemset nowych skryptów fabularnych. Elementy te wchodzą w skład trzech podstawowych modułów rozszerzenia - Sierot Wojny, Psa oraz rozbudowanej fabularnie 3-aktowej Kampanii Wojennej pod wymownym tytułem Utracona Nadzieja.

Sieroty Wojny możecie dodać do podstawowej gry już na samym początku rozgrywki. Wybieracie Dzieciaki (jednego lub dwóch), urządzacie Pokoik Dziecięcy, umieszczacie w nim figurkę Dziecka i kontrolując specjalny tor Radości dbacie, by maluch przeżył z Wami do końca tej bezsensownej wojny. Radość Dziecka maleje między innymi wtedy, gdy choć raz dziennie nie dacie mu jeść albo którakolwiek Postać odniesie Rany w starciu z Intruzami. Radość wzrasta, gdy skonstruujecie Zabawki albo na przykład Dziecięcy Rowerek. Możecie dobrać wówczas jedną z kart Akcji Dzieci, która na pewno pomoże przetrwać i Wam. Z Sierotami Wojny gra nabiera moralnej i psychologicznej głębi. Już przy rozpakowywaniu gry wstępne przeglądanie kart Dziecięcych Sprzętów i Akcji wywołuje nostalgię i uczucie przygnębienia. A gdy w trakcie gry, osłabieni głodem i chorobami, budujecie dziecku Kartonowy Domek i zaraz potem dobieracie kartę Akcji Dzieci "Wola Przetrwania", która dzięki owej woli nie pozwoli umrzeć co najmniej jednej postaci, wzruszenie sięga zenitu. Trzeba mieć serce z kamienia, by choć na chwilę nie zatrzymać czasu i nie poddać się głębokiej refleksji. I ostrzegam - nie ważcie się nie dbać o Dzieci. Gdy wskaźnik Radości Sierot spadnie do zera, fala rozpaczy, smutku i depresji na pewno pociągnie za sobą lawinę drastycznych konsekwencji.

Prócz Dzieci do naszego Schronienia trafia również Pies. Możecie wprowadzić go do gry od samego początku lub trafić na pozwalający na to odpowiedni skrypt fabularny. Pies obecny w Schronieniu pozwoli Wam podejrzeć wierzchnią kartę Intruzów, przez co możecie odpowiednio przygotować się na ich nocną "wizytę". Pies może również udać się z Wami na Wyprawę i (no cóż...) kosztem własnego życia uratować Was przed śmiertelnym spotkaniem z Mieszkańcami miasta. Oto, jak widzicie, kolejna w tej grze moralna waga, z wahającymi się newralgicznie szalami życia i śmierci...

Największą i najbardziej rozbudowaną częścią Czasu Oblężenia jest Kampania Wojenna Utracona Nadzieja. Opowiada ona pewną wielowątkową historię naszych Postaci, które prócz przetrwania w ogarniętym wojną mieście muszą odnaleźć swoje miejsce w krwawym konflikcie pomiędzy Żołnierzami Grazni a Bojownikami Vyseni. Zaczynacie od Aktu I pod tytułem Dom. Już w drugim dniu tej opowieści do Waszego Schronienia wpadają Bojownicy Vyseni z kapitanem Mirzą na czele, żądając udostępnienia Waszego poddasza jako kryjówki Rebeliantów. Nie pozostaje Wam nic innego jak się zgodzić, ale to, po której ostatecznie stronie staniecie (Rebeliantów czy Żołnierzy) będzie mieć wpływ na dalsze Wasze losy. Akt II bowiem ma dwie wersje - Pośród Przyjaciół, kiedy to liczyć możecie na pomoc i wsparcie awansowanego do rangi pułkownika Mirzy, lub Pośród Wrogów, kiedy to zdani będziecie wyłącznie na siebie. Nalot pod koniec Aktu II być może zmusi Was do opuszczenia Schronienia i poszukania sobie nowej kryjówki; zależnie od tego, co się ostatecznie wydarzy, Akt III rozpoczniecie jako Biedacy lub jako Bogacze.

Całość Kampanii zakończy się oczywiście zakończeniem walk. Pytanie tylko, czy dacie radę dotrwać do tego momentu. Zakładam, że tak, bo zdaje mi się, że mimo mnogości fabularnych wyborów i przeróżnych figlów płatanych przez los, Kampania jest dość łatwa do przejścia. Już na samym początku możecie "za darmo" postawić w Schronieniu Piecyk i Łóżko, a budowa kolejnych Sprzętów to tylko kwestia czasu i w miarę ostrożnego zarządzania zasobami. Akt I to faktycznie walka o przetrwanie, ale gdy już uda się zdobyć Pułapkę na szczury, Kuchenkę i Kolektor deszczu, przejście kolejnego Aktu to naprawdę łatwizna. I to aż tak duża, że czasem w Schronieniu nie ma po co wykorzystywać dostępnych Akcji, żmudne powtarzanie tych samych czynności wręcz nuży, a Wyprawy tracą sens. W podstawce gry wciąż czegoś brakowało: czasu, akcji, zasobów, a tutaj doskwiera klęska urodzaju. Akt III jest nieco trudniejszy ze względu na bardziej złożoną i wymagającą pewnych poświęceń Fazę Intruzów, ale i z tym można sobie w miarę dobrze poradzić. Kampanię przeszedłem już dwa razy, zaraz biorę się za nią po raz trzeci, ale aby gra znów stała się wyzwaniem, nieco ją sobie utrudnię, pozbawiając swoje Postaci początkowych Sprzętów i niektórych zasobów. Na szczęście zarówno podstawowa gra, jak i rozszerzenie Czas Oblężenia są pod tym względem bardzo elastyczne i moje utrudniające przetrwanie home rules na pewno nie będą miały wpływu na zachwianie grywalności i ducha gry.

Z drugiej strony patrząc, wiele zależy też od tego, na czym skupicie się podczas Kampanii. Jeśli chcecie tylko przetrwać, wystarczy unikać ran i chorób, dbać o jedzenie i niepotrzebnie nie ryzykować. Utracona Nadzieja to jednak fabularny gigant; głębokie wejście w fabułę i jak najczęstsza interakcja z napotkanymi postaciami podnosi jakość rozgrywki o kilka poziomów i nadaje jej sens. Możecie pomóc dzieciom w Sierocińcu, możecie zniszczyć Barykadę, zdobyć ładunki wybuchowe dla Mirzy albo pomóc dziennikarzom w zdobywaniu informacji. Tradycyjne przeszukiwanie Miejsc schodzi wówczas na dalszy plan i być może pozbawi Was zdobycia niektórych cennych zasobów, ale za to wzbogaci Wasze doświadczenie fabularne i pogłębi opowieść. A to właśnie o to moim zdaniem chodziło projektantom tego rozszerzenia. Po dwóch rozgrywkach wiem na pewno, że odkryłem zaledwie kilka gałązek z tego drzewa fabuły, bo nie wszystkie miejsca i nie wszystkie postaci da się poznać nawet w trakcie kilku rozgrywek. Tak, owszem, podczas już drugiej rozgrywki zauważalna jest tu pewna powtarzalność i przewidywalność, zwłaszcza gdy po raz kolejny wybieramy ten sam skrypt, po raz kolejny idziemy tą samą drogą. Ale moim zdaniem inaczej się nie da. No bo niby czemu mamy dokonywać wyboru innego niż ten, który uważamy za właściwy (zwłaszcza wiedząc, że każdy inny narazi nas na rany lub chorobę)? Wybierać inną ścieżkę tylko dlatego, by poznać alternatywne rozwiązania, a jednocześnie mieć świadomość, że tak naprawdę postąpilibyśmy inaczej? Dla mnie mija się to z celem i duchem gry. Jest na to chyba tylko jedna rada - rozegrać Kampanię, odłożyć ją na kilka(naście/dziesiąt) tygodni i znów do niej wrócić, odkryć ją na nowo.

Podsumujmy.
Rozszerzenie Czas Oblężenia niewątpliwie rozbudowuje i urozmaica rozgrywkę w This War of Mine, wnosząc do niej rozległy element fabularny, nowe elementy i wymuszając na graczach nieco inne podejście do gry. Sieroty Wojny i Pies to drobne dodatki, choć ich użycie niewątpliwie będzie miało spory wpływ na przebieg gry. I na Wasze osobiste samopoczucie też.

Kampania Wojenna Utracona Nadzieja to duży dodatek, który pozwoli Wam poznać alternatywne historie wielu ludzi uwikłanych w konflikt w mieście Pogoren, i który niewątpliwie urwie Wam z życia sporo czasu (na pewno nie nazwiecie go straconym). Cieszy tu dodatkowo fakt, że część kart (Miejsc, Intruzów, Mieszkańców) można dodać do podstawowej wersji gry. Jedne Wam grę utrudnią, inne ułatwią, wszystkie - odświeżą i nadadzą kolorytu.

Z początku być może będziecie mieć trudności z ogarnięciem zasad Kampanii. Pojawia się tu bowiem Mapa Miasta, a wraz z nią nowe Miejsca, Miejsca Specjalne i przede wszystkim całkiem inne zasady przygotowywania i przebiegu Wyprawy. By wszystko dobrze się skończyło, uważnie czytajcie instrukcję i nie ulegajcie wcześniejszym przyzwyczajeniom. Pomoże Wam Arkusz Pomocy. I serce pełne empatii.