Gra K2: Lhotse Rebel

Dodatek Lhotse to najogólniej mówiąc podstawka K2 na dopalaczach. Jest tutaj wszystko to, czego czuło się lekki niedosyt grając w podstawową grę - więcej szlaków prowadzących na szczyt, większe zróżnicowanie pogody, możliwość tworzenia nowych połączeń między polami, więcej kombinowania, więcej klimatu, więcej frajdy.
Wykonanie elementów? Plansza jakościowo jest ok, ale wygląd strony łatwiejszej jest dość nijaki. Za to strona trudniejsza już samą grafiką zapowiada świetną, klimatyczną rozgrywkę. Mamy tu kilka szlaków prowadzących na szczyt, w tle bardzo ładną grafikę góry Lhotse i podział planszy na trzy pionowe sektory, w których co turę panować będą inne warunki pogodowe. Pogodę tradycyjnie określają tekturowe kafelki, większe (wyraźniejsze), nieco cieńsze niż w podstawce K2. Żetony lin poręczowych ogólnie też są ok, choć rozłożone na planszy częściowo zasłaniają punkty ruchu lub punkty ujemnej aklimatyzacji (da się z tym żyć). Całość wykonania na piątkę minus.
Przejdźmy do rozgrywki. Na łatwiejszej stronie planszy nie grałem w ogóle; ani zasady, ani układ planszy nie wyglądają tu ciekawie. Tak zwana Południowa Ściana to już całkiem inny temat. Tutaj dopiero się dzieje. Zasady identyczne jak w podstawce K2 - mali, drewniani himalaiści prą w górę za pomocą punktów z kart ruchu, ich zapędy hamują żetony ryzyka, ujemna aklimatyzacja zaznaczona na planszy oraz pogoda. A ta płata niezłe figle przez całą grę i jest różna zależnie od wysokości i wspomnianego wcześniej podziału planszy na trzy pionowe sektory. Na wschodzie słoneczko, w centrum śnieżyca, a na zachodzie osuwisko. W kolejnej turze tu śnieżyca, tam śnieżyca, a jeszcze gdzie indziej słoneczko. A w kolejnej... I tak przez całe 18 dni wyprawy. A wymęczeni himalaiści nie dosyć, że muszą iść coraz wyżej i wyżej, to jeszcze tworzą nowe poręczówki, by strawersować górę i poszukać schronienia w jej jak najspokojniejszej części. W praktyce sprawdza się to rewelacyjnie; z lewa na prawo, z prawa na lewo, w górę, w dół, mózg gracza paruje, a punktów ruchu zdaje się być jak na lekarstwo.
Niestety dodatek Lhotse nie uniknął pewnej zasady taktycznej, która dotknęła podstawkę K2. Również i tutaj najlepszą strategią na wygraną jest pchanie jednego pionka w górę, osiągnięcie szczytu i zejście na bezpieczną odległość, podczas gdy drugi pionek lawiruje gdzieś u podnóża góry i dopiero pod koniec gry stara się wejść jak najwyżej. Mało to realistyczne, szkoda.
Patrząc jednak ogólnikowo, wspinaczka na Lhotse to czysta przyjemność. Móżdżenia sporo, klimatu też; dzięki żetonom lin poręczowych na grę trzeba spojrzeć nieco inaczej, pozbyć się schematyczności rozgrywki z podstawki K2 i nastawić na trudniejsze, ciekawsze wyzwanie. Ja mam za sobą dopiero kilka podejść na Południowej Ścianie Lhotse, gra dopiero odkrywa przede mną swoje strategiczne tajemnice, jednak już teraz wiem, że będzie to częsty gość na moim stole.
Moja ocena: pełne 6 gwiazdek.