Szum wspomnień

Miał być piękny ślub, zamiast tego choroba zabiera ukochanego Weroniki. Dziewczyna żyje ciągłymi wspomnieniami, nie może pozbierać się po śmierci narzeczonego. Za namową przyjaciół wyjeżdża do Kołobrzegu do którego ma ogromny sentyment. Los płata jej figle, kiedy omyłkowo trafia do jednego pokoju z zupełnie obcym mężczyzną.

Przedstawiając wam już sam opis, mam łzy w oczach. Sama niedawno wyszłam za mąż, jestem w szczęśliwym związku i nie wyobrażam sobie przez co musiała przejść Weronika. Nikt nie powinien czegoś takiego doświadczyć, było mi jej ogromnie żal i choć dziewczyna zamknęła się w sobie, milczała i nie uroniła nawet jednej łzy to ja płakałam za nią. Odczuwałam jej ból i stratę. Zrozumiałam, że każdy inaczej radzi sobie z żałobą i nie każdy jest w stanie wyrażać swoje emocję, co niestety nie wszyscy rozumieją. Pomimo trudnego, depresyjnego tematu są także momenty przy których ciężko się nie uśmiechnąć. Los bywa przewrotny, czasami przytrafiają nam się sytuacje absurdalne i żenujące, jednak autorka udowodniła nam, że zawsze coś się dzieje w jakimś konkretnym celu, którego początkowo możemy nie zrozumieć.
Tak jak główna bohaterka uwielbiam spędzać czas nad morzem, przyglądać się jemu pięknu, które za każdym razem jest zupełnie inne. Lubię patrzeć na zachód słońca i się nim cieszyć. Razem z Weroniką i nowo poznanym Sebastianem nie tylko spędziłam czas w Kołobrzegu, ale również zwiedziłam jego zakamarki, to było wspaniałe. Ich relacja była początkowo skomplikowana, jednak w końcu doszli do porozumienia i udało im się nawet zaprzyjaźnić. Oboje życie nie oszczędziło i cierpieli. Pokochałam tę dwójkę, która zabrała mnie w niezwykle emocjonującą podróż. Tytuł "Szum wspomnień" idealnie pasuje do tej niebywale cudownej, poruszającej i ciepłej historii. Serdecznie polecam