Gra Karty Uno Mattel

Super gra rodzinna i na spotkania ze znajomymi

Uno to talia składająca się z ponad stu kart. Na początku rozgrywki każdy z graczy otrzymuje 7 kart, a jedna ląduje na środku stołu. Karty oznaczone są kolorami i cyframi,a część z nich symbolami, pozwalającymi na zagranie specjalnych akcji. Gracze po kolei dorzucają do kart w stole jedną swoją kartę, próbując dopasować ją cyfrą lub kolorem do tych już wyłożonych; jeżeli nie mają odpowiedniej karty, dobierają jedną lub kilka z talii. Można również zagrywać karty specjalne, które zmuszają przeciwników do ominięcia kolejki, dobrania kilku dodatkowych kart lub pozwalają zmienić aktualnie dominujący kolor. Wygrywa gracz, który jako pierwszy pozbędzie się swoich kart. Tyle w skrócie na temat zasad. Proste i do nauczenia już przy pierwszej rozgrywce.
Prostota zasad jest domeną wielu bardzo dobrych gier, ale Uno moim zdaniem do takich nie należy. Jej korzenie sięgają roku 1971; zapewne wówczas gra robiła niezłą furorę, ale dziś, w dobie zdecydowanie ambitniejszych i ciekawszych planszówek, ja stawiam ją na jednej półce z takimi przejadłymi klasykami jak Chińczyk czy Monopol. Już przy pierwszej rozgrywce wiedziałem, że Uno nie jest grą dla mnie - jako dla gracza w miarę zaawansowanego i w miarę obytego w świecie współczesnych planszówek i karcianek. Tu po prostu wieje nudą. Albo mam kartę i się jej pozbędę, albo nie mam i muszę dobrać kolejną, i może jeszcze jedną, a może jeszcze z dziesięć, ewentualnie podłożę świnię temu obok i niech on bierze ze cztery dodatkowe karty; a później świnię pewnie ktoś podłoży mi. I tak w kółko, dopóki komuś zejdzie wreszcie ostatnia karta albo wyczerpie się stos na stole.
Emocji jak na lekarstwo, a próba rozkręcenia gry poprzez zagranie kart specjalnych jest jak burza w szklance wody, coś jak wyłożenie pary kart w popularnej karcianej Wojnie. Klimatu zero. Wczucia się w rozgrywkę zero. Otoczki fabularnej brak. Karty nijakie, mało atrakcyjne wizualnie. Strategia niepotrzebna. Kombinować nie ma z czym. Rozgrywka monotonna i czasem przedłużająca się niemiłosiernie. Nie, nie widzę w tej grze nic fajnego. Wiem, że jako stary koń pewnie nie rozumiem frajdy, jaką Uno może dać maluchom (bo to przede wszystkim produkt dla nich), ale z drugiej strony, jako ojciec, dysponuję zdecydowanie lepszym planszówkowo-karcianym arsenałem, który wytaczam podczas rozgrywek ze swoją 9-letnią córką, a przy którym Uno to pod każdym względem bardzo ubogi krewny.
Na plus zaliczyć mogę cenę (za dwie dychy trudno dostać aż tak pokaźną ilościowo talię niestandardowych kart) oraz trzy puste karty, na których możemy własnoręcznie, według własnego pomysłu skomponować akcje specjalne i tchnąć w Uno nieco więcej życia. Z plusów to jednak byłoby na tyle. Ogólnie - przereklamowana płycizna.

Klasyczna gra UNO, pozycja, bez ktorej trudno przetrwac zimowe wieczory i kazda impreze, dla dzieci i doroslych, familijna, prosta gra, ktora wciaga!
Polecam od lat 5-u to 105-u!

Zasady gry są bardzo podobne do Makao, jednak niech to nie powoduje niechęci do tej talii. Dzięki kolorowym kartom i wielkim cyfrom gra jest idealna dla dzieci. Mimo sugerowanego wieku 7+, w tą grę z powodzeniem gra czterolatek. I to jak gra. Wygrywa z nami. Dodatkowe karty specjalne powodują, że rozgrywka jest nieprzewidywalna i mimo posiadania ostatniej karty w ręce, możemy jeszcze przegrać. Super gra na wakacje, imprezę czy rodzinną rozrywkę. Tą grę zabieramy zawsze ze sobą na spacer, nigdy nie wiadomo gdzie i kiedy najdzie nas ochota na partyjkę UNO.